Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zo Werd De Ruzie Bijgelegd

Er was gedonder in het bos. Nee, nee, niet dat de weergoden zich even lieten gelden. Nee, het betrof gedonder op kleine schaal. Een ordinaire ruzie tussen mezen. Twee mezen die elkaar de huid vol meenden te moeten schelden. De pimpelmees vond de koolmees dik en volgevreten en vond dat hij ook nog eens stonk naar kool. De koolmees hield de pimpelmees voor een zuiplap, vanwege zijn enigszins blauwige kleur. Zo af en toe liep een confrontatie tussen die twee danig uit de klauwtjes en werd er weer eens flink bek gevochten.
Wat de twee mezen echter niet wisten was dat de zoon van de koolmees smoorverliefd was geworden op de dochter van de pimpelmees en dat het intussen was uitgegroeid tot een intense wederzijdse liefde.

Na de laatste ruzie was een vink het gedoe zat en zei: ‘Wat zitten jullie nou steeds te bekvechten. Jullie zullen straks toch echt wel door een deur moeten!’
‘Wat bedoel je vink,’ zie de pimpelmees.
‘Ja, waar heb jij het over,’ vroeg de koolmees.
‘Domme uilskuikens, zijn jullie blind of is het de blinde haat die jullie het zicht ontneemt. Zie je dan niet dat jullie kinderen smoorverliefd op elkaar zijn? Dat gaat echt niet lang meer duren of ze bouwen hun eigen nestje.’
‘Huh, hoe kan dat nou?’ vroegen beiden mezen zich af. Ze vielen allebei nog net niet van hun takje van verbazing. ‘Maar dat kan helemaal niet,’ zei de koolmees, ‘nee hoor, no way, dat gaat echt niet gebeuren.’
‘De pimpelmees zei: ‘Jij moet dat rotjong van jou maar eens goed vertellen dat hij met zijn dikke grijpgrage klauwtjes van mijn dochter af moet blijven.’ En ja hoor, daar begon het bekvechten weer.
‘Ho, ho,’ zei de vink, ‘jullie domme mafmezen, snap dan toch dat je liefde niet zomaar kunt verbieden, vooral als het van twee kanten komt. Jullie moeten jullie problemen terzijde schuiven en raad gaan vragen bij een wijs persoon.’
‘Goed idee vink, maar voor de duidelijkheid ons ‘probleem’ ligt vooral bij de pimpelmees.’ Natuurlijk beweerde de pimpelmees het tegenovergestelde. En bijna vlogen ze elkaar weer in de veren.
‘Maar bij wie moeten we dan raad vragen?’ vroeg de pimpelmees. ‘Nou,’ zei de vink, ‘ik zat zo te denken aan de wijste en meest objectieve in jullie familietak – de baardmees. Die ouwe, die achter in het bos in de rietkraag woont.’

Na bemiddeling van de vink, besloten de twee mezen, na het overeenkomen van een soort van wapenstilstand, naar de baardmees te gaan voor advies. De baardmees vertelde aan hen wat de vink hun ook al had gedaan: echte liefde is onstuitbaar, zet al jullie problemen op zij.
‘Jullie, echt jullie vormen een probleem. Ga het geluk van jullie kinderen hiermee nou niet verpesten door jullie onnozele ruzies.
Trouwens hoe is die eigenlijk ontstaan?’
De koolmees gaf zijn versie van het gebeuren en de pimpelmees de zijne. Het bleek een eeuwenoude ruzie tussen beide families.
‘Ik merk uit jullie verhaal, dat de oorsprong van de ruzie eigenlijk heel onduidelijk is. Jij koolmees, moet er mee stoppen de pimpelmees een zuiplap te noemen. Je weet dat pimpelmezen geheelont-houders zijn, en daarom soms slechts gekscherend pimpelaars worden genoemd.
Jij, pimpelmees, moet achterwege laten hem een dikzak te noemen en dat hij stinkt naar kool. Onzin de koolmees heeft een heel ander constitutie dan jullie familie. En het naar kool stinken is ook grote onzin. Zij zijn gek op beestjes die zich tussen de koolbladeren bevinden en door het vliegen vervliegt de geur en dus slaat dat stinken nergens op.’
De mezen keken elkaar schuldbewust en met enige schaamte aan.

‘Verdorie,’ zei de baardmees, ‘steek elkaar de vlerk toe en sta het geluk van jullie kinderen niet in de weg.’ De beide mezen deden het en het luchtte enorm op. De bruiloft werd een geweldig feest.

‘Zeg pimpelmees!’ neem nog maar een borrel, ‘het is feest,’ De pimpelmees zei: ‘Hé dikzak, daar staat nog een taartje hoor. Eet maar gauw op voor hij verpietert.’
Ze konden het nu op gekscherende manier tegen elkaar zeggen en in plaats van elkaar in de veren te vliegen, legden ze nu een vlerk over elkaars schouders.
Ze waren nu immers familie van elkaar, en gelukkig.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 21 april 2021


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 1 stemmen 117



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)