OUD BLIK
Voor de duidelijkheid en vooropgesteld, ik heb niet zoveel met auto’s. Vanmorgen wandelde ik door het dorp en zag weer een eigenaar z’n auto in stille aanbidding poetsen en schoon spoelen. Hij was zo ‘verliefd’ en in vervoering, dat mijn groet helemaal niet tot hem doordrong. Liefde maakt blind en doof.
Om heel eerlijk te wezen moet ik bekennen dat ik tot dusverre hooguit 1 tot 5 keer een auto heb gepoetst. De regen spoelt hem wel weer schoon van een eventuele Sahara zandaanslag. Mocht het dit jaar niet meer gaan regenen dan zou ik het mogelijk nog eens overwegen om hem schoon te maken of naar de wasstraat te gaan. Nee, een auto is voor mij een gebruiksvoorwerp – meer niet. Een auto kan mij geen orgastisch gevoel bezorgen zoals bij sommige mannen.
Toch ben ik geen autohater. Zelf bezit ik, aangezien ik een dierenliefhebber ben, een Fiat Panda. Een handig lekker stukje betrouwbaar blik, wat niet al te veel zuipt. Nee echt, een Max Verstappen fan zal ik ook niet worden. Het is heel erg knap wat die jongen presteert, maar ik blijf het roekeloos vinden: het blijft spelen met je leven. Alhoewel het de laatste jaren iets minder gevaarlijk lijkt. Sowieso is het een onsympathieke sport. Degene die het beste materiaal onder z’n kont heeft, wint over het algemeen, want geloof me die jongens kunnen allemaal bijna even goed racen.
En toch, toch hebben sommige auto’s van een bepaald soort, iets wat je ‘charme’ en of karakter zou kunnen noemen.
Dat zijn van die oude auto’s die een rijke geschiedenis aan beelden aan zich hebben hangen.
Van de week liep ik langs een privé garage en daar stonden er een paar. Ik mocht er foto’s van maken. Hij hield mij misschien voor echte liefhebber.
Nee dus, maar toch laat ik de foto even zien.
(helaas kan dat niet op de site)
Dus dan maar een kleine beschrijving: het zijn van die zuurstokkleurige auto's, in dit geval oudroze en mintgroen. Met lange snuiten en even lange konten en de naam Monterey stond er op vermeld. Of het het merk was of het type - ik zou het niet weten.
Vandaag kwam ik de man weer tegen, rijdend in de roze. Het is een compleet plezierjacht of rondvaartboot. Maar het doet mij denken aan rock en roll, vetkuiven, suikerspinkapsels, Westside Story, en petticoats. Of het klopt weet ik niet, maar het is wel een auto met een verleden en karakter.
Eerlijk waar zoiets is, heel begrijpelijk, misschien zelfs mooi te noemen. Heel wat anders dan de auto’s van tegenwoordig. Dat zijn allemaal confectiepakken, op een enkele uitzondering na.
Maar over oude auto’s gesproken, de types die mij persoonlijk het meest aanspreken zijn de echte Ollie B. Bommel voertuigen. Het is een auto met ogen op steeltjes – het lijkt net een dier. Een sierslak die z’n huisje op z’n rug meeneemt. Er werd toen geprobeerd de auto nog iets wezenlijks mee te geven. Zoals, als laatste de lelijke eend of misschien de kever.
Vorige week kwam ik zo'n stoet met echte oudjes tegen – prachtig. Een echt oude auto die veel heeft gezien en meegemaakt en respect verdient. Met een beetje verbeelding zag ik Ollie B. Bommel en Tom Poes en de butler Joost zitten.
Het zijn net van die oude opa's die nog een oorlog hebben meegemaakt en het vervoer met paard en wagen nog hebben ervaren en op een gewone fiets hebben gefietst – gewoon doortrappen, niks geen accu – die vol sterke verhalen zitten over die goede oude tijd – toen een auto nog een voertuig heette.
Mooi toch.
27 april 2022
Geplaatst in de categorie: overig
auto
144
Geef je reactie op deze inzending: