STOP POLITIE!

Vooraf alvast even ter geruststelling – ik heb niks tegen vreemdelingen zo lang ze zich maar ‘normaal’ gedragen en zich niet bezondigen aan ongeoorloofde activiteiten.
Op mijn dagelijkse wandeling door het dorp kom ik van alles tegen – een Somalische mevrouw in lang gewaad en een soort van hoofddoek op zonder begeleiding, en haar gezicht was volledig te zien dus zal het een soort van klederdracht zijn.
Even verderop een moeder en vermoedelijk haar dochter die duidelijk een Oost–Europese taal bezigden. Een Poolse meneer die hier is blijven hangen, omdat de plaatselijke kippenslachterij voor een deel is verhuisd naar Brabant en een ander deel, naar het schijnt, naar Polen.
Het zal wel een voormalige timmerman zijn, die hier nu in het zwarte circuit bivakkeert – een 'zwarte' ZZP-er.
Allemaal prima, iedereen heeft het recht in deze wereld om in z’n levensonderhoud te voorzien, zo lang het niet echt iets crimineels behelst.
Zo zie ik die dingen nu eenmaal.

Voor het pleintje tegenover de bushalte speelt een Chinese meneer met z’n veel te dikke zoontje. De man heeft de plaatselijke snackbar overgenomen en vermoedelijk eet z’n zoontje deels de overgebleven patat en frikandellen op. Laat me dat maar hopen.
Pa ziet ook in dat z’n zoontje veel te dik is en gooit de frisbee steeds net iets over hem heen zodat hij erachter aan moet hollen en hopelijk een beetje conditie opdoet en iets afvalt. Ik heb dat van die conditie gevraagd, want je zag duidelijk dat het z’n zoontje daaraan ontbrak – hij bevestigde het lachend.
Je zag trouwens wel dat hij, zoals alle Chinezen, gek met z’n zoontje was.
Helaas misschien iets te verwend?
Ook al nemen de Chinezen alle bedrijven in het dorp over, ik vind het prima, zo lang ik er maar geen last van heb. Denk maar niet dat dit onmogelijk is. Het schijnt dat ze de halve haven van Athene al in handen hebben. Rotterdam zal op termijn vast volgen.
Zoals u merkt uit bovenstaande heb ik niets tegen vreemdelingen – ik ben ze bijna al als gewone dorpsgenoten gaan beschouwen. Het maakt ons dorp tot een multicultureel dorp – wie had dat ook maar ooit kunnen bedenken.

Maar gisteren liep ik weer door het dorp en in de buurt vlakbij het park zag ik een bekende, maar eigenlijk ook een vreemde gast.
Een POLITIEAGENT.
Dus ik vraag die meneer: ‘Meneer, stop eens even, bedriegen mijn ogen me of bent u er echt eentje.’
‘Wat bedoel je, waar heb je het over?’
‘Nou. Ik zie gele strepen op uw outfit.’
‘Ja en?’
‘Bent u echt een politieagent?’
‘Doe even normaal zeg, dat zie je toch, of heb je nog nooit een politieagent gezien?’
‘Natuurlijk wel, maar hier midden in het dorp en nog wel op de fiets. Hoe is dat mogelijk.’
‘Nou. Dat komt omdat ik hier kortgeleden ben komen wonen en voordat mijn vrouw de avondmaaltijd klaar heeft, verken ik de buurt nog even op de fiets.’

‘Rare vraag misschien, maar mag ik een foto van u maken? De laatste keer dat hier de politie is gesignaleerd, is vijf jaar geleden toen ik hier zelf net kwam wonen en jullie een illegaal drugslaboratorium hebben opgerold. Dat was zelfs landelijk nieuws, net als enkele weken geleden toen er in een naburig dorp eentje in een landbouwschuur is ontmanteld.’
‘Klopt, maar waarom wil u een foto?’
‘Nou, dat zal ik u vertellen. Ik schrijf nog wel eens verhaaltjes over dingetjes die ik opmerkelijk vind en bundel dat in een boekje. En het feit dat u hier fietst is ook zo’n dingetje, dat heeft u inmiddels uit mijn woorden kunnen op maken.’
‘Ik vind het prima, maar dan moet u wel een balkje voor mijn ogen plaatsen of m’n gezicht blurren. U weet wel zoals in de krant en op tv.’
‘Ja, maar dan gelooft de lezer het niet.’
‘Nou, dan laat u het maar. Ik kan het niet toestaan, want dan weet het boevengilde mij gemakkelijk te vinden. En pas op hè, mocht u het toch doen, dan weet ik ù te vinden.’

Ik schud m’n hoofd meewarig en wens hem verder een prettige verkenning.
Vervelend eigenlijk, heb je eens een leuk verhaaltje, kun je het niet onderbouwen met een foto.
Alle eerder genoemde vreemdelingen – iedereen in het hele dorp heeft ze weleens gezien en accepteert ze. Maar een echte politieagent zomaar in het dorp, los fietsend in het wild – niemand die het hier zonder foto gelooft.

Ach, ergens ook maar fijn dat we hier geen politieagent nodig hebben. Het is immers zo vredig en er gebeurt nooit wat. Mooi toch?