Een Nieuw Virus

Het coronavirus is nog niet verslagen of er duikt al weer een nieuw op. De digitalisering is hier samen met het coronavirus debet aan. Sommige ouderen kunnen het niet meer volgen wat je allemaal online kunt bestellen en/of aan gekkigheid uitvreten. Ze wagen zich er niet meer aan. Net zoals sommige schrijvers die alles nog met pen opschrijven en het later op hun remmington uittikken.
Het nieuwe virus, heeft zich door de digitalisering van onze samenleving verder kunnen ontwikkelen. Alhoewel het eigenlijk al een heel oud virus is.
Hoe het heet?
Nou ze noemen het ‘grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie’ en het is aan de oppervlakte komen drijven door de ‘Me Too’ beweging. In allerlei kringen komt het voor. Bazen die hun ondergeschikten hiermee belagen en ook gewone medewerkers die elkaar ermee lastig vallen. Natuurlijk vroeger gebeurde dat ook, maar verdween het in de doofpot.

Logisch vroeger was er geen digitaal bewijs, zoals tegenwoordig volop voorhanden. Hier gaat het dan ook over dit nieuwste virus, een digitale variant van het grensoverschrijdend gedrag en er wordt tevens aangetoond dat het eigenlijk altijd al bestond.

Als een bouwvakker vanaf de steiger fluit naar een mooie mooi langslopende vrouw en z’n bewondering laat blijken, is dat dan echt zo slecht bedoeld? Ik denk het niet echt. Vroeger werd wat de piramidebouwers aan schoonheid voorbij zagen lopen, vertaald in machtige bouwwerken die nu nog bestaan. In heel oude geschriften staat, naar men zegt, dat dit zelfs met opzet werd gedaan – het langs laten lopen van mooie vrouwen. Het schijnt dat zelfs Cleopatra, ter stimulatie, tijdens de bouw aan haar eigen piramide, zo af en toe ook langs liep. Imposante bouwwerken die nog steeds bestaan. En kijk nu eens om je heen, hoeveel, over de hele wereld verspreid, onmogelijk hoge en prachtige gebouwen er op dit principe zijn gebouwd.
Ook bij de Azteken gebeurde het en het fluiten daar ontwikkelde zich daar later zelfs tot de wonderschone klanken van de panfluit.
Kortom het kijken naar een mooie vrouw kan geen echt kwaad, zolang je er maar met je vingertjes vanaf blijft, tijdens je werkzaamheden. Het blijven pauwtjes die bewonderd willen worden, maar niet willen eindigen in de braadpan.
En trouwens vrouwen doen het ook. Ooit ben ik ook eens nagefloten, toen ik als wielrenner nog in afgetrainde toestand verkeerde. Ik keek achterom en het bleken twee Boa’s – ze zwaaiden me na. Gelukkig waren het vrouwen – en eerlijk is eerlijk, ik voelde me enigszins gevleid.
Maar de combinatie van die twee nieuwe virussen is tegenwoordig bloedlink. Prins Andrew, of liever gezegd z’n mama, moet flink dokken voor z’n, door het virus, ontstane gedrag. Terwijl een aan ons bekende wijlen prins, ongestraft maar links en rechts, aan kon
rotzooien. Tegenwoordig kom je er niet altijd meer mee weg. Politici, politie, bestuurders, ambtenaren, royalty’s, mensen uit de entertainmentindustrie en sport, het is groot wild geworden, waarop vaak terecht wordt gejaagd. En dat allemaal door onze vergaande digitalisering. Voor je het weet staat er een filmpje op het internet als je je vrouw weer eens aftuigt en wordt je carrière beschadigd. In enkele gevallen hoor je nooit meer iets van ze.
Vroeger kwam een beetje potloodventer na een live optreden in het bos, en met een beetje uitgestippelde vluchtweg, er wel mee weg. Nu ook nog wel, maar het venten op zich gebeurt nu hoofdzakelijk digitaal.
Hoge piefen, schijnen ondergeschikten zogenaamde ‘dickpics’ te sturen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar mijn kennis van het Engels is toereikend genoeg om te begrijpen wat er word bedoeld. Hoe bedenk je zoiets en omdat het zo gemakkelijk is, blijken er opeens veel meer potloodventers rond te lopen dan men ooit heeft kunnen vermoeden.

Ik vroeg mijn vrouw of zij wist wat een dickpic was. ‘O ja hoor, ik krijg ze zo af en toe ook toegestuurd – er zitten er best wel flinke jongens bij, echt die van jou blijkt dan maar een klein duimpje.’
‘Laat zien, verdorie – van wie zijn ze, welke smeerlappen durven mijn vrouw zoiets te sturen!’
Ze barstte in lachen uit: ‘Ach man, natuurlijk niet. ik kende het fenomeen ook niet tot voor kort.’
Het bleek haar jaarlijkse 1 aprilgrapje te zijn en dat al op 14 februari. Dat belooft nog wat.

Ik zag twee jongedames, die zoveel ‘dickpics’ hadden verzameld, dat ze er een (scheur)kalender van konden maken - voor de duidelijkheid voor elke dag eentje. Wat ik me wel afvraag aan wie geef je nou allemaal je o6-nummer (en die kalender), dat je zoveel prentjes toegezonden krijgt. Maar goed het blijft grensoverschrijdend.
Het is de moeder van een collega vroeger ook eens overkomen op de ouderwetse manier. Zij wist hem weg te jagen door te zeggen: ‘Jeetje man, wat een kleintje, zielig gewoon; daar zou ik toch maar eens naar laten kijken!’
De potloodventer besefte nu opeens naar wat voor zieligs en angstaanjagends z’n slachtoffers al die tijd hadden moeten kijken. Hij hield het toen voor gezien.

Een moderne jongedame lost het probleem van de dickpics digitaal op met die iconische foto, waarbij een een eiersnijder een banaan in plakjes snijdt.. Na dit toegestuurd te hebben hoort ze nooit meer iets van ze.
Maar dat het virus hersenen aantast is overduidelijk. Een directeur van een succesvolle voetbalclub moet toch kunnen snappen dat je hier niet mee weg komt. Carrière naar de knoppen en er zal wel een scheiding achterweg komen. Is het zo ‘lonely’ at the top? En dan achteraf ook nog heel onnozel excuses aanbieden. Ja, de digitalisering verandert ontzettend veel dingen in de samenleving. Het blijft wennen voor ons ouderen.

Zo, zittend op het terras, heb ik m’n verhaaltje weer op schrift. Zo af en toe blijft mijn blik hangen aan fraai langslopend vrouwvolk. Plots realiseer ik me dat ik het allemaal nog moet uittikken. Nee, niet op m’n remmington maar gelijk digitaal op de computer.