VALENTIJN

Even voor de duidelijkheid, ik heb er niets mee, dat Valentijnsdag gedoe. Het heeft iets Duits, u weet wel wat ik bedoeld iets Wiedergutmachungsachtigs. Iets om de in het verleden gemaakte fouten weer recht te buigen.
Iets wat onmogelijk is, want iets wat fout gegaan is, kun je echt onmogelijk rechtzetten – hooguit compenseren.
Als jij je partner of zij jou ooit heeft bedonderd met een ander, zal je dat verder levenslang moeten blijven compenseren. Maar altijd, altijd blijft het een gegeven, of je wil of niet; het blijft hangen, het is ooit gebeurd, wegpoetsen lukt niet.
Ach, het is niet meer of minder dan, gewoon een zelf gecreëerd extraatje voor de winkelbedrijven en horeca, reisbranche, bloemenzaken, chocolaterieën en noem verder maar op.

‘Nee, wij doen daar niet aan mee, hè schat?’
‘Nee hoor lieverd, door jouw aanwezigheid is het voor mij elke dag weer Valentijnsdag.’
‘Jij bent ook mijn Valentijn hoor, schat.’
Ach en dan gaan we elkaar weer even liefdevol aflebberen en enkele knuffelminuutjes inlassen – en daar blijft het dan even bij. Dat is onze Valentijnsdag – sober, maar eerlijk en dat duurt het langst, al meer dan vijfendertig jaar.

Mijn schat ging daarna even boodschapjes doen, en ik besloot DWDD van de vorige dag te bekijken. Zag ik een ouder stel dat smoorverliefd op elkaar was geworden. Het betrof een tachtiger, de schrijver A.L. Snijders en de iets jongere actrice mevrouw Zwaneveld. Echte rijpere liefde – erg mooi.

Komt mijn vrouw intussen weer thuis en heeft een paar lokale krantjes meegebracht, waarin onder andere reclame voor de huisdieren: laat het voor hun ook Valentijnsdag zijn met wat extra’s. Ach, goed bedoeld - voor hun eigen beurs, maar die dieren zitten er niet echt op te wachten. Natuurlijk wel op dat super lekkere kluifje, maar niet op die onnozele doorzichtige gedachte erachter.

Goed zij ruimt de boodschappen op en komt even later met een schaaltje appels aanzetten. En een ronde kaars in de vorm van een appel.
‘Moet je eens zien’, zei ze, ‘Pink Ladys’.
‘Mooie appels hoor, leg maar neer, maar die kaars hoef ik niet.’ Onnozel, een kaars in de vorm van een appel. Ik heb het ook helemaal niet zo op echte kaarsen. Een kennis z’n huis is bijna afgebrand door te vergeten een kaars te doven. Weg met die rommel.
‘Nee, dat is geen kaars!’ ‘Wat dan?’
‘In dat schaaltje appels, zat een soort mutsje of jasje of zoiets en het is de bedoeling dat de appel er zo in moet.’
‘Echt waar?’ ‘Jazeker, kijk maar op de verpakking’.
‘Het zal ook niet, dat is typisch iets voor die nichterige (vergeef me het woord, ik hoop dat die appels niet te fijngevoelig zijn) Franse appels. – Pink Ladys, alleen de naam al.’

Valentijnsdag is voor onnozele mensen – oké, maar de iets slimmere dieren – die stinken daar niet in, de eigenaren wel. Maar dat die zogenaamde ‘romantische’ Fransen ons voor zo achterlijk, dom en naïef houden is toch wel heel erg kwalijk.
Pink Ladys – de naam alleen – niet te pruimen.

valentijn Pink appel frans duits romantiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 363