Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DECEMBER IN DE HOENDERHOF

‘Ik voel het aan mijn water, Pavo, het is weer zover, het hangt weer in de lucht.’
Pavo die een tak hoger zat en die op het punt stond in slaap te vallen schrok op.
‘Hoezo?’ vroeg hij geeuwend.
‘Nou, zie ze nou een rennen en voorbij scheuren in hun auto’s, op hun fietsen met die aangeklede lijven van ze. Ze zien er niet uit zonder veren.’
‘Je mag ze niet he?’
Gallo wierp Pavo een boze blik toe.

‘Vanmiddag hoorde ik er nog eentje tegen haar kuiken ‘oenekapoen’zeggen,
als troetelnaampje, nou vraag ik je. De hoen onwaardig.’ Gallo slaakte een diepe zucht.
‘Ach,weten zij veel…, ´maak je niet zo druk. Kijk daar heb je Klaas al.’
Het zandmannetje wierp wat korrels richting onze beide vrienden, zwaaide
en ging alweer door naar de andere dieren van de kinderboerderij. Hij had het druk. Eerst de dieren, dan de kinderen en daarna de volwassenen nog.
‘Kijk, daar gaat er weer een, tassen vol aan zijn stuur, en kijk, bij die daar steekt al een dennenboom uit zijn kofferbak. Het is te gek voor woorden. En dan straks, die jaarlijkse massamoord op ons volk weer. Voor hen is het feest, maar voor ons is dit een donkere tijd, Pavo, ik zweer het je.’
Dat er een brok in Gallo’s keel zat, was duidelijk hoorbaar.

‘Zeg, kan het wat zachter daarboven? Tuka schurkte zich behaaglijk tegen een
tak van de groenblijvende eik. Ze zeggen wel dat vrouwen kletskousen zijn, maarjullie mannen kunnen er ook wat van!’
‘Ons volk kent een droevig verleden,’ging Gallo emotioneel verder, ‘je kunt het haast vergelijken met ….’
‘Nou nou nou, dat zou ik verder maar onder ons houden als ik jou was, straks worden we nog opgepakt voor belediging, of heiligschennis.’ Pavo keek schichtig om zich heen.
‘Nee joh, die wet hebben ze pas uit hun wetboek geschrapt.’
Tuka glunderde. Zij kon haar zegje doen als het erop aankwam. Al beweerde de mens dat de herseninhoud van haar en haar medehennen miniem was.

‘Mijn grootvader zaliger, nou, die wist heel veel van onze geschiedenis af hoor.’
Gallo ging er eens goed voor zitten. De korrels van het zandmannetje schenen
geen enkel effect op hem te hebben.

‘De Maya’s hielden ons al als huisdier en aten onze eieren al.’
‘Ja en wie weet ons ook.’
‘Tuka, hou even je mond dicht, we weten wel dat jij de nuchterste bent van ons drieën.’
Gallo vervolgde zijn verhaal: ‘Wisten jullie dat Thanksgiving is ontstaan doordatde Pilgrims de Indianen beloonden met Hollandse jenever in ruil voor kalkoenen?En en dat… ´Gallo slikte. ´Onze voorouders hadden er een andere naam voor en wij moeten die ook blijven gebruiken: ‘Black Thursday’.
‘Rustig nou maar, even diep ademhalen, anders ga je nog hyperventileren,’zei Pavo.
‘We waren en zijn gewoon gamebirds, levende schietschijven voor sommige lui.’
Gallo moest nu bijgebracht worden met water. Tuka verliet de boom, haalde
wat water uit de vijver en gebood Gallo zijn bek wijd open te sperren. Ze liet het water van haar snavel in die van hem lopen. Maar het had alleen tot gevolg dat hij zich verslikte en bijna stikte.

Toen hij na een poosje bijgekomen was, vervolgde Gallo, zij het wat moeizaam
en met gebroken stem zijn verhaal.
‘Er waren ook leuke dingen in onze geschiedenis. Tradities. Zoals de jaarlijkse optochten bij Calais, in Frankrijk. Dan gingen we in optocht door de straten, wij voorop en achter ons het volk en de muziekband. Daarmee eerden we de Jezuïten die ons invoerden en ons eerst Jesuïttes en later dindons noemden.'
Er gleed een traan langs Gallo’s snavel, maar hij beweerde dat het nog van het verslikken was. Zowel Pavo als Tuka hadden er hun twijfels over.

‘Ooit konden we goed vliegen. We stegen op als helikopters en haalden wel 90
kilometer per uur. Maar als ik denk aan de zeventiende eeuw, waarin ons drie
dagen voor ons einde walnoten en sherry werd toegediend teneinde ons vlees
malser te maken, huh. Ook toen waren we al populair als gerecht.´
Gallo kromp in elkaar onder al dat weten, deze last van een verleden dat eigenlijk nog steeds voortduurde. Hij klokte nauwelijks hoorbaar.
Tuka ging naast hem zitten en sloeg een vleugel om zijn trillende verenpracht.
‘Onze veren hebben vaak de hoofden van Indianen getooid, want we hebben er
wel vijftienhonderd.’ Het was als troost bedoeld, maar ze sloeg de plank volledig mis met haar opmerking..
‘Ja , doe er nog maar een schepje bovenop, gooi maar wat olie op het vuur, domme hen die je er bent.’
Nu begon ook Tuka te snikken. Ze bedoelde het immers zo goed, maar ja haar
minieme herseninhoud verraadde dan toch op een moment als dit dat hij een handicap vormde. ‘Gobble, gobble,’ snifte Tuka.

Er liep een meneer langs. Hij hield stil bij de eik waarin ons drietal zat en bekende het gesprek een tijdje te hebben gevolgd, toen hij tegen de achterkant van de stamleunde. De meneer straalde iets ongewoons zachts uit vonden de drie. Hij was bepaald geen doorsnee type homo sapiens.
´Mag ik jullie iets aanraden,'vroeg hij vriendelijk. Hij boog zich voorover en smoesde wat.

De ´Engel van het jaar´. Zo wordt ze genoemd sinds in januari 2008 de jongeren van de ChristenUnie haar die eretitel gaven. Iedereen, behalve Marianne Thieme van de Partij Voor De Dieren, keek dan ook vreemd op, toen tijdens een vergadering van de Tweede Kamer drie kalkoenen met de beveiliging op hun hielen, luid klokkend de plenaire zaal inkwamen. Ze namen plaats achter de microfoon en begonnen luidkeels hun zegje te doen. Ze trokken zich daarbij niets aan van al het tumult dat ontstond, laat staan van voorzitter Gerdi, die driftig met haar hamer zwaaide.

De vriendelijke meneer stond alles van een afstandje te bekijken en glimlachte een glimlach die niet van deze wereld was. Eerder zou je hem hemels kunnen noemen.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 23 december 2017


Geplaatst in de categorie: kerstmis

4.0 met 1 stemmen 144



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Anneke Haasnoot
Datum:
23 december 2017
Dit verhaal verscheen eerder in 2008 in een van de streekbladen van het Rijnmond gebied.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)