MUZIEK LEERT JE WIE JE BENT

Het mooie van muziek is dat je jezelf, er door leert kennen. Muziek leert je wie je bent, als je er gevoelig voor bent – je er open voor kunt stellen. Je muzieksmaak spiegelt misschien wel iets van je diepste innerlijk.
Vreemde opmerking? Misschien, misschien ook helemaal niet. Ach als jongere behoor je een voorkeur voor bepaalde muziek te ontwikkelen. Op mijn middelbare school was je of voor de Rolling Stones of voor de Beatles. Middle of The Road, The Bee Gees, of George Baker kon echt niet. Natuurlijk Deep Purple, Jefferson Airplane, Led Zeppelin of Santana en dergelijk was ook meer dan goed. Elvis was eigenlijk ook not done.
Zelf koos ik voor de Stones, het sprak mij veel meer aan dan de muziek van de Beatles met teksten als ‘Ob la die ob la da’ of zoiets onzinnigs als de ‘Yellow Submarine’.
Nee, de Stones waren niet zo braaf en kinderlijk onnozel als die in malle pakjes uitgedoste brave keurige Beatles.

Later toen ik op mezelf woonde, ging ik me op klassieke muziek richten – er moet toch wel iets moois aan wezen begreep ik, toen ik regelmatig ‘muziek voor miljoenen’ op radio 3 of 4 volgde. Al snel viel het kwartje en begreep ik wat er mooi aan was. Het heeft eeuwigheidswaarde in plaats van de vluchtige, maar zeker wel onderhoudende popmuziek. Klassiek muziek ontwikkelt jou. Bij de rest volg je hun ontwikkeling, wat ook interessant kan zijn.

Vandaag de dag kun je alles wat je maar wilt, beluisteren op Spotify en het aardige is dat ze je iedere maandag een lijstje voorschotelen wat je mogelijk op grond van eerdere dingen die je beluistert heb, mooi zou kunnen vinden.
Verdorie het lijkt wel een reclamespotje, maar nee dat is echt niet de bedoeling.
Maar goed daar heb ik Christina Pluhar, Ariana Savall en met name Eleni Karaindrou en nog veel meer ontdekt.
Deze laatste is een Griekse componiste, waar ik nog nooit van had gehoord, maar wiens filmmuziek me gelijk inpakte. Gek, ik heb niets met Griekenland – oké, ik ben er een paar keer prettig op vakantie geweest, maar meer ook niet. Van de Oostenrijkse Christina Pluhar ben ik ooit eens nummer tegengekomen op een CD uit de serie ‘Aangenaam Klassiek’, en dat sprak me gelijk aan. Het is een beetje oud aandoende muziek (met zang in het Italiaans of Spaans?) en het heeft iets melancholieks. Gespeeld op oude instrumenten doet het eerlijk en ongekunsteld puur aan. De muziek van Elenie Karindrou heeft iets met stil verlangen in zich, iets smachtends ook iets mooi verfijnd melancholieks wat mij raakt.
Hoe dat kan?

Die muziek raakt misschien wel de kern van mezelf, iets wat ik met, bijvoorbeeld de, volgens mij zwaar op de hand liggende, muziek van Bach veel minder heb. Iedereen wordt in Nederland verondersteld Bach mooi te vinden. Maarten ‘t Hart en Paul Witteman zweren er bij. Het doet mij te veel aan de kerk denken met valse sentimenten? Het heeft voor mij iets donkers, iets depressiefs. Wat volgens mij ook wel bij beide genoemde heren past.

Nee, Eleni Karindrou haar muziek heeft iets behaaglijks ondanks eerder genoemde begrippen, iets waarin ik me lekker in onderdompel – omdat het muziek is die mij ten diepste iets laat voelen van wie ik ook ben, wat ook in mij zit. Hopelijk vind u ook muziek wat u doet beseffen van: hé, wat ik nu hoor, dat ben ik een beetje of wie weet wel veel, die muziek voel ik diep in mijn hart, het bespeelt mijn innerlijke snaren, loopt ermee synchroon – een heerlijk gevoel van herkenning. Ik gun het iedereen.

bach muziek pop stones klassiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 369