Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De viervoeter in de vierzit

In de tram onderweg naar huis, zie ik een ouder echtpaar verschrikt opkijken wanneer een jongen helemaal gekleed in het zwart met bijpassend geverfde haren en make-up tegenover hun plaatsneemt. De hondenlijn, waar hun al net zo grijzende hondje aan vastzit, wordt snel met een korte ruk aangehaald om plaats te maken voor dit indrukwekkende gevaarte. In het zitje naast hun, neem ik af en toe opkijkend uit mijn boek, het tafereel van een afstand waar. Ik kom al gauw tot de conclusie dat de jongen in ieder geval meer verstand van eyeliner heeft dan ik.

Het echtpaar blijft star naar buiten kijken terwijl hun hondje nieuwsgierig zijn medepassagier aanstaart. Zich niets aantrekkend van de wat ijzige sfeer, springt hij zonder aankondiging enthousiast bij de jongen op schoot. De kleine witte haartjes die van het hondje afkomen, steken erg af bij de zwarte kleding. Geschrokken excuseert de man van het echtpaar zich en staat voorzichtig op om het hondje weer op de grond te zetten. De jongen laat hem met een vlug handgebaar weten dat de man geen moeite hoeft te doen. “Geeft niet hoor”, zegt de jongen met een diepe stem. “Zo’n één hadden mijn ouders ook thuis. Hij is laatst overleden”, zegt hij er zachtjes achteraan. Ik zie zijn ogen nat worden en een paar druppels vallen op de witte vacht van het hondje. Snel veegt de jongen met z’n mouw de tranen van zijn gezicht. Van de ijzige sfeer is niets meer over, evenals van de eyeliner die nu in een kronkelige lijnen over het gezicht van de jongen loopt. “Lieve hondjes zijn het hè”. Het echtpaar knikt enthousiast en de rest van de rit vertellen ze over en weer verhalen over de leuke en minder leuke momenten met hun trouwe viervoeters.

Glimlachend verdiep ik me weer in m’n boek. Mooi om te zien hoe dieren in een paar seconden voor elkaar krijgen wat mensen nooit lukt.

Schrijver: Annette Hier, 9 mei 2016


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 2 stemmen 152



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
9 mei 2016
Die blackboy is typisch een ruwe bolster, blanke pit en jij hebt dat fantastisch waargenomen en beschreven. Beoordeel een boek nooit vanwege zijn cover, ook dat gaat hier op. Ik wens die somber geklede jongeman een nieuw hondje toe, wat jij?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)