Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

WOLVENGEHUIL

Zit ik lekker in mijn tot kantoor c.q. tv kamer verbouwde garage, mijn ‘mancave’, te genieten van heerlijke klassieke relaxmuziek; meen ik zo af en toe irritant gejank te horen van het lijkt wel een roedel wolven, ergens uit het naastgelegen strookje bos.
Dat is gek, net over de grens ergens in Drenthe is een wolf waargenomen, maar hier in dit kleine strookje bos zullen ze toch echt niet verblijven. En zo te horen zijn het er meer dan een. Aarzel nog even om de buurman te bellen i.v.m. zijn sierkippen die door de wolven ook mooi, en zeker lekker gevonden zullen worden.

Het moet niet gekker worden, hier aan de rand van ons dorp – wolven. Onzin natuurlijk, maar wat is het dan. Plotseling slaat de schrik me om het hart – verdorie, het zijn misschien wel ons eigen honden die bij mijn vrouw vertoeven. Met bonkende hartslag snel ik naar haar toe, want er zal toch niets met haar gebeurd zijn?
Vlak bij de kamer gekomen, hoor ik niets – een en al rust. En ja hoor mijn vrouw zit zoals wel eens vaker, achter haar computer en de hondjes liggen op de voor hun gereserveerde slaapplekken. Niks aan de hand.
‘Hè, wat is dat een opluchting,’ zeg ik haar.
‘Wat bedoel je?’ vraagt ze.
‘Hoor jij dat dan echt niet?’ ‘Wat?’
‘Nou dat gejoel, ergens buiten uit het bos?’
‘Nee nog niet gehoord.’
‘Zie je wel zeg ik, jij hoort echt slechter dan ik.’
Dit laatste is heel lang een discussiepunt tussen ons geweest tot een spontane gehoormeting bij Hans Anders tot mijn opluchting, mijn gelijk bewees. Maar goed haar veronderstelling dat ik veel slechter zou horen, heeft mijn zelfvertrouwen een deukje gegeven, zodat ik haar er toch uit een soort genoegdoening maar weer eens op wijs. Maar dat mijn gehoor verslechtert is en blijft een feit.

Goed ik ga na een poosje terug naar mijn ‘mancave’ , en ja hoor zo af en toe hoor ik het joelen en janken van de wolven weer.
Iets later laat mijn vrouw de honden uit en buiten hoort ze het ook.

‘Eerst dacht ik ook even. Wat is dit voor gekkigheid,’ vertelt ze me later. Maar na een blik in een van de plaatselijke bokkeblaadjes had ze gelezen dat er een spooktocht zou worden georganiseerd op de zaterdagavond voor Halloween.
‘Verdorie zeg, wat onnozel, als de eerste mensen langs de spoken (wolven) lopen, weten de later volgende groepjes al waar ze zitten en schrikken niet meer,’ zeg ik. ‘Inderdaad niet zo slim,’ zegt mijn vrouw, ‘maar toch hebben ze iemand behoorlijk aan het schrikken gemaakt.’

‘Je hebt gelijk, die iemand was ik, dus hebben ze toch hun doel enigszins bereikt.’

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 31 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 1 stemmen 116



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)