Uit Eten (deel 1)

Mijn vrouw heeft de gewoonte om, eenmaal in de een of twee jaar, op haar verjaardag exclusief uit eten te willen. Voor mij hoeft dat niet; ik heb het daar niet zo op. Het moet, volgens haar, dan wel een restaurant zijn met 1 of meerdere sterren.
Daar heb ik het helemaal niet op, want die sterren moeten betaald worden. Nee, ik ben geen krenterig type maar ik voel me er zo ongemakkelijk bij – een beetje unheimisch. Maar oké, het is haar verjaardag en zoals wij mannen ons op onze verjaardag zelf een nieuwe elektrische barbecue of terras verwarmer of weet ik wat voor onnodigs en onzinnigs iets, wat je eigenlijk nooit gebruikt, kopen; zo mag zij zichzelf ook een cadeautje geven.

Voor haar is dat haar etentje en om mezelf even op de borst te slaan, ik speel het spel braaf mee. De voorbereiding is iedere keer weer een heel ritueel. Ze heeft tijden nodig om de juiste jurk of mantelpakje uit te zoeken. ‘Hoe vind je deze schat – kan dat wel.’ Ik zeg dan al gauw: ‘Staat je goed, deze zou ik doen, als ik jou was’ Niet gelijk bij de eerste de beste keer natuurlijk, want dan neemt ze me niet serieus. Nee, meestal zeg ik een of twee keer: ‘Ik weet het niet hoor, heb je niks anders?’
En dan wordt ik serieus genomen en kan ik bij de vijfde of zesde outfit eerlijk zeggen: ’Dat is erg mooi, ik wist niet dat je dat nog had.’
Meestal klopt dat dan ook wel want dat heeft ze dan speciaal een paar week eerder, tijdens een strooptocht met een vriendin door de Herestraat, voor dit uitje gekocht. Zelf stond ik al lang klaar om weg te gaan. Een schone spijkerbroek aan en mijn nieuwe vest met ritszakjes, waar ik handig de mobiel in kan meenemen en de portemonnee.

‘Hè, hè,’ zegt ze tevreden, ‘ik ben klaar.’
‘Moet jij je niet gauw even omkleden dan?’
‘Hoe bedoel je, ik zit al lang klaar.’
‘Ja, maar zo kun je niet mee. Doe even een fatsoenlijk kostuum aan, alsjeblieft.’
‘Kostuum? Ik heb niet eens een kostuum.’
‘Nou in ieder geval een colbert en een overhemd met stropdas.’
Gelukkig had ik nog een colbert hangen met van die elleboogstukken erop. Die heeft zij er maar gauw afgehaald. Een stropdas heb ik niet – altijd de pest aan gehad. Maar, inventief als ik ben, heb ik een leren riem in stukken geknipt en die tot stropdas gepromoveerd.
Ik kan me nog herinneren dat zoiets ooit in de mode was – het was zo’n mooie door de mode uitgevonden middenweg. Het straalde een beetje nonchalance uit – een beetje D’66, net even anders, zich iets progressiever voordoend, maar eigenlijk toch ook weer hetzelfde als de VVD.
Het kon er mee door volgens haar – ze hoefde zich niet voor mij te schamen. Echt ik doe alles om haar een fijne dag te bezorgen.

O, trouwens waarom ik een hekel aan stropdassen heb is omdat mijn pa er altijd als hij van kantoor kwam mee aan tafel zat. Steevast gebeurde het dat hij een keer in de twee maand dat ding in de soep had hangen.
Een vast cadeau op Vaderdag was dan ook een stropdas, en die was dus echt niet overbodig. Toen ik in mijn opstandige puberjaren zat heb ik eens gezegd: ‘Ach pa, doe dat onding toch eens af. Het mag nu, Prins Claus heeft die van hem ook weggegooid.’ Menig lezer zal zich deze performance van de toen al zichtbare zieke, doch zeer sympathieke prins vast nog herinneren.
Het antwoord van mijn pa was toen: ‘Hou je mond, en vergeet niet het was wel een Duitser, dat zegt genoeg dunkt me.’
Ja dan ben je uitgepraat, want hij had de oorlog meegemaakt.
Maar goed, we gingen op pad naar dat restaurant - een misselijk eind rijden, want bij ons in de provincie heb je geen enkel restaurant met, de door mijn vrouw vereiste aantal sterren. Ik was veel liever naar Pand 1880 gegaan in ons eigen dorp – schijnt volgens geruchten erg goed te zijn en ik gun het die pas begonnen jongedames ook wel. Maar helaas volgens mijn vrouw hadden ze nog geen ster.

(wordt vervolgd)

eten restaurant kostuum sterren jurk stropdas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 168