Zoals de Wind Waait...

Het was weer zo ver, ik moest met haar mee naar die middelgrote bijna onbereikbare stad in het noorden van het land (inderdaad Groningen) om kleding te kopen. Er was weer een deel afgevoerd naar het Leger des Heils en dus moest de voorraad weer aangevuld worden. Met name natuurlijk de jurken, rokjes en mantelpakjes. Een kostuum voor mij zou ook niet gek zijn, gewoon voor noodgevallen – bruiloft of sjiek etentje of zo.

Ter voorbereiding op deze lange dag had ik ’s morgens snel de overgebleven haring van een dag eerder genuttigd en plotseling kreeg ik trek in een kop cup a soup. De Indiase kerrie leek me wel wat met een broodje met worst. Ik had het nog niet op of mijn vrouw komt aangezet met een broodje met chocoladepasta.
‘Je moet even een flinke buffer opbouwen,’ zei ze. ‘We moeten geen tijd verliezen in een of andere broodjeszaak.’ Ja, ik heb een verstandige vrouw met vooruitziende blik. Maar goed, halverwege de autorit voelde ik hem opkomen – een vreselijke knoop in m’n maag. Bijna een look a like van die beroemde Gordiaanse knoop. U weet wel die onontwarbare knoop.

Al sjokkend door de Herestraat voelde ik de knoop steeds zwaarder op m’n maag liggen.
‘Niet zeuren,’ zei mijn vrouw, ‘je probeert nu al met een smoes weer naar huis te kunnen. Man we zijn er net.’ Helaas het was dus geen aanstellerij en ik ging in gedachten na wat ik die ochtend wel niet had gegeten. Toen besefte ik dat het helemaal niet zo gek was van die knoop. Plotseling toen we langs de etalage liepen van een of andere boetiek, voelde ik hem aankomen. Hij was niet meer te onderdrukken – een vreselijke wind. De knoop werd plotseling toch ontward en ik moest hem de vrijheid gunnen. Gelukkig wist ik hem enigszins gedoseerd te laten ontsnappen, zodat hij geluidloos was. ‘Hè,’ zei ze, ’gek, maar je jas waaide aan de achterkant iets omhoog – da’s vreemd!’
‘Nou, nee hoor, dat is helemaal niet zo gek, ik liep net over zo’n luchtrooster. Je weet wel net zo een als die de jurk van Marilyn Monroe deed opwaaien in die daardoor beroemde film ‘The Seven Year Itch’. Het is nu eenmaal zo: zoals de wind waait waait m’n jasje.’
‘Ja, ja, nou, ik weet niet of je het weet, maar deze roosters zijn bedoeld om eventuele wateroverlast te ondervangen.’ Natuurlijk had ze gelijk, wat ik wel wist.
‘Ik vermoed dat het één van jou beruchte winden was.’
‘Ach lieverd, dat zou ik hier toch niet doen – thuis is even anders.’
‘Deugniet, m’n neus bedriegt me nooit.’
Als een betrapt hondje liep ik naast haar – het werd een heel lange dag met het passen van vele jurkjes enz. Zoveel dat het kopen van een kostuum er bij in schoot, wat ik helemaal niet erg vond.