Henk stroopte zijn mouwen op

Bij hotel De Roode Leeuw hadden ze het tweetal een nacht gemist. Truus en Henk brachten die nacht door in de duinen, midden in de natuur. Te gek. Toch kwam kort daarna een eind aan hun relatie. Ze praatten te weinig met elkaar en konden niet van elkaar afblijven.
Na zeker een jaar of acht kreeg Henk opeens dat berichtje van haar in zijn mailbox. Of ze nog eens contact konden hebben. Ze spraken af op het strand pal voor strandpaviljoen De Krammer, waar ze in vakanties vaak hadden geluncht en veel hadden gefeest.
Henk ging in de stoel zitten die recht voor het paviljoen stond. Het was al even na drieën, waar bleef Truus?
Er gebeurde niets. Alleen dat jongetje dat telkens in zijn gezichtsveld kwam, tot vlak bij hem. Het was of het joch een toneelstukje opvoerde. Hij probeerde de bal hoog te houden, wat niet zo goed lukte. Daarna probeerde hij te kaatsen, als een basketballer, maar de bal stuiterde onvoldoende op uit het rulle zand.
Er kwam een man aangelopen. Martin herkende hem meteen. Het was Sidney, de uitbater van De Krammer. Hij wilde de stoel innemen waarop hij zat en mompelde iets over het slechte weer. Henk stond onmiddellijk op. De man keek wat langs hem heen toen hij de stoel aanpakte. ‘Je mag ook naar binnen komen. Zij zit op je te wachten’, zei hij uitnodigend.
Henk liep achter Sydney de treden op naar de ingang van De Krammer. Ze zat apart helemaal achterin. Ze begroetten elkaar joviaal. Henk liet van zijn ongeduld blijken en vroeg wat zij eigenlijk met deze ontmoeting voor had.
Op dat moment meldde zich bij hun tafeltje de jongen die telkens voor Henk was opgedoken. Hij kaatste handig met de bal op de tegels.
‘Je hebt een zoon, Henk. Dat is ‘m ,’ zei Truus. Henk bracht niet meer uit dan wat gestamel en klauwde in zijn wangen.
‘Het was goed uit tussen ons en ik besloot hem alleen op te voeden. Ik had al een goede baan en voorzag financieel weinig problemen… Hij heet Brad.’
Henk keek Brad aan en opende met trillende vinger zijn smartphone. De jeugdfoto van hemzelf die hij opdiepte sprak boekdelen. ‘Die blonde krullen,’ bracht hij met moeite uit.
‘Ik heb geen moment aan jouw vaderschap getwijfeld,’ zei Truus, ‘Met mijn vriendjes die af en toe over de vloer kwamen, en soms voor langere tijd, had Brad niet veel op. Daarover begon hij steeds meer te klagen. Hij wilde eindelijk wel eens weten wie zijn echte papa was. Hij was er niet van af te brengen. Toen ben ik gaan kijken waar ik jou kon vinden.’
Brad knikte gedecideerd en zette een stap dichter bij Henk. Hij vroeg, terwijl hij de bal hoog hield, of hij even met hem wilde gaan trappen. Henk trok zijn colbert uit en stroopte zijn mouwen op.
Gedrieën liepen ze daarna het golvende pad af naar De Roode Leeuw in het dorp, waar Truus een tafel had gereserveerd.
Weet je nog, zei Truus, waar het was. ‘ Het was een mooie nacht.’
‘Tegen de morgen werd het wel wat fris,’ zei Henk.
Brad zigzagde voor hen uit.
‘Hij is helemaal gek van sport, van voetbal vooral. Misschien kun je hem daar een beetje van afhelpen.’
Het bleef even stil.
‘Ik moet je nog meer vertellen,’ hernam Truus het gesprek. ‘Je hebt ook een dochter. Het was een tweeling. Monica wilde niet mee en logeert bij haar tante.’
Henk boog het hoofd. Het werd hem iets te machtig. ‘We hebben straks nog veel te bespreken’, zei hij tegen de eerste straatstenen van het dorp.

strandpaviljoen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 53