Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over individu

HET SPROOKJESBREIN VAN DRACHTEN

Ik, de bezielende geest van Drachten, rust uit onder het grote carillon, dat nu zwijgt.
Nadenkend lig ik hier, waar Noorder- en Zuiderbuurt elkaar ontmoeten. Heerlijk om te genieten van de nachtelijke stilte en de sterrenhemel.
Vandaag heb ik veel ondernomen. De ochtend was vol zonnige werklust. Winkels en warenhuizen lachten mij tegen om naar hen toe te komen. Daar zweefde mijn spookachtig persoontje door muren en ramen heen. Ik ging over uitgestalde kledingstukken, lokkende spijzen of gereedschappen, blinkend van ijver om hun taak te beginnen.
Ik streelde kassa's en computers. De geldbedragen glommen dankbaar en waren zowel de klanten als de verkopers vriendelijk gezind.
Verder ging Jap, zoals ik mezelf noem. ja, ik hoor vaak de namen Japik en Japke klinken, die mij zo bevallen. Maar ik ben een wezen van de geestenwereld, noch mannelijk noch vrouwelijk. Daarom volsta ik met de naam Jap.
Ik bezocht kantoorgebouwen. Ondanks het vernuft van deze tijd zie ik nog maar wat graag die krassende en knoeiende pennen of potloden! Maar niet te lang daarover nagedacht. Opeens verlangde ik zo naar het gedaver van fabrieksmachines.
Ik vloog naar de grote bedrijven, dichtbij de haven. Mijn adem gaf draaiende assen en tandwielen lust hun wek te blijven doen. Ja, ik blies over alle apparaten en werktuigen. Hoeveel zwetende werkmensen heb ik niet eens lekker op hun voorhoofd getikt? Als die geheimzinnige Jap dat deed, werkten ze vol moed door.
Maar zelfs een geest kan weleens genoeg van zijn werk krijgen. Alles wat op een gebouw leek, wilde ik niet meer zien. In alle haast ging het naar de Veenhoop toe. Aah, wat had ik een behoefte aan vrije wijdte! De zeilboten waren mijn leuke speelmakkers. Met welk kinderlijk genot draaide ik om de zeilen heen. Gelukkig voor de mensen dat mijn gejoel gewoon als het ruisen van de wind klonk. Af en toe dook ik mee met een fuut, die onder water eten ging zoeken. Ik mocht dollen in de lucht of tussen de waterplanten op de modderige bodem, overal voelde ik me thuis.
Heel in de verte zag ik de oeroude toren van Oudega. Zijn bekende, ietwat schuine spits glom in de zon van late middag, overgaand naar vroege avond. Ik keek er een tijdje naar en werd er slaperig van. Ik, de vermoeide Jap, kroop en gleed over golven, door dicht riet en geurig gras.
Eindelijk was ik onder het grote carillon, dat spreekt van Drachtens zelfbewustheid en koene daadkracht. Nu is het klokkenspel in diepe rust. Maar hoe bemoedigen zijn klanken me wanneer het zich laat horen!
Maar nu heb ik genoeg gerust op deze plaats. De sterren hoog boven de huizen geven mij opwekkende prikkels! Jap, op naar de blauwzwarte ruimte!
Daar snel ik door het wijde duister. Diep beneden me klinkt het welluidende onsterfelijke lied der krekels. Dat spoort mij aan steeds harder voort te gaan. Maar het sjirpen verstomt. In plaats daarvan hoor ik heel bedaard gekabbel. Ik ben boven het meer de Leyen.
Over het stille zwarte water glijdt een stem van sterke en zuivere eenvoud. Die stem komt uit het theehuis aan de wal. Dat geliefde huis spreekt nog in zijn nachtrust.
In het riet zingt onhoorbaar verlangen naar speuren en ontdekken. Het zijn kampeerders, die nog klaarwakker rondsluipen. Het kleine verborgen leven van de tere, donkere waterkant roept hen.
Wat krijg ik opeens een beklemmend gevoel! Ja, over het midden van de Leyen ligt de grens van Smallingerland, daar eindigt mijn gebied. Dat merk ik duidelijk en wil daarom niet verder gaan.

De zon komt stralend op. Ik toef nu vergenoegd in het levendige en tegelijk zo rustgevende oord: de plek, omsloten door Burgemeester Wuiteweg, Gauke Boelensstraat, J.M. Houwensstraat en Pier Panderstraat.
Hier staat het museum van Drachten. Eens was het een klooster. Daarin zijn het vroegere dagelijkse leven, de kunst en de nijverheid van mijn geboortegrond voor altijd te bewonderen. Daarnaast, in Smallingerlands gemeentehuis, waait steeds mijn adem om het arbeidzame heden en de veelbelovende toekomst aan te moedigen. Deze beide gebouwen laten mij zien wie ik ben: Jap, Drachtens sprookjesbrein.

Schrijver: Han Messie, 6 september 2016


Geplaatst in de categorie: individu

3.3 met 7 stemmen 262



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kristine
Datum:
7 september 2016
Email:
stovelotion1live.nl
Lieve Han
Werk tig maal overlezen; enig knap.
Als nieuw lid durf ik haast geen inbreng meer te leveren. Ben zo stil.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)