Een glimlach ver van huis
Ik ben verdwaald in mijn gedachten.
Jouw glimlach terug naar mij was onverwacht.
Net als een kus die niet met mijn lippen kan worden verbonden, maar steeds toch me laat lijden. ik kies ervoor om te sterven voordat je mijn chocolade huid laat smelten. Jouw stem maakt nog steeds muziek in mijn oren. Beetje bij beetje verlies ik de kracht om te blijven leven.
Mijn hart heb je al. Van je blijven houden maakt me kaal. Steeds blijf ik lopen tegen de paal. En als het me lukt om voor je te staan vergeet ik de Nederlandse taal.
Als een kip zonder hersenen ren ik rond.
Een kus van je lippen en ik zal rennen in mijn blote kont.
In de hoop dat je nog herinnert dat je de appel van mijn droom bent...
29 april 2020
Geplaatst in de categorie: moraal