Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Op slot!

Terwijl wij hier te maken hebben met een groot deel aan versoepelingen, gaat Melbourne op slot, niet een klein beetje maar een groot heel groot deel gaat gewoon vast! Wegen worden afgesloten, mensen mogen voor boodschappen nog naar buiten maar dan houdt het ook op. Een enkeling die naar het werk toe moet, mag dat ook maar de rest blijft thuis, knus, gezellig en voordelig, jawel. Als je thuis moet blijven ben je een stuk goedkoper uit dan wanneer je naar buiten gaat, op allerlei manieren. De mensen die gewend zijn buiten de deur iets te eten, moeten dat thuis doen, ook de lui die een cafeetje willen bezoeken, vergeet het maar, thuis is de place to be.

Te bedenken dat Trump in het begin nog denigrerend sprak over: een klein griepje dat werd opgeblazen, die man weet nu inmiddels wel dat het allerminst een klein griepje gebleken is, als ie wakker geworden is dan. De arrogantie van de man stuit me ongekend tegen de borst, hij doet het voorkomen alsof hij de wijsheid in pacht heeft maar zit er doorlopend naast, best eng, je zult zoiets hier hebben als MP’er, niet te lang over nadenken want daar draait je maag de verkeerde kant van op en dat moeten we niet willen.

Meer landen worden geconfronteerd met nieuwe besmettingen, heel nare toestanden waarvan we dachten het grootste deel wel gehad te hebben maar we kunnen het allemaal mis hebben natuurlijk. Zo blijkt dat veel dingen gewoon weer kunnen, nou ja gewoon? Een date in het ziekenhuis leerde me deze week dat er allerminst sprake is van gewoon, de fabriek die voor schermen moest zorgen, is waarschijnlijk de enige die dit jaar geen problemen heeft opgelopen, evenals de makers van mondkapjes want er is momenteel volgens mij geen enkel gezin dat ze niet in huis heeft, maar terugkomend op de spatschermen, tussen elke twee stoelen staat een scherm vastgeklemd, je ziet dus niet meer wie er naast je zit en toevallig zat er wel iemand, al kwam de dame na mij!

Ook de vele schermen tussen de dames aan de balie en de mensen die de poli bezoeken zijn talrijk, niet te vergeten dat je bij binnenkomst natuurlijk je handen moet desinfecteren, maar dat is het begin, daar zit geen scherm, neen, die zitten op de diverse poli’s. Als dan de arts, of specialist je komt halen, dan is er sprake van een toverstokje, want: eenmaal weg uit de wachtkamer die normaliter vol zit, kom je bij de man binnen en daar zit je gewoon tegenover elkaar, geen scherm te bekennen, al moet ik zeggen dat de schermen tussen de stoelen, voorzien waren van klaproosafbeeldingen, best mooi om naar te kijken ook alhoewel het allemaal dezelfde waren, dus dat was dan wel weer jammer...een beetje diversiteit was leuk geweest, maar zittend bij de arts, een krap half uur, is het toch prettig te weten dat het zo ook kan!

Natuurlijk wassen we onze handen, natuurlijk komen we niet in elkanders buurt, maar we zijn volwassen genoeg om te weten wat het voor shit geven kan en daar zit niemand op te wachten tenslotte. Ik mag naar huis, ben klaar en al is het een supergave arts, toch is het prettig te weten dat ik niet terug hoef te komen, tenzij....en dan drukt hij me nogmaals op het hart: als er iets is, bellen hoor! Met een natuurlijk doe ik dat, zwaai ik af, weer een horde overwonnen.

Nu nog de laatste date deze week en dan ben ik er weer een poos klaar mee, maar ik zeg eerlijk dat het geen favoriet uitje is in deze tijd, de onvoorspelbare nare tijd waarin je nooit weet wie of wat je op je pad krijgt.

... Landen wederom op slot ...

Schrijver: An Terlouw, 8 juli 2020


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.0 met 2 stemmen 90



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)