Selectieve verontwaardiging

Het kleinzoontje vroeg aan z’n opa: ‘Wat is dat nu precies opa, selectieve verontwaardiging?’ De opa ging erbij zitten en dacht na en overdacht alle kanten van de zaak die hij zo een twee drie bij zich zag opdagen. Verdorie dacht hij, wat een rotvraag eigenlijk en een verschrikkelijke vraag om die eerlijk te beantwoorden.

Het antwoord legt immers de ziel van ons denken en voelen bloot. Iets wat we eigenlijk niet willen en niet wensen te zien.
Hij moest gelijk denken aan de aanslag in Londen, waar in eerste instantie vijf mensen werden gedood bij wat voorlopig maar als aan terreurslag is betiteld. Misschien terecht, misschien blijkt het later ‘slechts gewoon’ een gestoord iemand te zijn. In beide gevallen lijkt het even erg. De doden zijn net zo dood en de familie en nabestaanden hebben evenveel verdriet. Maar toch als het een beraamde aanslag blijkt, zal men het een stuk erger vinden, want dan kunnen jij en ik ook slachtoffer zijn – een volgende keer. Terwijl hetzelfde natuurlijk geldt voor een aanval door een gestoord iemand, want die zijn ook overal onder ons.
Toch zal men het eerste erger vinden, want het is een aanslag op onze ‘rechtsstaat’ wordt er dan gezegd. Een bedreiging van ons heilige systeem van ons samen als geheel.

Hij had zich vanochtend weer erg verbaasd. Een halve ochtend werd besteed aan de aanslag in Londen en tussendoor had hij het spotje even aangezien van de erge hongersnood in Afrika. Giro 555 – gauw wat storten en ik heb mijn plicht gedaan, bedacht hij. Een aflaat om onze toekomst te verzekeren in den hoge.
De bekende Nederlanders die de kijkers oproepen om geld te storten steunen de actie ook volgens eigen zeggen. Ze zullen dat ook zeker wel doen maar echt nadelig is dit voor hun imago ook niet. De actie wordt er misschien zogenaamd ‘geloofwaardiger’ door of zo. Dus een zogenaamde win-win-situatie.
Hij had het spotje niet uitgekeken. Het is zo uitzichtloos en we willen er wel wat aan doen maar het mag niet te veel kosten en/of echt oplossen willen we blijkbaar niet.

In gedachten zette hij het geval Londen en de humanitaire ramp in Afrika naast elkaar. Natuurlijk zijn er actualiteitenrubrieken die genoeg aandacht aan de hongersnood zullen besteden, onze aandacht er op vestigen, maar toch vindt men Londen, zo lijkt het, gezien de media-aandacht veel erger.
Ingrijpender misschien omdat het zo dichtbij komt. Steeds dichterbij, het omsluit je bijna, het dreigt je bewegingsvrijheid te beperken. Natuurlijk moet het leven gewoon doorgaan. Ook in Londen en we zullen niet buigen voor terrorisme – grote mooie dappere woorden worden uitgesproken. Maar de waarheid is misschien heel anders.

Nog een gedachte die bij hem opkomt is het feit dat er vele gezinnen moeten rondkomen van een minimale uitkering en de wekelijkse gang naar hun supermarkt: de voedselbank.
Daarnaast heb je een minkukel als Wilders die hele bevolkingsgroepen ophitst en als beloning een elftal aan bewakers om zich heen krijgt. Zich dan zogenaamd niet echt beklaagt over het feit dat hij geen bewegingsvrijheid heeft. En verontwaardigd is als hij voorlopig niet wordt gevraagd om mee te regeren. Wat zou er alleen al met het geld voor de bewaking van Geert (zal na al die jaren toch wel een miljoentje of zo kosten) wel niet kunnen worden gedaan aan armoedebestrijding of aan het waterputten slaan in Afrika.

Selectieve verontwaardiging: een autistische vorm van discriminatie?

Zijn kleinzoon trok hem aan z’n mouw. ‘Hallo opa? Ben je er nog?’
‘Jazeker jonge, opa is er nog. Ik moest even nadenken. Weet je nog vorige maand toen dat kleine hondje Tommie van je vriendje werd aangereden en dood ging. Dat was heel erg hè?’
‘Ja opa, het was zo’n lief hondje.’
‘Wat nou als het jouw Pukkie was overkomen en jij zou moeten zeggen wat erger was dat van Tommie of Pukkie.’
‘Dat is niet zo moeilijk Pukkie is mijn Pukkie en die heb ik iets liever nog dan Tommie. Maar opa, wat een gemene vraag, want echt ze zijn allebei zo lief. Tommie was echt heel lief. Eigenlijk wil ik niet kiezen, dat kan toch helemaal niet?’

‘Dat is nou selectieve verontwaardiging kereltje, je zou eigenlijk geen verschil mogen maken en toch doen we het. Dus ventje, hou vooral die laatste gedachte vast, de enige eerlijke gedachte die jonge mensen als jij nog hebben, dat je eigenlijk niet wil, kan en mag kiezen en neem hem mee in de toekomst.

Maar je hebt gelijk dat jouw eigen hondje het liefste hondje van de wereld is want hij staat het dichtst bij jou. Maar in andere gevallen zijn alle hondjes gelijk. Helaas geldt dat voor mensen niet jongen. Daar gelden andere regels voor en dat zal de tijd jou nog wel leren.

verontwaardiging opa opa kleinzoon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 273