De dageraad: ondersteboven (4)

Na een lange omhelzing en met een voorzichtige zoen op haar wang schoof ik zorgvuldig de infuusstandaard opzij. Er hing een blauw kastje met daarin een spuit met wit vloeistof in. Ik hoorde een ratelend geluid van een draaimechanisme wat vloeistof door een slangetje naar haar hand liet stromen. Ik pakte een stoel en ging naast het bed zitten.
Noa haar arm was verbonden in een mitella. De andere hand kon ik pakken en klemde deze in mijn handen. Dat deed ik voorzichtig want ik zag een infuusnaald in haar hand. We keken elkaar voor mijn gevoel een minuut in de ogen zonder een woord te zeggen. Ik kon ook niets zeggen! Want ik was overrompeld door emoties dat zij het ongeluk had overleefd.
Langzaam trok zij haar hand die in mijn gebalde vuist zat naar haar gezicht. Ze plaatste mijn vuist tegen haar wang en keek mij liefkozend aan. Ze zuchtte diep en langzaam knipperde ze met haar ogen. Ze bracht mijn vuist tegen haar lippen en gaf een langdurige zoen terwijl ze mij doordringend aankeek.
Terwijl wij elkaar bleven aankijken maakte ik een beweging met mijn ogen richting het blauwe kastje en vroeg: “denk je dat je door het geluid van het apparaat vannacht kan slapen?”.
“Ik denk het wel, door de pijnstillers wordt ik suf. Verder heb ik nog geen ervaring met de nacht want de afgelopen uren hebben zij mij in slaap gehouden”.
Ze keek me vleiend aan en ik zag haar ogen langzaam van links naar rechts gaan. Met een glimlach zei ze: “Ik ben zo blij om je te zien. We zien elkaar nu een paar dagen eerder dan we gisteren hadden afgesproken ”. Ze moest harder lachen door haar grap. Ineens verkrampte ze haar gezicht en kneep ze één oog dicht en fronste haar wenkbrauwen. “Verdorie! Dat lachen doet pijn bij mijn oogleden en mondhoek”.
“Ja, Dat vind ik niet vreemd! Heb je jezelf al gezien in de spiegel? Je hebt een forse blauwe plek rond je oog! Je wang en mondhoek zien er gekleurd uit. En je arm is verbonden in een mitella! ‘Zeg!’ Heb je eigenlijk nog meer verwondingen aan je lichaam?”
Ze keek mij verwijtende aan: “vind je het niet voldoende zo?!”
Opgelucht vertelde ik: “je ziet er veel beter uit dan ik mij voorstelde”.
“Hoezo?”
“De agenten die vanmorgen voor mijn deur stonden . . . .”
“Wat?! Agenten voor je deur?”
Ik maakte een gniffelend geluid: “je Zuid-Europese temperament is weer duidelijk aanwezig”.
“Nou zeg! Eergisteren had je daar geen problemen mee!”
Sprakeloos keek ik de kamer rond en glimlachte mijn schaamtegevoel weg: “Heb je veel pijn?”
Ze trok langzaam haar hand uit mijn vuist en liet de infuusnaald zien. Gekscherend liet ze een scheve mond zien en zei spottend: “kijk! Momenteel niet. Want ik ben gedrogeerd door pijnstillers via het infuus”.
“Vertel eens! Ik zag vanmorgen de foto in de krant en ik schok me dood”
“Ja! Wat dacht je van mij toen de auto met mij erin over de kop sloeg. Om uiteindelijk ondersteboven in het water tot stilstand te komen”.
“Natuurlijk! Geen twijfel over mogelijk. Maar hoe is dit ongeluk nu gebeurd?”
“Ik zag remlichten van mijn voorganger. En mijn eerste reactie was remmen! Ik voelde de auto wegglijden doordat ik over bevroren weggedeelte reed. Natuurlijk reed ik weer over een glad deel. En weet je! De automobilist had in zijn hand een mobiele telefoon tegen het oor.
Met grote ogen en ongeloof sprak ze harder: “een mobieltje! De Idioot! Regelmatig wordt er campagne gevoerd op de televisie. Waarschijnlijk denken sommige mensen dat hun niets overkomt? Nee! Dwazen! Je brengt andere weggebruikers in gevaar”.
“Lieve schat, je hebt ook gelijk.” Tegelijk keek ik om mij heen of andere mensen misschien last hadden van haar harde stemgeluid.
“Wat zit je om je heen te kijken? Ik lig hier hoor!”
Ik legde zacht mijn hand op haar hand en zei: “ja- ja, maar we zijn hier niet alleen in de kamer”.
Nonchalant ging haar hoofd heen en weer en zei: “ach ja! Dat weet ik ook wel. Maar jij bent de eerste aan wie ik dit vertel.
Ik stond op en omhelsde haar en gaf een zoen op de wang. Hierdoor leunde ik met mijn bovenlichaam op de rand van het bed. Ik strekte mij arm en keek haar recht in de ogen. Via de arm waarop ik steunde schoof ze met haar hand langs mijn elleboog naar mijn nek en trok mijn hoofd naar haar gezicht. De zachtheid die ik toen tien seconden tegen mijn lippen voelde waren onbeschrijflijk.

herstellen geluk onb geluk onbeschrijflijk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 67