HAAST

Tussen de middag ga ik even met de honden naar het Blauwe Bos hier vlakbij in de buurt. Het is dan meestal het minst druk. De gezinnetjes zitten dan meestal thuis aan tafel – heel normaal op vaste tijden, aan de maaltijd.
Het bos wordt dan meestal bezocht door de vrije jongens en meisjes en het zooitje ongeregeld (zoals ik dus) die aan weinig zijn gebonden.

Heerlijk, je komt als je geluk hebt echt niemand tegen. Vandaag, de zaterdag voor Pinksteren – wat een weer, bijna te warm voor de honden om te wandelen, dus niet te lang, in de schaduw, en zo lopen dat ze enkele keren de mogelijkheid krijgen om uit een vennetje of poeltje te drinken.
Bij het begin wil ik het mooie slingerende fietspad oversteken, komt er een scooter aan scheuren. Oppassen dus, die jongelui remmen nergens voor. Verdorie blijkt het een heuse oude knar met pet op te zijn, en een vijftien meter achter hem nog eentje en nog eentje. Echt zoiets hoort toch niet op zo’n lieflijk slingerend fietspad. Zo’n fietspad dat overduidelijk bedoeld is om van de omgeving te genieten. Ik vraag me af waarom heeft iedereen zo’n ongelooflijke HAAST?!

Oudjes racen op ebikes over het fietspad alsof de duivel op hun hielen zit. Waarom die haast. Misschien hebben ze nog een bepaald doel op hun bucketlist dat ze willen zien. Zelf denk ik lieve mensen, stap eens van die race-machines af, loop even relaxt door het bos en geniet. Misschien dat noodgedwongen door het huidige Corona-gedoe, bij sommigen dit gevoel weer naar boven komt borrelen. Maar bij veel oudjes blijkbaar niet.

Ach, van die oudjes snap ik het nog wel een beetje – iedere dag kan hun laatste zijn. Vandaar die haast?
Maar van de jongeren snap ik het niet altijd. Op mijn werk was er ook zo eentje. Die ging naar Mexico, Mongolië, China, India en weet ik wel niet waarheen. En och, wat was het bijzonder die muur en die bouwwerken van die Azteken, maar jongens wat is er ook een armoede – erg hoor. Maar goed ze hebben mooie foto’s als bewijs, eventueel met hun snuiten op de voorgrond zodat je kunt zien dat ze er ook echt geweest zijn.

Maar goed, het is blijkbaar een behoefte voor henzelf of iets om mee te pronken. Nee, ik had meer waardering voor die collega die op de fiets met een tentje achterop en z’n gezin op sleeptouw, heel Nederland door ging. Alhoewel vroeger had je periodes van wekenlang regen – tegenwoordig onvoorstelbaar. Nee, velen willen ver weg. Eentje ging o.a naar een eiland voor de kust van Costa Rica. ‘Mooi man, helder blauwe zee, witte stranden, en prachtige wouden.’
‘Je zult daar wel veel hebben rond getoerd of niet,’ zei ik.
‘Ben je gek man, ik ben op vakantie. We hebben wel even een mooie waterval in de buurt gezien, maar verder heerlijk aan het strand liggen.’

Ach denk ik dan, laat mij thuis dan maar via Google, de iedere dag weer andere foto’s bekijken en dan zie je ontelbare prachtige plekken, waar je nooit zult komen vanuit een helikopterview, zoals je daar ter plekke waarschijnlijk nooit zult zien.

Ach toen bestond zoiets als het begrip ‘vliegschaamte’ niet. Het bestaat nu dus wel, maar volgens mij hebben een heleboel er geen last van. Let maar op, binnen een jaar vliegen we weer overal naar toe. Van mij mogen ze, maar iets minder haast kan geen kwaad. De wereld gaat er echt nog niet vandoor. Ze heeft alle tijd en geduld. Dus iedereen neem je tijd: Haastige spoed is zelden goed.

haast strand bos ebike scooter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 95