STERKENDE HERINNERING
Op een zonnige middag zat de twaalfjarige Adriaan te mijmeren in zijn slaapkamer. Wat zou hij gaan doen?
Opeens zag hij zichzelf liggen in de laadbak van een kleine aanhangwagen. Die ruimte was niet veel groter dan Adriaan zelf. Maar wat wonderlijk! Daar begon het wagentje vanzelf te rijden, zonder dat een voertuig het voorttrok! Adriaan ging wild op en neer, want het wagentje hobbelde erg. Het sloeg snel een hoek om.
Het beeld verdween. Adriaan zat weer gewoon op zijn stoel, naast het bed. Hij ging aan het dubben:
"Was dat wagentje met mij erop maar verder gegaan. Wat had ik dan zien gebeuren?"
Hij ging in een boek lezen en vergat zijn droomgezicht.
Er gingen wat jaren voorbij. Adriaan was een jongeman van achttien. Vaak dacht hij nog na over zijn kindertijd.
"Ach ja, dat aanhangwagentje... Het ging zomaar vanzelf, al springend en schokkend. Heeee, daar zou ik nu wel een verhaal over kunnen gaan schrijven."
Adriaan ging aan zijn schrijftafel zitten, nam zijn pen en wat blaadjes.
"Ik lag op een aanhangwagentje. Door wonderlijke kracht gedreven snelde het zomaar al schokkend en hobbelend voort. Wat zal ik er verder bij bedenken? Ja, het ging hard tegen een steile berg op, daalde daarna af naar een dal, kwam bij een meer terecht. Vanuit het water kwamen allemaal griezelige monsters naar me toe. Maar mijn wagentje vluchtte pijlsnel weg. Steeds verder ging het. Tenslotte was ik bij de zee..."
Adriaans gedachten lieten hem in de steek. Hij kneep hard in zijn pen, wroette wild in zijn haren. "Ophouden! Helemaal niet meer er aan denken!"
Adriaan was een man, die op een belangrijk kantoor wekte. Hij zat achter een groot bureau en bracht heel wat getallen en zinnen op papier of op het scherm. Een enkele keer gebeurde het dat zijn gemoedstoestand ineens volschoot. Hoofd en handen waren dan verdoofd. Daar dook het aanhangwagentje met de kleine Adriaan op. De kantoorruimte verdween... Adriaan zag zichzelf als jongetje tegen rotsen op rijden, langs afgronden hobbelen, tenslotte door het oerwoud zigzaggen.
Adriaan zat weer rustig in zijn kantoor. Dankzij de verschijning kon hij met hernieuwde werklust zijn taken volbrengen.
Er verstreek een hele tijd. Adriaan was een bedaagde man, en werkte niet meer. Hij genoot van zijn rust vol bezigheden. Wandelen, fietsen en zwemmen, dat was iets om dagelijks te doen: Adriaans lust en leven. Ook hakte hij graag het hout voor zijn open haard. Voelde hij daarbij soms vermoeidheid? Dan dacht hij weer aan het bekende aanhangwagentje. Daardoor kreeg Adriaan weer jeugdige daadkracht, en dacht:
"Gelukkig dat ik als jongeman dat verhaal niet heb kunnen schrijven. Want juist dat heftige, maar zo kortstondige beeld kon kracht geven om mij op te beuren. Bij een langer verhaal daarover was die kracht verloren gegaan."
live.nlGeplaatst in de categorie: filosofie
terugblik
302
Geef je reactie op deze inzending: