Om de gewone kleine dingen
Is of was het zo gewoon, al die meiden die trouw in de verpleging in de wijk zaten? Is of was het zo gewoon dat zelfs de fysiotherapeut aan huis de behandelingen kwam doen? Is of was het zo vanzelfsprekend dat ook de vaste hulp in de huishouding elke week trouw kwam om de uren ons huishouden te doen, waartoe wij zelf niet meer in staat zijn? Nee, dat was niet gewoon, dat was een uitmuntende actie van al die mensen die als het ware in de wijk werken.
Natuurlijk horen we meer dan voldoende over de mensen die in het ziekenhuis werken, waarvoor applaus, artsen, verpleging, schoonmaakmedewerkers etc. etc., maar je hoort amper iets over de meisjes of vrouwen van de verpleging die elke ochtend hulp bieden bij de ouderen, hulp met douchen, medicijnen geven, angsten proberen weg te nemen daar, waar mogelijk.
Een luisterend oor bieden, de helpende hand waar nodig en altijd een goed humeur, nou ja bijna dan, want niemand is perfect natuurlijk!
De hele ochtend zit vol van deze meiden, zo noem ik ze maar even, met hier een kwartier, daar een half uur, met op het ene adres iets meer werk dan bij het andere. Het enige wat je hoort is: ik hoop dat ik niemand besmet!
Nee dat hopen we allemaal natuurlijk want eerlijk is eerlijk, het lukt natuurlijk van geen kanten om de 1.5 meter afstand te bewaren, zoals werd gezegd. Dat gaat niet, met geen enkele mogelijkheid, net zomin als het gaat om mensen op afstand te helpen aankleden, geen optie dus.
Zijn we veilig, doen we het correct, geen idee maar je moet wel, je kunt niet anders!
De hulp in de huishouding, ook al een dingetje, want die komt een behoorlijk aantal uren in huize T, niet omdat we lui zijn, of niet willen, maar domweg omdat we niet kunnen, en ze komt elke week, tenzij er iemand verkouden is, moet hoesten of koorts heeft, maar tot nu toe zijn alle niesbuien te wijten aan de pollen en pluizen die door de lucht vliegen.
Quarantaine maatregelen waar deze groep mensen niets mee konden en ik beken eerlijk dat een afspraak in het ziekenhuis of bij de huisarts me meer angst inboezemde dan deze mensen over de vloer te hebben, zonder de gebruikelijke afstand te kunnen hanteren.
En al die complimenten, al die mooie applaus gevende groepen, al die geweldige initiatieven om het hardwerkende personeel in de grote instellingen een hart onder de riem te steken, laat mij zeggen: in het prille begin zat “mijn” groep zelfs zonder beschermend materiaal en toch waren ze er, zijn ze er, met gewone handen, met enthousiasme met liefde, elke dag opnieuw en nu nog steeds!
Die groep, die vergeten onvermelde groep, die verdient eveneens een levensgrote zon. Een oorverdovend applaus, een hart onder de riem en nog veel meer, want zij zagen, kwamen en overwonnen!
casema.nlGeplaatst in de categorie: ouderen
Vergeten
801
Geef je reactie op deze inzending: