Hoe lastig is het nou helemaal?

Kijk, ik moet gaan bloedprikken en oh ja het is koud maar goed ingepakt is het te doen, de afstand is te verwaarlozen, een krappe tien minuutjes op de gemeente cabrio en ik ben er! Bij de ingang staan al sinds de uitbraak mensen met gele hesjes, niet te verwarren met degenen die het nieuws toen haalden, maar mensen die je opwachten om te vragen of 1) je een afspraak hebt, 2) je weet waar je zijn moet en 3 ) je te wijzen op het desinfecteren van je handen. Allemaal logisch en nee, ik heb geen afspraak, hoef alleen maar naar de prikpoli en ja: ik weet de weg.

Ik rijd gedesinfecteerd weg, haal een nummertje, pak weer desinfectie en neem plaats in de wachtkamer, ondertussen mijn jas uittrekkend. Aan de andere kant is nog een poli, maar daar hoef ik niet te zijn, ik hoef alleen op te letten als er een ploink klinkt, je werpt een blik op de monitoren die er genoeg hangen om te zien of jouw nummer oplicht. 45 heb ik en als ik net binnen ben is 38 binnen, dus ik heb wel even. Een ongelofelijke chagrijnige man rijdt verbolgen terug om een nummertje te halen als ie merkt geen voorrang te krijgen, al vloekend rijdt ie terug. Jammer.

Ploink, nummer 40 en zo druppelt aan de ene kant de wachtkamer leeg terwijl er ook weer mensen bijkomen natuurlijk, de man tegenover me hoort ook ploink, kijkt op zijn papiertje, stopt op zijn gemak zijn mobiel in de zak, staat op en wandelt op zijn akkertje richting de deur waarachter de mensen zitten die naalden in je stoppen! Vlak bij de deur staat ie ook nog stil, kijkt in de rondte zo van: waar moet ik nou heen en uiteindelijk nog een keer ploink, want nummer 44 laat wel erg lang op zich wachten!

Nogal wakker, die staat op de gang en normaal zou ik zeggen, u moet daarheen maar ik zat te ver weg en los van dat: als je op een poli komt lijkt me dat je toch even kijkt waar je zijn moet, maar deze persoon vond zijn mobiel belangrijker blijkbaar! Uiteindelijk gaat de deur open en is ie weg! Terwijl 44 dus binnen is en ik 45 heb, pak ik mijn jas, sta op mijn gemak op en drentel alvast naar de deur, ploink, nummer 45, ik geef een klap op: deur open en die gaat alsof ik Sesam geroepen heb, kom binnen en zeg: 45 mijn leeftijd ook nog, lachende gezichten en alles zegt: goedemorgen!

Wat bent U snel, zegt mijn prikster en ik zeg: weet je, het stoort me mateloos als mensen op hun gemak denken: de dag komt wel om, dus als het vorige nummer verschijnt sta ik alvast op, zo hoeft niemand te wachten! Prima plan zegt ze, nummer 44 krijgt net de naald in zijn arm geplaatst als ik al klaar ben en naar buiten loop! Daar loopt een dame die zegt: ik heb 46 maar weet niet waar ik heen moet. Ik wijs het haar en stap op mijn cabrio.

Een kwestie van fatsoen denk ik dan, ik rij naar buiten, passeer een boze man die weigert een kapje op te doen en stop de mijne weg! Zit er weer op voor vandaag, nu duimen voor goed nieuws!

... Op nummer naar binnen ...

Schrijver: An Terlouw, 11 januari 2021