Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

21 juni 2019 – Mijmeringen tijdens een fietstocht op het platteland

Vandaag is het de langste dag van het jaar. Bovendien is het glashelder. Daarom ben ik vanavond een flink eind gaan fietsen op het platteland. Een mooie gelegenheid om overal mijn gedachten over te laten gaan. Het liefst kies ik daarvoor heel rustige wegen uit waar je bijna niemand tegenkomt, zodat ik eindeloos herinneringen kan ophalen aan mensen die diepe indruk op me hebben gemaakt.

De verten van het Friese platteland hebben iets weemoedigs, iets melancholieks; het is verstard verleden, een ruimte waarin alles wat is gezegd en gedaan is gecondenseerd, verdicht, opgeslagen, bewaard voor het nageslacht. Maar ook mijn eigen gedachten liggen er opgeslagen, omdat ik deze paden al heel vaak heb gevolgd en daarbij aan bepaalde mensen en gebeurtenissen heb gedacht. Al fietsend komen ook die herinneringen weer tot leven, raak ik ze aan, blaas ik ze nieuw leven in.

Bij het passeren van een boerderij moet ik vaak denken aan mijn vader, die in 1989 overleden is. Ooit, toen ik nog maar vier jaar oud was, nam hij me achterop zijn fiets mee naar de haven van Delfzijl, waar we aan boord gingen van schepen uit verre bestemmingen. Zo klommen we aan boord van een Russisch schip, waarvan de bemanning verbaasd opkeek toen mijn vader hen toesprak in het gebroken Russisch dat hij tijdens dwangarbeid in een Duitse havenstad had geleerd.

Bij een ronding van de weg komen andere herinneringen tot leven. Dan denk ik aan een jonge vrouw die mij abrupt in de steek heeft gelaten, daarbij een wond achterlatend die soms nog bloedt. Jarenlang waren we bevriend en vertrouwde ze me al haar geheimen en zorgen toe - totdat de vriendschap stukliep op de diepgewortelde afkeer die zij jegens moslims koesterde. Geen enkele lijmpoging mocht meer baten. En zo ontdekte ik daags na onze laatste discussie dat mijn account door haar was geblokkeerd - een blokkade die bij de gratie Gods alleen nog op oudejaarsavond voor enkele uren werd opgeheven.

Bij het zien van de ondergaande zon bij een klein meer denk ik soms nog terug aan een wandeling die ik maakte met een vriendin toen ik zelf 25 was en zij enkele jaren ouder - herinneringen aan een winterlandschap, waarin zij op haar hoge laarzen voor mij uitliep en zacht tegen mij sprak, terwijl kleine wolkjes gecondenseerde adem aan haar mond ontsnapten en de waterigrode zon zijn laatste stralen over het landschap wierp.

Landschap van de ziel... hier liggen mijn herinneringen opgeslagen, hier raap ik telkens mijn verleden op bij elke pedaalslag, bij elke blik die ik in de verten werp, bij elke ronding van de weg, bij elke boerderij waarvan de omtrekken mij steeds helderder voor ogen staan naarmate ik hem vaker passeer.

Pas bij het vallen van de schemering keer ik dat landschap de rug toe, keer ik weer naar het heden. Als ik mijn fietsverlichting doof en de sleutel in het slot van de voordeur steek, kom ik thuis en laat ik mijn herinneringen achter in de koele avondlucht, waar ze wachten op mijn volgend bezoek aan dit Friese woud van herinneringen.

Schrijver: Hendrik Klaassens, 3 september 2019


Geplaatst in de categorie: emoties

4.8 met 4 stemmen 123



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)