NIEMAND ZIET ZE

Wij zijn, zogezegd, een beetje (veel beetjes) op ons zelf. Inderdaad kan dat in noodgevallen wel eens lastig zijn, maar die zijn voor iedereen lastig. Ach de buren zullen - denk ik - best wel bijspringen, mocht zich er plotseling iets ernstigs voordoen. Zielig? Nee echt niet, dat laat ik me niet aanpraten. Het is een bewuste keus. Van verjaardagsfeestjes of andere vergelijkbare ‘onzinnige’ bijeenkomsten word ik niet vrolijk. Als iemand een echt goed gesprek met me wil, kom dan langs of nodig me uit.

Nee, we hebben onze honden en echt veel leukere ‘wezens’ en contacten zijn er niet. En trouwens, we passen ook op hondjes die door hun baasjes worden gebracht c.q. opgehaald. Allerlei soorten mensen komen langs, van de meubelstoffeerder tot de professor. Het leuke is om daar eens een praatje mee te maken, hierdoor krijg je toch een redelijk beeld van wat er zich in de maatschappij afspeelt.

Van de week kwam een stel, terug van vakantie, hun hond weer ophalen. Ja, ze hadden goed weer gehad en weer even heerlijk bijgetankt. En konden er weer volop tegenaan. Ik vroeg hun hoe het met hun chronisch zieke zoon ging. Helaas ging dat weer wat minder. Jammer en ik zag het, het niet te verhullen, verdriet in hun ogen.
Zij zijn het voorbeeld van ‘niemand ziet ze’. Toen ze destijds voor het eerst langskwamen, schrok ik een klein beetje. Keurige, heel keurige mensen, voorzien van een geurtje en perfect gekleed. Totdat ik hun verhaal te horen kreeg, omdat ze vroegen of ik ook een keer op de hond van hun zoon wilde passen. Ze hadden een huisje gehuurd waar ook de gehandicapte zoon mee naar toe mocht en kon. Het waren grote honden, maar na hun uitleg over het hoe en wat, stemde ik er natuurlijk mee in.
Toen bleek dus de ‘niemand ziet ze’ houding. Een houding die de meesten van ons toch aannemen. Ach honden in een groep laten het ook niet merken, want dan ben je kwetsbaar - net mensen. Toch soms zie je aan houding of gedrag dat er iets is. Geloof me dat er veel meer onvermoede problemen en verdriet achter het uiterlijk van mensen schuilt. Neem nou alleen maar zoiets als verborgen armoede.

Dan denk je wel eens: trek ik dat soort mensen aan? En al gauw besef ik dat dat onzin is. Nee, hondenbezitters zijn juist vaak optimistische mensen, daar zorgen de meeste honden wel voor. Nee, het probleem ligt in ons huidige maatschappij. Er wordt te veel van de mensen gevraagd. Alles moet steeds sneller om zo de arbeidskosten te drukken. Om concurrerend te zijn, wordt er schandalig bezuinigd; minder mensen doen hetzelfde werk. En het gekke is dat het steeds erger wordt. Het is een spiraal die ons steeds verder opjaagt of steeds dieper laat zinken. De voedingsbodem voor vele onvoorziene problemen

Nog gekker, we doen het ons soms zelf een beetje aan. We willen te veel te vaak. Soberheid lijkt een vies woordje te zijn geworden. De druk wordt maar opgevoerd. Onze jeugd raakt soms op school al in de problemen; stress met alle gevolgen van dien. Overal, als je goed kijkt en luistert bij familie, buren, kennissen hoor je hoeveel verborgen problemen er zijn. Jonge mensen nog, met versleten ruggen, knieën, overspannen, depressief. De tol voor onze welvaart. En als beloning is de pensioengerechtigde leeftijd opgeschroefd, want ja we worden immers veel ouder. Onzin natuurlijk. Ja we worden ouder, maar vraag niet hoe – men houdt ons beter en langer op de benen. De medicijnindustrie vaart er wel bij. Wij ook tot een bepaalde hoogte. Maar dat wil niet zeggen dat we altijd langer kunnen werken – een kromme redenatie.
Verdikke dit wordt al met al geen vrolijk stukje.

Maar goed het keurige stel haalde de hond op en het beest was dolenthousiast. Hij rende heen en weer en kwam nog even bij me als een soort bedankje – ook hij had een fijne tijd gehad, dat weet ik zeker. Zoals gebruikelijk zagen ze er weer perfect en modieus uit. Ik maakte hun complimenten dat ze, toch ondanks alles, schijnbaar zo positief in het leven stonden. Zij was bewust een paar middagen blijven werken om toch onder de mensen te zijn. Even weg van de problemen.

‘Je mag best weten, ik lig vaak genoeg in bed te janken.’
‘Dat vind ik ook zo knap aan jullie, dat je ondanks alles, toch volop van het leven kunt genieten,’ zei ik gemeend.

‘Goh,’ zei ik nog tegen hem, ‘ben je familie van die minister De Jonge?’ ‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij.
‘Nou,’ zei ik, nadrukkelijk kijkend naar zijn grijs met wit dooraderde schoenen. ‘Vanwege je schoenen.‘
Hij leek het even niet te begrijpen. Zij begon al snel te schaterlachen. ‘O ja,’ zei ze, ‘ik weet wat en wie je bedoelt.’ Nou snapte hij het ook. Hij bekende nog dat hij thuis alle mooie smaakvolle kleding uitgooide en dan: ‘Dan loop ik er net zo bij als jij hoor.’ Ik vat dat maar als compliment op – ik ben nu eenmaal een sober mens – gauw tevreden. ‘O ja,’ zei ze, misschien kon je het wel raden, maar ik werk in een herenmodezaak.’
Een prachtig, heel aardig en dapper stel. Mensen die misschien wel terecht zeggen: ‘Niemand hoeft ze te zien.’
Maar dat van haar werk in de herenmode, had ze niet hoeven zeggen. Dat was ‘Voor iedereen te zien’.

niemand problemen mo problemen mode

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 103