Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mensenzielen en Bomen

Sommige betweterige mensen verwijten mij weleens dat ik een te grote fantasie heb. Als ik iets ruimer kijk dan dat de werkelijkheid is, of het iets anders zie dan de feiten, zonder te liegen, hebben die mensen daar moeite mee. Gelukkig ik zelf niet en ik vind het juist fijn dat ik dingen soms in een iets ander daglicht zie dan volgens hen zou moeten. Het maakt het leven een stuk meer leefbaarder.

Gisteren liep ik met mijn kleinkinderen door het bos en ik merkte dat ze misschien wel iets van mijn kijk op de wereld hebben geërfd. Inderdaad een kijk met een flinke dot fantasie. Nou hebben kinderen sowieso een levendige fantasie en ik ben zo iemand die daar graag op inspeelt.
We liepen in het bos in Veenhuizen over een laan waar echt van die monumentale oude bomen staan. Waar je gewoon niet op uitgekeken raakt. Ik zie er meestal van alles in. Goed we liepen over die laan en m’n kleindoch-tertje merkte op:
‘Wat mooi toch opa, die grote oude bomen. Weet je het lijken net mensen.‘ ‘Ja,’ zei de anderhalf jaar oudere kleinzoon: ‘Ik durfde het niet te zeggen, omdat jij opa, dan misschien zou zeggen - wat een fantast.
‘Nou, wees gerust, jullie weten toch onderhand wel dat je mij alles kunt vragen en vertellen?’
‘Ja, maar opa ik ben onderhand al zeven en een half jaar oud. Ben ik daar niet te oud voor?’
‘Luister jongeman, wat je hart je in het diepste geheim vertelt, daar zit vaak een kern van waarheid in. Geloof dat maar. Maar wat je zusje zegt is waar. Het zijn net mensen. Het zijn mensenbomen.‘

‘Opa, wat zijn dat dan mensenbomen?’ vraagt zij met een ernstige blik in haar ogen.
‘Nou, zoals je misschien al wel weet gaan oude mensen ooit een keer dood.’
‘Maar jij toch nog niet, opa.’
‘Ach jongen, natuurlijk niet. Ik ben pas aan de beurt als jullie zo oud zijn als ik nu. Dus dat duurt nog heel heel lang, misschien wel nooit.’
‘Gelukkig opa, ik begon me al een beetje ongerust te maken.’
‘Niet doe hoor, nergens voor nodig. Maar om even terug te komen op de vraag wat mensenbomen zijn. Ik zal jullie dat geheim vertellen. De zielen van oude mensen blijven bestaan en omdat ze ons toch een beetje in de gaten willen houden en raad geven, nestelen ze zich in oude bomen, omdat ze beide op elkaar lijken. Beiden hebben veel gezien en meegemaakt en zijn erg wijs.
Bomen worden veel ouder dan mensen en toch als je goed op ze let beginnen oude bomen steeds meer op die mensen te lijken, ze worden één met hun zielen. Een teken dat ze er blij mee zijn. Ze krijgen zo lijkt het gezichten. En dat is wat jullie zien. Niet iedereen ziet dat, omdat ze te weinig fantasie hebben. Wees gerust opa ziet dat ook, dus dat is helemaal niet raar.’

‘Gelukkig er is dus niks mis mee,’ zegt het kleinzoontje.
‘Nee, echt jongen. Wees blij dat je het ziet en voelt dat die bomen speciaal zijn. Het is ons geheimpje. Mensen die dat niet zien, kun je het wel vertellen, maar die geloven het toch niet.’

‘Sommige bomen, zou ik wel willen knuffelen,’ zegt kleindochter Irene.
‘Ik snap wat je bedoelt meisje.’
‘Het voelt alsof ze mij iets willen vertellen – maar wat weet ik niet.’
‘Nou, dat gevoel is helemaal niet zo gek, want het is zo dat ze ons inderdaad wat vertellen.’
‘Hoe doen ze dat dan?’
‘Nou zoals je weet praten bomen niet, maar ze kunnen wel met behulp van de oude zielen hun gedachten over brengen.
‘Hoe dan opa, dat kan toch niet?’
‘Nou, ze brengen jullie al op de gedachte, dat ze lijken op mensen. Dat is een heel duidelijke voorbeeld. Ze weten gewoon welke kinderen naar hen luisteren, zonder dat die kinderen het zelf beseffen. Slechts enkelen komen op de gedachte, zoals jullie, dat ze op mensen lijken. Meestal worden in die gedachten boodschappen van de bomen en de oude zielen verteld en jaren later als jullie groot zijn, worden de boodschappen in die gedachten duidelijk. Je gaat er ongemerkt een beetje naar leven. Maar ze moeten eerst net als vruchten rijpen.’

‘Goh, opa dus later merken we wat ze ons vertellen.’
‘Zeker, zal ik eens vertellen wat ze mij wijs gemaakt hebben?’
‘Ja, dat willen wij wel weten?’
‘Nou ze hebben opa verteld dat we heel goed voor bomen moeten zorgen, want bomen zorgen voor schone lucht en dat is heel erg belangrijk voor een goed klimaat. Echt, wijze oude bomen en zielen dragen hun levenservaring en wijsheden over aan die kinderen die van natuur houden.’
‘Wat mooi toch opa, wat zijn bomen toch bijzonder.’
‘Dat vind ik ook. Luister ook naar het ritselen van de bladeren en het ruizen van de bomen, waarin ook boodschappen zitten. Het is niet altijd duidelijk, maar in je slaap en in jullie dromen wordt de boodschap vaak verteld en ooit zul je ze onbewust begrijpen.’

‘Opa, ik wil hier altijd in het bos blijven wonen. Het is hier zo sprookjesachtig.’
‘Dat zal helaas niet gaan, de dieren bewonen het bos en als er te veel mensen gaan wonen wordt het bos een stad net zoals waar jullie wonen. De mensen die niet van bomen en bos houden zagen ze om en bouwen er huizen en binnen een paar jaar zijn het bos en de dieren verdwenen. Dus moet je in de buurt van het bos gaan wonen en er af en toe van genieten. Dat is het beste.’

‘Dan ga we dat later doen hè zus?’ ‘O ja, leuk. Mag ik echt met je mee?’ ‘Natuurlijk jij bent mijn kleine zus, die laat ik nooit alleen.’
Kleine Irene klampt zich liefdevol om zijn middel, nog zonder besef dat de toekomst vermoedelijk heel anders zal verlopen.
Maar hoe die er ook uitziet laat ze vooral van het bos en de natuur blijven houden.

-

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 24 januari 2021


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.7 met 3 stemmen 84



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
25 januari 2021
Inderdaad Han. Ik heb meerdere foto's in dat bos genomen van bomen waarin je gezichten zou kunnen herkennen. Dit was eentje die het minst zorgelijk leek te kijken. Een Andersen zal ik nooit worden en dat hoeft ook niet - het is gewoon leuk om zo af en toe lekker te fantaseren, misschien dat de huidige surrealistische tijden, me er toe aanzetten.
Naam:
Han Messie
Datum:
25 januari 2021
Email:
hmessielive.nl
Laat je fantasie zich maar uitbreiden.
De vereerde Andersen werd in zijn begintijd ook overal met scheve ogen aangekeken.
Wie weet, zullen de zielen van het Hiernamaals inderdaad van tijd tot tijd in bomen, struiken of water verblijven en zo gedachten aan de stervelingen overbrengen.
Die boom op de afbeelding heeft inderdaad iets van een nadenkend, vorsend gezicht.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)