Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over ziekte

Botten discriminatie?

Twee verschillende vrouwen, twee verschillende ziekenhuizen, of nee eigenlijk drie ziekenhuizen want vrouw twee heeft een second opinion gevraagd en gekregen, waar dit over gaat, nou dat leg ik wel even uit, want mijn oren klapperden ervan en dat zegt genoeg denk ik zo.

Vrouw 1, we noemen haar even Tessa, ( gefingeerde naam) gaat met knieklachten die al weken aanhouden en haar erg belemmeren in alles wat ze doet naar de huisarts. Die kijkt ernaar, de knie is dik en pijnlijk, maar niet warm en zo vertrekt Tessa naar huis met een recept voor zalf en de mededeling dat: als er inclusief fysiotherapie niets verbetert ze terug moet komen over drie weken.

Ze krijgt fysio, smeert dagelijks en het verbetert niets, helemaal niets, dus na drie weken afzien, een afspraak bij de huisarts, die haar verwijst naar de orthopeed, na het zien van de knie. Tessa belt voor een afspraak en ze kan vier weken later terecht, vier lange weken. Wel krijgt ze te horen dat ze: voor ze bij de arts binnenkomt eerst een röntgenfoto moet laten maken.

Eindelijk is de dag daar, Tessa gaat een foto laten maken om zich vervolgens te melden bij de poli, ze mag plaatsnemen en na tien minuten komt een haastige dame binnen, zeggende: er is niets te zien op de foto, gewoon een knie van een vrouw van over de zestig jaar, iets slijtage, totaal geen reden voor een nieuwe knie?

Eh, wat bedoelt u daar nou mee, ik wilde weten wat er loos was met een zeer pijnlijke knie, hoef echt niet perse een nieuwe knie, maar ik wil weten waarom niets helpt? Het antwoord is: als u er over zes weken nog last van heeft, verwijs ik u naar de pijnpoli! Daar zit je dan, de haastige dame is het kleine kamertje al uit, voor ze van haar verbazing bekomen is!

Ja, Tessa is inderdaad op de pijnpoli geweest, is daar subliem geholpen, men nam haar pijn serieus en ze werd er goed geholpen, ze is niet van de pijn af, maar er is nu mee te leven zeg maar. Mevrouw twee, geef ik de naam: Marjan, zij had namelijk ook een hele zere knie, zo erg dat er diverse injecties ingegaan zijn.

Het hielp tijdelijk, ze liep bijkans kreupel, ook zij werd niet serieus genoeg genomen en bij het eerste ziekenhuis na vervelend te zijn behandeld besloot ze om een ander ziekenhuis te benaderen. Daar was ze afgelopen week, ook zij moest eerst een foto laten maken, dat is nou eenmaal standaard bij de orthopeed, ze neemt plaats in de wachtkamer, wordt iets later geroepen en de arts zegt: uw knie vertoont licht artrose, maar niet voldoende om er een nieuwe knie in te zetten.

En dan vraag ik me af: bij slijtage en artrose van botten, bij het bijna kreupel lopen van met name Marjan, wat moet er gebeuren voor mensen nog een beetje kwaliteit hebben en normaal kunnen lopen? Marjan zal haar baan op moeten zeggen, want bijna kreupel kan ze haar werk niet meer doen, zoveel is duidelijk. Ik zei haar: licht je bedrijfsarts in en dat gaat ze doen. Maar ik vraag me intussen af: als je lang genoeg doorloopt met dit soort klachten, dan gaat er meer mis dan dat er goed gaat toch?

Is dit nu het monopolie van nu, moet je eerst die knie breken of anders? Moet je eerst van de trap knikkeren, door een foute knie, voordat men er iets mee doet?
Men hoeft geen pijn te lijden zeggen ze altijd, maar waarom worden deze twee vrouwen dan heengezonden met de opmerkingen: het zijn nu eenmaal knieën van vrouwen over de zestig? Valt dit nu onder de noemer “ bottendiscriminatie”?

Schrijver: An Terlouw, 23 oktober 2019


Geplaatst in de categorie: ziekte

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 88



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)