WARE ENGELTJES IN HET WIT

Mijn katholieke dochter belde afgelopen weekend en vertelde dat de scholen nog steeds dicht bleven. ‘Ja lieverd, dat nieuws is zelfs hier in de binnenlanden van het barre noorden doorgedrongen,’ was mijn enigszins flauwe antwoord. Natuurlijk voelde ik wat er ging komen.

‘Nou Pa, wat ik jullie wilde vragen is of het mogelijk is of Barry nog een of week of twee mag blijven.’
‘Ach lieve schat, natuurlijk wel, het kereltje is hier erg braaf en hij leert zoveel bij, wat hij in de stad nooit zal leren. Weet je hij leert mij ook heel veel van het nieuwe toekomstige leven in jullie stadsjungle en ik leer hem van alles over het leven in het ‘verleden’ in de oude plattelandsjungle, met name het bos. Hij vindt het prachtig hier en verveelt zich geen moment. Wacht ik geef je hem zelf even.’
Barry neemt de telefoon van mij over en zegt: ‘Hoi mam, het is hier hartstikke leuk. Ik mis jullie wel hoor, doe mijn broertjes en zusjes mijn Weesgegroetjes – ik red me wel!’
‘Zie je nou wel!’ zei ik tegen mijn dochter. ‘Ik ben bang dat hij straks niet meer terug wil, die kleine deugniet.’

‘Dus jullie vinden het goed, Ma vindt het ook niet erg? Weet je Pa, jullie ontlasten me er heel erg mee. De hele dag met alle zes de kinderen om je heen is een hele klus, en Barry is nou net niet de meest rustige van het stel.’
‘Is goed meid, hij komt hier helemaal tot rust – hij begint al iets Zen-achtigs uit te stralen.’ 'Ja ja, ik merk het. Pa, jullie zijn schatten – ik bel volgende week wel weer, doe Mam de groeten. Doei.’
‘Sterkte meid. Nou Barry. Je hebt het voor mekaar, je mag nog een poos blijven.’ ‘Fijn opa, ben ik blij mee.’

Ondertussen heeft mijn vrouw het eten klaargemaakt en ook zij vindt het fijn dat Barry nog een poosje blijft.
‘Juffertjes in het groen,’ zegt mijn vrouw.
‘Juffertjes in het groen? Wat is dat nou weer oma?’
‘Nou proef maar jongen, een stevige hap. Dat past goed bij deze even iets killere dagen.’
Ik zie hem het hem opgeschepte met hangen en wurgen naar binnen werken. ‘Lekker hè, kerel?’
‘Nou opa, die juffertjes doen mij meer denken aan onze Turkse buurvrouwen – flinke zwaar op de maag liggende tantes.’ ‘Nou, nou laat ze het maar niet horen.

Let op nu, ik ga je een geheimpje vertellen. Ken je Rambo?’
‘Ja, Rambo is mijn held. Heb al z’n films gezien. Hij is voor niemand bang en hij wint van iedereen.’
‘Hoe denk je dat dat komt?’
‘Echt opa, geen idee.’
‘Het geheim van Rambo is dat hij gek is op vrouwtjes en met name juffertjes in het groen. Daar is hij zo sterk en heldhaftig van geworden net als ik.’

Hij gniffelt een beetje en zegt: ‘Juist daarom heb ik het toch maar opgegeten. Ik wist dat het vast wel ergens goed voor zou zijn. Maar die witte bonen in het gerecht doen me toch aan iets heel anders denken opa.’
‘O ja, waaraan dan?’
‘Aan engeltjes.’ ‘Engeltjes?’
‘Ja opa aan ‘engeltjes in het wit’. ‘Engeltjes in het wit? Nog nooit van gehoord jongen.’
‘Mijn moeder noemt de zustertjes van het iets verderop gelegen ziekenhuis bij ons zo: Ware ‘Engeltjes in het wit'.
‘Je moeder is een schat jongen, en ik blij dat jij me dit weer hebt geleerd. Engeltjes in het wit. Wat mooi jongen.’

engeltjes juffertjes wit groen rambo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 99