VETBULT
Al vele jaren had ik een grote bult op de linkerhelft van mijn rug.
"Laat dat ding toch weghalen door de chirurg," zei vrouwlief keer op keer.
We gingen naar het ziekenhuis om te kijken wat het was.
"Een onschuldige vetophoping, niets kwaadaardigs," was het oordeel van de artsen. "Als je er geen last van hebt, doe er dan maar niets aan, rustig laten zitten."
Inderdaad liet ik die vetbult voor wat het was. Tenslotte merkte ik dat deze van jaar tot jaar steeds een beetje groter werd. Als ik eens achterover leunde in een stoel, voelde ik duidelijk die oneffenheid van mijn rug. Dat liet ik aan onze huisarts weten en deze vond het ook beter om die bult weg te laten halen.
Februari 2020 had ik nog een MRI-onderzoek, voor alle zekerheid. Daarna kreeg ik te horen dat ik pas in April of Mei kon worden geholpen. Maar jammer genoeg kon het toen ook nog niet doorgaan wegens de Corona.
Pas in Augustus besloot ik om eens poolshoogte te gaan nemen. Ja, op 8 September zou het kunnen gebeuren.
Dan kwam ik op de afgesproken dag in het Amphiaziekenhuis Langendijk te Breda.
"Het is hier allemaal onzeker," kregen mijn vrouw en ik te horen. "De computers hebben een flinke storing. Dit is ook bij andere Amphiaziekenhuizen het geval."
Ik stond al naast het bed in de ziekenkamer, klaar voor de operatie, met nuchtere maag. Ik had in de vroege ochtend alleen twee kleine beschuiten met jam genuttigd en een kop thee zonder suiker.
De chirurg en een verpleegkundige kwamen binnen. "Slecht nieuws voor u, de operatie kan niet doorgaan. De computerstoring is nog steeds niet te herstellen."
Alle mensen in de wachtruimte kregen hetzelfde te horen. Hongerig en verslagen moesten ze weer naar huis toe. Een lekker hapje in de eethoek van bloemisterij Intratuin hielp ons over onze teleurstelling heen.
De volgende dag kregen we een mooie bos bloemen aangeboden, door het ziekenhuis geschonken. Een kaartje met de woorden "Onze excuses voor het niet door laten gaan van de afspraak", prijkte bescheiden tussen de mooie kleuren en geuren.
Op 28 September kon de ingreep gelukkig doorgaan. Om half twee meldde ik me aan, werd al spoedig naar de operatieafdeling gebracht, en daar lief gerustgesteld door een operatiezuster.
Prikje, even blazen... Na een verkwikkende slaap van bijna twee uren lag ik heerlijk in de uitslaapzaal. Bij de operatie, die op zichzelf ongeveer een half uur had geduurd, hadden ze een pond vet uit mijn rug gehaald. Verlossing!
Terug in de ziekenkamer genoot ik van een stevige maaltijd met mijn lievelingstoetje Griekse yoghurt na.
Om half zeven mocht ik mijn vertrouwde huis weer opzoeken, korte dagopname!
30 september 2020
live.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
OPEREREN WACHTEN OPLUCHTING
221
Geef je reactie op deze inzending: