HULST

Ongeveer een maand geleden kwam mijn broer langs en had iets voor me meegebracht een dun kinderboekje.
‘Dit is een boekje van jou, ik vond het bij mij op zolder. Hoe het bij mij terecht gekomen is weet ik ook niet, maar jouw naam stond er in.’
Slechts even heb ik een blik op het boekje geworpen en het in de boekenkast gelegd om het later nog eens beter te bekijken. Mijn broers komen niet zo vaak langs dus alle aandacht ging naar de visite.

Gisteren ben ik zoals gewoonlijk in mijn geliefde Blauwe Bos wezen wandelen en zag daar een ouder stel - waarvan de vrouw wat hulsttakken had verzameld - dat richting de parkeerplaats liep. Snel naar huis om vermoedelijk nog gauw een paar kerststukjes in elkaar te zetten.
Hoe of wat, ik weet het niet maar de hulst liet me niet los en weer thuis, langs de boekenkast lopend, viel mijn oog plotseling op het teruggegeven boekje, bekeek het eens beter en zag de naam van de schrijver bovenaan het boekje staan:
W.G. van de Hulst. Het boekje droeg de titel ‘Het kerstfeest van twee domme kindertjes’. Ik sloeg de eerste bladzijde open en zag dat ik het gekregen had tijdens de viering van het kerstfeest van de zondagsschool in 1960.

Ik was toen zes jaar en heb het waarschijnlijk niet echt gelezen, want dat kon ik toen amper. We maakten deel uit van een gezin waar niet echt werd gelezen. Uitgezonderd de Pep en de Donald Duck, die we gratis lazen omdat we deze, en een hele reeks andere die week- en maandbladen, rondbrachten gedurende enkele jaren. Maar vaak gebeurde het dat men geen geld had op het moment van bezorgen en dus moest moeder een hele administratie bijhouden over, wie wat nog moest betalen en zelf het ontbrekende bedrag voorschieten. Dus na enkele jaren paste ze daarvoor en stopten we ermee. Daarna werd er wat werd gelezen, alleen op zondag uit de bijbel voorgelezen.

Gisteren het boekje van W.G. van de Hulst dus nog eens goed bekeken en het was alsof ik weer de sfeer van het kerstfeest van toen herbeleefde. De spanning van wat zouden we krijgen – ook al was het ieder jaar hetzelfde een chocoladeletter en een boekje van die bewuste schrijver. Op internet de man even opgezocht en ik bleek bijna al z’n boekjes te hebben gekregen. En toen ik wat ouder was en enkele jaren op de lagere school had doorgebracht heb ik ook veel van die boekjes gelezen.
Boeken als ‘Jaap Holm en z’n kameraden’ en ‘Willem Wijcherts’ waren best spannend en goed te verteren.

Al snel had ik in de gaten dat de strekking van die boekjes het praktiseren van het geloof behelsde. Het dieptepunt van die boekjes was het boekje ‘Peerke en z’n kameraden’. Allemachtig wat een zielig en triest verhaal. Volgens mij was Peerke erg ziek en waren de mussen zijn vriendjes, totdat er echte vriendjes kwamen. Tot slot ging hij dood. De christelijke strekking hiervan is mij niet bijgebleven, wel de triestheid en de teleurstelling van z’n dood.
Het godvrezende gehalte van mij werd er juist niet door vergroot of ondersteund.

Toch heeft het wel allemaal enige zin gehad. Vooral het lezen van het boekje ‘De kleine zwerver’, dat over een zielig en slecht behandeld hondje ging, heeft bij mij de liefde voor deze dieren aangewakkerd.
Gelukkig is de liefde van mijn vrouw voor deze dieren nog groter dan die van mij, zodat we er dus gevolg aan hebben kunnen geven.
Voor de beeldvorming heb ik dat boekje weer even opgezocht op internet. Het boekje was bestemd voor onze kleintjes van 2 tot 5 jaar. Zo zie je maar hoe goed jonge kinderen te beïnvloeden zijn. Ach die angstige en die in- en inzielige blik van dat hondje, ben ik nooit vergeten en heeft mij blijkbaar diep geraakt.
Hoe is het toch mogelijk dat een toevallig blik op wat hulst je weer via via een beetje terugstuurt naar een bijna ondergesneeuwd verleden. Naar een tijd dat kerst nog kerst was met warme chocolademelk, samenzang en saamhorigheid. Even denk ik aan die tijd terug met nostalgie en vooral melancholie.

Het is een tijd die voorgoed voorbij is.

hulst kerst chocolademelk boekje zondagsschool nostalgie melancholie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 126