Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zaterdag of zondag?

Wat een onwerkelijke tijd waar we in zijn beland, wat een rare dagen maken we nu, omdat we luisteren naar wat ons wordt geadviseerd, tenminste veel mensen die de adviezen opvolgen dan. Het is zo surrealistisch, het is zo vreselijk vreemd om niet in je gewone doen te zijn! Waarmee ik dan weer niet bedoel dat we hier zo ongeveer achteruit zijn gaan lopen, maar meer het idee hebben dat er geen verschil meer zit in de dagen. Ik vergis me nog wel eens en moet goed nadenken om erachter te komen dat het niet iedere dag zaterdag of zondag is.

Zo voelt het namelijk wel, zo lijkt het wel, je ziet amper mensen op straat, kinderen zijn er mondjesmaat en dat is niet omdat het weer ‘t niet toelaat, nee het is die grote onzichtbare vijand die ons thuis houdt, op een paar kleine uitstapjes naar een winkel na dan. Nee, niet om te halen wat er te halen valt, maar gewoon de dagelijkse dingen die je nou eenmaal nodig hebt.

Het is vreemd stil buiten en even deed het me denken aan een autoloze zondag, maar dat was slechts één dag en dit is al meer dan een week met alle nare bijkomstigheden van dien.
Voorlopig tot 6 april, maar ik heb zo’n vermoeden dat die tijdspanne wordt verlengd, ik heb het idee dat we aan het begin staan van een traject dat zijn weerga niet kent, immers kende niemand deze vijand voorheen?

Het is een heel nare situatie die ook nog eens verergerd wordt door mensen die dit soort dingen niet wensen te snappen, die gezondheid voor vanzelfsprekend aannemen, die denken de vijand een loer te kunnen draaien, die aannemen dat zij daardoor niet geraakt en gepakt kunnen worden.

Het is een krankzinnige situatie waar we met zijn allen inzitten, allemaal in een soort ark van Noach, met dit verschil dat de vloedgolf niet uit nattigheid bestaat, maar dat er een tsunami van virussen onze kant op is gekomen.
Niemand blijft gespaard, verpleeghuizen zitten dicht, bezoek mag er niet meer in, dus oma bezoeken, of opa, is geen optie, je kunt zwaaien, maar daar houdt het dan wel mee op.

Alle zorg-bedrijven draaien op de toppen van hun kunnen, alle nieuws items gaan over hetzelfde, telkens met iets meer uitbreiding, iedere keer meer mensen die gepakt zijn, door het virus, overleden aan datzelfde virus.

Maatregelen worden aan de ene kant met voeten getreden, aan de andere kant nauwkeurig opgevolgd, net als in huize T, waar, zodra we van buiten naar binnen komen, de kreet klinkt: handen wassen!

Lang geleden zei ik dat tegen de kinderen, nu roep ik het tegen wie er naar binnen komt, het zijn simpele kleine dingen, die je beter op kunt volgen want je probeert uit alle macht de vijand buiten de deur te houden.

Eng is het, náár is het, angstig is het, allemaal en het enige wat we kunnen doen is: afwachten, in eerste instantie tot die datum van 6 april, maar ik weet bijna zeker dat die termijn zal verlopen en we te horen krijgen dat we voorlopig nog wel even binnen zijn, allemaal zaterdagen en zondagen in het verschiet.

Kan ik mijn angst ventileren, kan ik gewoon zeggen dat het me niet bevalt, het doodeng vind allemaal? Dat je veel beter te maken kunt hebben met een zichtbare vijand? We hebben het niet voor ‘t zeggen, zoveel weet ik wel maar wat ik ook weet is dat we op een heel nare manier op de proef worden gesteld en dat als je slaagt alleen kunt zeggen: ik heb het overleefd, uh nee, we hebben het overleefd dan, want dat is natuurlijk wel waar we het voor doen!

Overleven omdat de tsunami die corona heet in onze provincie huis houdt en ik vind dat heel erg eng!

Schrijver: An Terlouw, 21 maart 2020


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 1 stemmen 66



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)