Boswandeling

Vanavond vroeg zo tussen kwart voor zes en kwart voor zeven nog gauw voor het donker wordt, met de honden een wandeling door het bos gemaakt en al wandelend over een van de paden tussen hoge dennen door besef ik weer eens, of misschien eigenlijk iets wat ik altijd al in een bos heb gehad, dat ik er sterk door wordt beïnvloed. De geur, de imposante reuzen, die op je neerkijken en het je daardoor nietig voelen. Nee, niet angstig nietig, maar nederig misschien, waardoor ik zodra het bos echt bos is geworden, verval in een eerbiedige stilte. Het is gewoon nog iets meer dan in een bibliotheek, waar je geacht wordt stil te zijn. Daar wordt ook niet geschreeuwd. Dat indrukwekkende gevoel dat opgeroepen wordt, door al die schrijvers die hun gedachten en fantasieën aan het papier hebben toevertrouwd. Het dwingt je tot eerbiedige stilte. Wat een enorme schat aan ideeën, fantasieën en al of niet zinnige gedachtekronkels ligt daar op de planken. Wat een rijkdom. Ook in een echte goede boekenwinkel heb ik min of meer dat gevoel.
Het gekke is dat zelfs mijn honden dat ook een beetje hebben (nee niet in de bieb, maar in het bos natuurlijk). Vooral mijn zwarte herder; hij vindt het heerlijk, hier even ruiken, daar z’n visitekaart even rondsproeien en hier en daar wat modder vreten en als hij de kans krijgt ook het door paarden achtergelaten inwendige. Ze zijn er gek op. Hij, Sjaak (inderdaad vernoemd naar Sjaak Swart) heb ik altijd aan een lange lijn, want hij wil als hij het op z’n heupen krijgt, nog wel eens een vers spoor van een ree volgen. De andere herder, een Tervuerense, Ray geheten (naar z’n reebruine kleur, vermoed ik), loopt bijna altijd los. Hij voelt zich geroepen, zodra er mensen lopen, er even heen te gaan om te proberen een aaitje te scoren en aangehaald te worden en als er honden lopen, om er mee te spelen. Ach, het zal wel met z’n jeugd te maken hebben. Hij komt uit een asiel net als Sjaak, maar was nog redelijk jong. Zal wel een trauma hebben opgelopen – verlatingsangst of zo. Ik zeg wel eens, het zijn net mensen. De ene zal na zo’n ervaring alle vertrouwen in de mensheid verliezen, en een ander zal alles in het werk stellen om aardig gevonden te worden in de hoop om hierdoor nooit weer in de steek gelaten te worden. Ze zitten echt zo’n beetje als mensen in elkaar. Sjaak is meerdere keren in beslag genomen en probeert altijd z’n best te doen. Het is een scheet van een hond en bang iets verkeerd te doen.
Trouwens, wat mij aan boswandelaars opvalt, is dat, als er mannen eventueel zonder hond alleen lopen, die vrij rustig zijn. Vrouwen zonder hond, moeten, behalve als ze alleen zijn, wat erg weinig voorkomt, eigenlijk de toegang geweigerd worden. Vooral die met rugzakken op en voorzien van land- of boskaarten en verrekijkers. Dat zijn de ergste. Vreselijk, ze schreeuwen elkaar bijvoorbeeld toe: ‘Hier zit er een, kom kijken gauw!’ De vrouw in kwestie meent een uil, valk of buizerd te hebben gezien, maar het blijkt na een rijp beraad van de hele groep toch een Vlaamse gaai te zijn. ‘Ja, maar hij schetterde wel, Truus heeft het ook gehoord.’ ‘Ja, meiden dat doen Vlaamse gaaien, zegt de ‘leidster’.’ De groep maakt er nu een gezellige boel van, daar zijn het vrouwen voor.’ Zijn alle vrouwen zo? Nee, niet die er met hun hond wandelen, die doen dat voor hun hond en waarschijnlijk ook voor zichzelf. Dat zijn de vrouwen die echt van het bos kunnen genieten. Je hoort mij bij dezen niet beweren dat vrouwen niet van de natuur houden. Nee, begrijp me goed vrouwen houden wel degelijk van de natuur, maar meer van de gecreëerde natuur. Ze zijn gek op een bloemenperkje met primula’s en krokussen, petunia’s, tulpen, narcissen en prachtige hyacinten en noem verder maar op. Vrouwen zien graag een opgeleukte natuur. Iets mooier maken dan het is. Zoals ze zichzelf ook graag mooier maken. Laat ze los in de Keukenhof in bloei en je ziet ze de hele dag niet weer. Ach die lieverds zijn gek op kleur en proberen op alle mogelijke manieren het leven kleur te geven – prachtig toch!
Vrouwen willen ‘iets’ scheppen, zoals ze ook leven kunnen scheppen. Het is dan ook duidelijk dat een bos te eentonig te saai is voor menig vrouw. De doorsnee man is meer van het ondergaan en accepteert en waardeert de natuur zoals hij is. Echt geloof me, ik ervaar een boswandeling als iets ‘zenachtigs’ of hoe je het ook maar wil noemen, zonder concentratie, zonder moeite, even weer voelen en beseffen wat en wie je bent, tot een soort van inkeer komen of zo. Heerlijk. Het bos is een groene kathedraal zonder de mooie praatjes, zonder leugens en loze beloften, maar wel met een vergelijkbare mystiek. En om de kans te vergroten, dat gevoel ongestoord te ervaren, kun je het beste op die tijden gaan, wanneer die rugzakvrouwen, thuis verondersteld worden te zijn, om voor hun partner te koken.
Mocht u denken wat een onzin – het zou kunnen. Neem het dan maar niet al te serieus, en besef dat het vanuit een eenvoudig saai mannelijk oogpunt is bekeken en beschreven en waarschijnlijk net als het bos, niet al te kleurrijk. Hoofdzakelijk een beetje licht en donker groen. Maar wel met een vleugje waarheid?

bos wandeling mystie wandeling mystiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 210