Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

STILTES

Laatst heb ik een ‘gedicht’ gemaakt geheten ‘Wat is toch die Stilte’, waarin geprobeerd is meerdere facetten van stiltes te benoemen. Hoe ik daartoe ben gekomen weet ik niet meer, maar opeens was het er weer eens – het besef van en over stilte.
Iets wat we op het platteland zo af en toe nog wel eens kunnen ervaren op een zomerse avond, wanneer blijkbaar iedereen zich er aan overgeeft – heerlijk.

Stilte is iets wat steeds zeldzamer wordt. De jeugd van tegenwoordig zal het begrip zo langzamerhand totaal ontgroeien. Voor hun is stilte iets engs, iets wat niet normaal is. Immers in hun hoofd en in hun dagelijkse bezigheden is het nooit stil – vooral als je in een van de grote steden woont en opgroeit.
Laatst betrapte ik mezelf er ook op. Ik besloot die avond de TV niet aan te doen, omdat er weer niks zinnigs op was, en pakte een dik boek van Wilbur Smith, die door z’n overlijden kort geleden mij eraan herinnerde dat ik nog deel 2 van z’n Courtney trilogie had liggen. Geen hoogstaande literatuur misschien, maar wel meeslepend. Dus toch maar aan die dikke pil begonnen.
Na een poos gelezen te hebben besloop mij het idee dat er iets was wat ontbrak, iets wat opgevuld diende te worden. Na even nagedacht te hebben wist ik het. Het was de stille stilte die, buiten het lezen om, mij een beetje overviel – dus toen maar een kabbelend achtergrondmuziekje opgezet en het voelde weer oké.

Tot mijn schrik moest ik dus constateren dat de echte stilte mij ook overrompelde. De stilte op een mooie zomeravond is minder stil, hij wordt zo af en toe opgeluisterd door vogelgeluiden of een zomerbriesje dat het gebladerte even doet ritselen. Een soort van aangeklede stilte. Het is niet dat echte stille niets, waar we waarschijnlijk toch bang voor zijn, omdat het ons doet denken aan de dood?
Wie weet – laat ik maar niet de psycholoog of zo gaan uithangen, maar het zou me niet verbazen dat er een kern van waarheid in zit.

Oude mensen hadden vroeger soms die ijzingwekkende stilte in huis hangen. Ten minste wat ik mij nog herinner, van toen ik jong was. Je hoorde alleen het tikken van de koekoeksklok. Ze leken zich onbewust voor te bereiden op de toekomst. Of was het zo dat de stilte er toen nog gewoon bij hoorde – een soort van metgezel of vriend was.

Echte momenten van stille stilte zijn er nog weinig. De stilte voor de storm is er zo eentje. Even lijkt alles stil te vallen, de natuur zwijgt en de vogels zoeken een schuilplaats – alles is stil, even maar, maar wel echt oorverdovend en tevens ontluisterend stil.

Dit opsommend moet ik ook weer denken aan de stilte vroeger bij de warme maaltijd. Een moment stilte, waarna wij kinderen ons gebedje moesten opdreunen. Rare rituelen; op een bepaalde leeftijd hoefde je het niet meer hardop te zeggen. Hoe, wat en wanneer weet ik niet meer. Later heb ik het nooit meer gedaan.
Toch moet ik nu toegeven dat het goed is om er zo af en toe bij stil te staan – hoe goed we het hier hebben. Er zijn genoeg landen waar ze er nooit bij kunnen stilstaan omdat ze niks hebben om dankbaar voor te zijn.
Mensen wekken de indruk tegenwoordig bang te zijn voor stiltes. Je ziet ze onderweg en tijdens een (bos)wandeling of gewoon op de fiets vaak met oortjes in. Of luisterend naar muziek of om in contact te blijven met de mobiele telefoon. Het meest ergerlijke vind ik die figuren die op die manier onbeschaamd bellen. Hardop pratend over straat lopen en de verbaasde blikken van de omgeving negerend.

Op doodstille stilte zitten we meestal niet eens te wachten en dat vind je ook bijna nergens meer – misschien nog op afgelegen plekken zoals in het gelijknamige dorpje Doodstil in Groningen.
Het is net zoiets als duisternis, waar vind je het nog en we voelen ons er vaak ook niet prettig bij, als het wel pikdonker is.

Echte stilte is niet altijd gewenst. Maar toch, soms als je in de tuin zit en het al stil is, en je dan toch je partner vraagt om even stil te zijn, omdat je het geluid van een jouw onbekend vogeltje wil horen dat de zomeravondstilte zo prachtig aankleedt.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 5 januari 2022


Geplaatst in de categorie: natuur

4.5 met 2 stemmen 191



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)