EEN ANDER SPROOKJE

Hij was ergens in Griekenland van straat gepikt en toen maar meegenomen naar Nederland. Maar helaas moest er nu een nieuw plekje voor hem gevonden worden, want z’n rolstoelgebonden baasje werd definitief opgenomen in een verzorgingstehuis.
De mensen die zo af en toe op hem pasten gingen nu zelf op, hun al ver van te voren besproken, vakantie. Of wij die periode voor hem wilden zorgen. Prima, doen we, zal wel lukken. Hij bleek het goede voorbeeld voor menigeen. Een gouden hart, rustig en erg sociaal van aard, zonder enige agressie. De mensen vertelden ons zijn hele verhaal. De familie kon of wilde zich niet over hem ontfermen.
‘Als je echt geen plek voor hem vindt, dan moet hij hier maar blijven’, zei mijn vrouw weer eens te spontaan, zoals ze soms kan zijn.

Kortom hij bleef bij ons. Ach, dacht ik wat doet het er ook toe, nog eentje erbij en ook nog zo’n lieverd kan geen kwaad. Dat overleven we echt wel. Hij voelde zich al snel thuis en het klikte met de anderen en ook met de andere logees. En dan weet je, ik heb er goed aan gedaan. Joep is geholpen, die arme mevrouw, kan gerust over hem zijn en wij hebben er een vriendje bij. En dan. Ja dan; ik kan er een heel erg lang en een dramatisch verhaal over gaan ophangen, maar dat probeer ik te vermijden.
Afgelopen week bleek Joep erg ziek – een auto immuun ziekte. Alles is nog geprobeerd, mijn vrouw heeft hem zelf nog een lang weekend thuis verzorgd, maar het ging niets vooruit. Vanmiddag hebben we het besluit genomen hem een zacht heengaan te gunnen.
Wat zo’n fijn sprookje leek te gaan worden voor Joep, met een happy ending, bleek zo’n ander net niet kloppend schijnsprookje te zijn. Zo’n sprookje, wat door z’n afloop net geen sprookje mag heten. U kent dat soort verhalen wel: die schaatser die er jarenlang naar toe werkt om die ene nog ontbrekende Olympische medaille te halen. Op koers ligt, verreweg de snelste is en dan een foutje maakt, en gediskwalificeerd wordt. Of die acrobatische voetballer die na een doodschop nooit weer de oude wordt en uiteindelijk noodgedwongen moet stoppen. Of kort geleden die zanger, die eeuwig leek door te kunnen gaan en dan plotseling van het podium valt. Ziek blijkt te zijn, en die daardoor een glorieus afscheid, door zijn plotseling moeten stoppen, voorlopig kan vergeten.

U kent dit soort verhalen, het lijken tot het fatale moment innemende sprookjes, maar zijn het uiteindelijk net niet.
Of toch wel, ze hebben weldegelijk de roem mogen beleven. Ze hebben hoogtepunten bereikt en helaas net niet dat ene. Als we dat einde weglaten of gewoon tussen haakjes zetten, dan was het toch weldegelijk een sprookje.

Zo ook voor Joep. Hij heeft ondanks op straat te hebben moeten leven toch uiteindelijk z’n plekje gevonden en bij ons voelde hij zich nog meer thuis met meerdere vriendjes net als vroeger, maar dan beschermd en met regelmatig eten. ’s Avonds lag hij aan en soms op mijn voeten. Bang om ook mij weer te verliezen? Eindelijk had hij gekregen wat hij misschien altijd al wou. Helaas zat ook hij in zo’n ander sprookje. Zo eentje die slechts schijn bleek te zijn. Maar ook hij heeft z’n gloriemomenten gehad. Ook hij maakte deel uit van het sprookje, dat we de keiharde werkelijkheid noemen. Soms mooi, soms wreed. Maar laten we ons vooral de mooie momenten herinneren. Zij vormen toch de kern van ieder sprookje?

Ook al was het maar vijf maanden, toch blij Joep gekend te hebben – een fantastische hond, een fantastisch wezen.

sprookje werkelijkhe werkelijkheid hond

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 150