Vriendschappen

Echte vriendschap is iets wat steeds minder voor komt. Ik vraag me weleens af bestaat dat echt nog. In films en in reclamespotjes zie je dat nog weleens voorbij komen, maar ik vraag me af of die echt diepe vriendschap waarbij iemand je bij wijze van spreken net zo lief is als een familielid – zo’n vriendschap bestaat dat nog.

Als ik bij mezelf te rade ga, zou ik moeten bekennen dat ik zulke vriendschappen niet heb en nooit heb gehad. Natuurlijk wel vrienden op school in het dorp, waar je mee speelde na schooltijd en in het uitgaansleven. Maar toch zijn het allemaal passanten. Tegenwoordig waaiert iedereen uit en veranderen de omstandigheden zo snel dat je weer andere ‘vrienden’ opdoet. Zelfs vaste relaties lijken steeds meer van vrijblijvende aard te zijn.

Of het aan mezelf ligt. Ja, deels natuurlijk, want in een echte vriendschap moet je tijd steken. Tijd voor vrij maken. Dit laatste is denk ik het probleem. Na een drukke dag en zeker als man en vrouw beiden een baan hebben, is men vaak bekaf en na de maaltijd is men genoodzaakt nog tijd te wijden aan een of andere cursus, om de concurrentiestrijd met collega’s niet te verliezen bij het azen op promotie of op het gewoon je handhaven. En in de overige resterende tijd hangt men afgepeigerd voor de buis te Netflixen.

Nu ik wat ouder ben, vraag ik me weleens af: waar zou die of die ‘vriend’ zijn gebleven. Sommige mensen vind je weer terug en herken je ook weer. Zo iemand als Koos, een klasgenoot, die op de middelbare school al druk was met de schoolkrant. Hij werd journalist bij Dagblad van het Noorden. Wees gerust ik zal hem niet lastig vallen met zoiets als: ken je me nog? Nee, het is gewoon leuk om te zien dat die jongen z’n droom heeft waargemaakt. Ook hij zat misschien op een type school waar hij net als ik niets te zoeken had. En wie weet via omwegen toch terecht gekomen waar hij zijn hart lag.

Ooit kwam ik een vriend tegen in een landelijke boekenhandel die ramsj en dergelijke boeken verkoopt. Even met hem gesproken en in een paar minuten bij gepraat. Hij was misschien wel de vriend die ik het meest mocht. Maar zoals zo vaak, scheiden door omstandigheden de wegen en ook in dat korte gesprekje bleek dat we vreemden voor elkaar waren geworden. Ook uiterlijk. Hij was daar manager geworden van de afdeling inkoop en liep daar rond in driedelig strak pak. Een keurige man. Misschien heeft dat er altijd bij hem wel ingezeten. Ik voelde me hierbij niet prettig – ik liep er nog net zo bij als altijd, casual gekleed, waarin ik mezelf het beste voel.
Toch, toch heb ik hem laatst nog eens via internet opgezocht – gewoon om te kijken of hij nog werkte. Hij was enkele jaren jonger. Nee, ik vond hem niet. Slechts in oude krantenartikelen waarin hij werd gevraagd naar de door hun op te zetten nieuwe vestigingen in verschillende steden. Ik kreeg de indruk dat het een druk baasje was.

Eergisteren kreeg ik een mailtje van een kennis en voormalig vriendje van de lagere school, waar ik wel weer wat contact mee heb. Zo van: je zult het wel hebben gehoord dat Albert, waar je destijds een poos mee bevriend was, is overleden. Nee, ik had het niet gehoord. Ondanks dat we elkaar uit het oog zijn verloren, deed het me toch wel wat. Natuurlijk weet je dat zoiets gebeurt als je ouder wordt en iedereen maakt het mee, maar misschien dat hij toch meer indruk op me heeft gemaakt dan ik destijds heb gedacht.

Vriendschap is een vreemd iets. De intensiteit is soms niet helemaal in te schatten. Soms is het een beetje jaloers makend om te zien hoe erg mooi en hecht bepaalde vriendschappen zijn. Vaak zie je die ontstaan in periodes waarin men een langere tijd intensief met elkaar moet verblijven en samen dingen moet ondernemen. Bij voorbeeld zoiets als de diensttijd. Een band waarbij je elkaar blindelings moet kunnen vertrouwen en misschien is daar tegenwoordig de tijd niet meer voor. Maar wie weet, komt er met het huidige thuiswerk weer meer tijd vrij om vriendschap te onderhouden en op te zetten.

Maar de meest onvoorwaardelijke vriendschap zie ik soms toch bij honden. Om onverklaarbare redenen is er soms een klik tussen deze dieren. Hoe en waarom blijft een raadsel. Soms pas ik weleens op logeehonden. Mijn ene herder en het logeetje Jules, een kleine ruwharige Fauve de Bretagne, een teckelachtig hondje, hebben een onvoorwaardelijke vriendschap. Hoe dat er uitziet, bekijk de bijgevoegde foto. Dat zegt meer dan genoeg, gewoon vertederend toch.

honden vriendschap vertrouwen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 99