De afluisterstunt.
Je zou denken dat ik zo langzaamaan wel weet hoe alle onderzoeken in een ziekenhuis in elkaar steken, maar neen, ik maakte vandaag de kapitale blunder door iets gedelete te hebben, wat de lachlust van het personeel opwekte.
Wat is het geval, wel: na afgelopen vrijdag een foto te hebben laten maken, vond de arts, gezien mijn voorgeschiedenis het tevens raadzaam om een ct-scan te laten uitvoeren en zo trok ik vanmorgen weer mijn stoute laarzen aan (het was immers koud) en was mooi op tijd!
Tezamen met een andere dame in de wachtkamer probeerden we uit wie er zou antwoorden als wij begonnen met het zeggen van 'goedemorgen' en ik moet zeggen dat er een paar gevallen bij waren die de lippen stijf op elkaar hielden, wat natuurlijk meer zegt over hun dan over ons. Dan word ik naar binnen geroepen, een alleraardigste knul (ja want dat was het) riep me binnen en ik moest natuurlijk het een en ander uittrekken.
Onderwijl zegt hij, dat de radioloog besloten heeft dat er contrastvloeistof ingespoten moet worden om nog beter te zien wat er aan de hand is. Ik kijk hem aan en zeg: tja wat moet dat moet hè? Een oedeemkous gaat van mijn arm af en een net zo lief meiske komt me even prikken. Geen punt, ik ben inmiddels een speldenkussen dus een naaldje meer of minder is geen ramp, wat me wel even aan het denken zet, immers een goeie junk heeft ook allemaal van die littekens op zijn armen, maar dit terzijde.
Dan gaat de boel beginnen, de tafel gaat wat heen en weer, het lugubere apparaat komt angstig dichtbij en maakt grommende geluiden, ik hou er niet van, mijn makke natuurlijk, tegelijk hoor ik iemand iets zeggen, maar versta het niet, dus ik geef een brul dat ik het niet hoor! Ze herhaalde: dat ik het NU warm zou krijgen, nou....dat was dus heel subtiel uitgedrukt. Ik krijg het bloedheet, het begint in m’n nek en later ook tussen m’n benen, wat me het gevoel geeft dat ik in mijn broek lig te plassen!
Ik praat terwijl de mensen bezig zijn, zeg dat ik het heet heb, zeg dat het apparaat angstig groot is voor mij, dat ik niet blij ben met een natte broek want dat die nat is weet ik bijna zeker! Dan - als vanuit het niets - komt het tweetal naar de tafel, lachend en wel: we hebben u helemaal gehoord, ze lagen nog dubbel van het lachen! Dan zeg ik: je gaat me toch niet vertellen dat er een microfoontje in dat apparaat zit? Maar laat dat nu juist wel het geval zijn!
Ik maar denken dat ik in m’n uppie lag, tja dat lag ik wel maar alles wat in mezelf lag aan te praten, werd gehoord door die twee! Nog mazzel dat ik het redelijk netjes gehouden heb zeg! Afijn, ik was klaar en mocht naar huis, de uitslag komt van de week...is er iets spannends te melden, dan maak ik een vervolg.
Maar je snapt dat ik voortaan m’n mond hou in een apparaat?
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Microfoon
128
Geef je reactie op deze inzending: