De zorg voor 5 maar eentje was teveel.
Ze hadden een prima huwelijk, hij was Nederlands, zij kwam van ver weg, maar desalniettemin een meer dan goed huwelijk, na een poosje getrouwd te zijn bracht de eerste zwangerschap een zoon, een prachtig kind een makkelijk kind waardoor de volgende zwangerschap zich al rap weer aandiende, bij het nog steeds gelukkige stel. Kindje twee werd geboren en het was een meisje, beide ouders dolgelukkig natuurlijk en een jaar later kwam nummer drie, een jaartje later bleek ze weer zwanger te zijn, maar ditmaal van twee kinderen tegelijk.
De zwangerschap was niet zo makkelijk maar ach, ze droeg tenslotte twee kinderen bij zich en had er ook nog twee om te verzorgen, die negen maanden overleefde ze ook wel. Het huwelijk was nog steeds prima, geen hobbels, manlief ging werken, kwam thuis, bemoeide zich met de kids en nam zijn vrouw taken uit handen die haar, zeker op het laatst van de zwangerschap zwaar vielen. De dag van de bevalling staat haar nog helder voor de geest, de twee kleintjes werden onder gebracht bij de grootouders en het stel ging richting ziekenhuis om twee kinderen geboren te laten worden.
De bevalling was niet echt makkelijk, maar uiteindelijk werd de eerste geboren, een meisje, ze huilde meteen en het zag er allemaal prima uit, verpleging verzorgde de zuigeling en moeder was bezig aan kindje twee...na een half uurtje kwam ook die ter wereld, het was angstig stil in de verloskamer, men keek, pakte een handdoek en wikkelde het jochie erin. Na wat extra zuurstof eindelijk het verlossende eerste kreetje, daar: waar zijn zusje al lekker ingebakerd in een wiegje lag, had het mannetje wat extra aandacht nodig.
Er werd wat gemompeld, er werden wat blikken over en weer gestuurd, moeder werd nog steeds geholpen door een arts en diverse verpleegsters, ze hield nauwlettend de baby’s in het oog en vader zat dolgelukkig naar zijn vrouw en dochter te staren! Wanneer moeder helemaal klaar is, mogen de kleintjes eventjes bij haar, even maar want beiden moeten de couveuse in. Wanneer de kindjes in haar armen liggen, blikt ze op naar haar man met een moederlijke gelukkige blik. Hij beantwoord diezelfde blik, een zielsgelukkig gezinnetje.
Dan komen er twee couveuses aan, twee zusters erbij en de baby’s gaan er in, “ u mag ze dadelijk bij u hebben, ze worden eerst door de kinderarts onderzocht” en de twee verlaten de verloskamer. Vader en moeder blijven achter, dan gaat de deur open en komt er een arts binnen die zich netjes voorstelt en zegt: u had het zeker al gezien? Uw zoontje heeft het syndroom van Down, de ouders schrikken en geen klein beetje ook! Nee, geen van beiden had iets gezien?
De arts komt nog met diverse verhalen maar die dringen niet door tot de kersverse ouders, de vader schuift zijn stoel wat verder van het bed af alsof hij er afstand van wil nemen, maar hij blijft wel. Als moeder naar haar kamer wordt gereden, staan daar beide wieg- couveuses, die bij haar op de kamer mogen blijven, op het ene zit een roze stickertje, de andere een blauwe, de vader posteert zich bij het meisje, met zijn rug naar de jongen toe. Alsof hij toen al wilde zeggen: dit wil ik niet.
Zijn houding is verandert ook naar de moeder toe en eenmaal thuis laat hij de jongen links liggen, maar brengt wel tijd door met de andere kinderen en het pasgeboren meisje, wanneer zijn vrouw hem erop aanspreekt als de kleintjes slapen zegt hij: ik kan er niet mee omgaan, het kind is gek, de moeder wordt razend en zegt: hij is anders, niet gek! Maar de vader blijft bij zijn verwrongen standpunt en het gelukkige gezinnetje is aan het verpulveren. De man komt steeds later thuis om op een goed moment helemaal niet meer thuis te komen en in te trekken bij een goede vriendin van haar!
Een scheiding is het gevolg, de moeder staat alleen voor de opvoeding van vijf kinderen, alle vijf zijn ze ruim volwassen, alle vijf willen ze absoluut geen contact met hun vader en die : is inmiddels bezig aan relatie nummer zeven!
... Je zult er maar niet tegen kunnen ...
Schrijver: An Terlouw, 31 januari 2020
casema.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Baby’s syndroom van down
114
Geef je reactie op deze inzending:
Ja, een rokkenjager moet toch wel altijd al in die vader gezeten hebben.
Dat veel ouders met een min of meer gebrekkig kind, dit verhaal maar diep op zich mogen laten inwerken, An!