Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het was zo stil

Op een avondafspraak naar het ziekenhuis en ik beken eerlijk: tjonge jonge wat is dat rustig op die poli’s gewoon heerlijk! Samen met E, die me vanwege de intense kou vervoerde, want: zo zei ze, je gaat niet met die kou op de scoot hoor in ‘t donker. Eerlijk gezegd nam ik dat met vier handen aan, dus wij knus op weg. we kamen aan in het stille ziekenhuis, waar zelfs de loge van de portier dicht was. De man gebaarde ons (toch prettig een gebarentolk) vooral door te lopen wat we natuurlijk ook deden. De man ving ons op aan de andere kant, niet letterlijk want dan zou hij nou vast in één van de bedden liggen, maar staande aan de binnenkant vragend of we klachten hadden. Nee, vanzelf niet want dan ga je niet natuurlijk! Toch moet je de mensen de kost geven die met klachten gewoon een afspraak nakomen, dom maar ach....

Een mondkapje droegen we al maar één van de nadelen is toch wel dat je vaak in herhaling moet vallen. Men verstaat je slecht en ‘men’ is ook slecht te verstaan doordat de mond bedekt is. Men gebaarde dat we de handen moeten ontsmetten, maar dat stond ik al te doen, E moest nog...en zo lopen we naar de afdeling waar ik verwacht word. Het is er zo ongekend stil, alles zit dicht, ook het loket waar je je normaal melden moet, maar de verlichting brandt en ineens ziet E een papier opgehangen: dat we in wachtkamer drie moeten zitten tot ik geroepen word.

We nemen plaats. Er zit een gebloemd scherm tussen de stoelen dus moeten we voorover buigen om met elkaar te praten, waarop ik zeg: ze hadden makkelijk een uitsparing met doorzichtig plastic kunnen maken, zodat je elkaar nog kunt zien ook! Dan komt er een broeder aangelopen, die vraagt: mevr. S? Ik zeg nee hoor mevr T, doe je het daarvoor? Maar nee de man moest mevr. S hebben en hij loopt weg. We zijn weer alleen, niet dat we daar moeite mee hebben, we kletsen over van alles en nog wat, het engeltje op m’n schouder doet ook nog even mee en een minuut of vijf later komt wederom diezelfde broeder met nu de vraag: zag ik jullie net ook?

Jazeker en ik ben echt mevr S niet, lachen dus en E en ik zetten ons gesprek gebogen voort. Dan is er geroezemoes en zie ik voorbij mijn gebloemde scherm een echtpaar aankomen, mondkapje op, precies zoals het moet en ik vraag: mevr S? Ja zegt ze, waarop ik zeg: u bent al een paar keer geroepen, kijk even of er een deur open staat. Maar dat is niet zo en ze besluit te gaan zitten. Dan komt de betreffende broeder aangelopen en ik zeg: jouw mevr S is terecht hoor. Hij kon de dame nu ook uitnodigen om mee te komen.

Dan gaat er nog een deur open en word ik geroepen. Ik vraag of E even mee mag en dat is goed tot het apparaat aangaat want vanwege de straling mag er verder niemand bij, logisch. Het hele gebeuren duurt minder dan vijf minuten en in no time staan we weer in de hal, een doodstille hal. Het enige geluid komt van onze voetstappen en van het apparaat dat een geluid geeft als het parkeerkaartje eruit komt. We gaan door de draaideuren en eenmaal buiten zeg ik oh even dat kapje af, even wat meer frisse lucht! E lacht en doet hetzelfde.

We lopen in een koude avond, wolkjes blazend naar de auto, rijden naar huis alwaar de waterkoker aangaat voor een hete beker thee. Bij binnenkomen zeg ik: "da’s lekker, dat apparaat stuk!" en E zegt "oh dat is niet waar" maar juist dat krijgt meneer T niet mee en die vraagt me, als we genieten van de hete thee, wanneer moet je dan? Ik weet even niet wat ie bedoelt, maar al snel valt het muntje en ik schiet in de lach: was een grapje hoor. Ik ben al geweest. Oh, bromt ie, zo gek zou het niet zijn, want het overkomt je regelmatig dat dingen ermee stoppen als jij aan de beurt bent!

E heeft de thee op en vertrekt. Ik zwaai haar uit en heb haar bedankt, natuurlijk! Een hele gewaarwording om in een doodstil ziekenhuis te vertoeven, een aanrader ook nog want dit was een verademing!

Schrijver: An Terlouw, 15 januari 2021


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.5 met 2 stemmen 111



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
15 januari 2021
Email:
hmessielive.nl
Ja An, ik kan me levendig voorstellen wat het toch een sleur wordt om je steeds weer in het ziekenhuis te laten nazien.
Gelukkig waren er deze keer maar weinig mensen en deed de warme thee het weer vergeten, gevoelsmatig dan tenminste, niet in je gedachten zodat je het op de site kon weergeven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)