Ineens geen gesprekjes meer….

Twee tot driemaal per week hield ik een uurtje of twee vrij, om - zoals ik het zelf noem - de “oudjes“ even te bellen, zodat we op de hoogte bleven van het wel en wee. Zo ook met haar, mijn ‘buurmeisje‘ zeg maar! Dat ze ruim over de tachtig jaar werd deed er niet toe, we hadden heerlijke gesprekjes die overal en nergens over gingen, zoals het oudere mensen betaamt zeg maar. En in de corona-tijd hield ze zich afzijdig van alles en iedereen, zoals zoveel ouderen deden. Haar kinderen belden elke dag, deden boodschappen en kwamen langs, niks was teveel voor het ‘buurmeisje’.

Een afgesproken dag om te bellen is er niet, de ene keer driemaal, de andere keer vier keer, of ze belde zelf, het buurmeisje, van over de tachtig. En als ik vandaag langs de infobak loop valt me een bericht op, ze is er niet meer? Nadere info krijg ik als ik de kaart zie, op de avond van ons laatste telefoontje is ze onverwachts overleden. En nou weet ik best wel dat we allemaal gaan, maar tjonge wat ga ik je missen buurmeisje, wat zal ik onze gesprekjes, die soms ergens - maar vaak nergens - over gingen missen!

Rust zacht buurmeisje en we zien elkaar geheid weer! Liefs van mij

Schrijver: An Terlouw, 6 juli 2022

An.terlouwcasema.nl

Buurmeisje bellen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 11 stemmen 249