Feestje

'Je gaat NIET naar dat feestje van je baas!' krijste mijn vrouw. 'Ben je gek? De vorige keer heb je zijn vrouw ondergekotst en daarna heb je zijn dochter op de dansvloer bepoteld. Niets van! Over mijn lijk!'

'Ik was dronken. Als je dronken bent, dan weet je niet wat je doet.'

'Jij blijft thuis. Punt.'

'Maar… er wordt een Apple-computer verloot! Ik moet er naartoe!'

Er volgde een echtelijk debat, dat pas eindigde toen ik buiten stond. Zonder jas, zonder sleutels. Wat moest ik nu doen? Terug aanbellen, nadat ik de deur achter me had dichtgesmeten? Nee dus. Ik schikte me in mijn lot en ging op weg naar het feest.

Aan de bar goot ik wat groen en oranje spul achterover. Het oranje spul was sterk en zoet. En er zat een parasolletje in.

'Jules!' Ik prikte geschrokken de parasol in mijn oog. Naast me stond Helena, de dochter van mijn baas. Ik knipperde met mijn gekwetste oog, wat zij begreep als een uitnodiging om naast me te komen zitten.

'Pas op voor die parasols', zei ik, 'ze vallen je aan.' Ik knipoogde weer. Ze schaterde het uit.

'Wil je hem zien?' vroeg ze. 'De Apple?

'Is het een roze of een groene?

'Een blauwe.'

Mijn oog begon te tranen.

'Voor een Apple verkoop ik mijn ziel', zuchtte ik.

Ze sloeg haar arm om me heen.

'Ach, Faustus, misschien win je hem wel.'

'Ik win nooit wat!' Ik nam een woeste slok van het oranje spul. Mijn oog-hand-coördinatie was nu zo zwak dat ik ook een parasol in mijn tweede oog stak.

'Ik haat parasols!' brulde ik uit. 'En ik heb geen auto, en geen sleutels, en geen vrouw en… en… geen Apple!'

Ze greep me bij de arm. Ik voelde dat ze rilde.

'Jij bent zo passioneel!' kreunde ze. 'En jij durft tenminste je gevoelens tonen.'

Ik trompetterde in mijn zakdoek.

'Kom', zei ze. 'We gaan.' Half blind strompelde ik haar achterna.

'Mag ik er eens aan komen?'

'Doe maar', fluisterde ze. 'Ontspan je. Het zal even wennen. Als je jaren met dezelfde vrouw bent geweest, dan is het ook moeilijk om…'

'Waw! Die gaat snel! Hoeveel megahertz, zei je?'

'Dit is nu wat je al jaren hebt gemist', kreunde ze. Ik wist wat ze bedoelde.

'Die lijn! Die koele, maar toch sexy plastic behuizing. Dat blauw, dat is zo blauw als…'

'Als mijn ogen?'

'Nee, nee, nee. Dit blauw is intenser, mooier dan jouw blauw!'

'Hm. Maar mijn behuizing mag er toch ook zijn, vind je niet?'

'Geef mij maar een Apple!' lachte ik. Maar dat was het verkeerde antwoord.

'Eruit!' gilde ze. Ik bleef als vastgelijmd voor de Apple zitten.

'Eruit!' gilde ze weer. Maar de duivelse machine had me in zijn greep. Een Apple houdt niet van vluggerdjes. Een Apple wil je voor het leven.

'Zo blauw', mompelde ik, 'zo mooi…'

Op dat ogenblik kwam Helena's vader, verkleed als Satan, binnen.

'Jules? Scheelt er iets? Je hebt mijn vrouw nog niet ondergekotst. Ben je ziek of zo?'

'Ik wil een Apple', mompelde ik. 'Een blauwe.'

'Goed,' zei mijn baas, 'geef jij Helena haar zin, en dan fiks ik de loterij wel. Ajuus!'

'Kom hier, Helena', zuchtte ik. 'Laten wij onze maagdelijkheid offeren voor het goede doel.' Zij zei niet nee. En het volgende jaar kreeg zij een tweeling met bloeddoorlopen ogen. Maar dat is een ander verhaal.