De vrijheidsstrijdsters van Kandahar

De vrouwelijke geschiedenis-professor Sidra Afghan heeft de leiding over een in het uiterst geheim gevormde verzetsgroep van louter vrouwelijke strijdsters, die allemaal het autoritaire, met wapens opgelegde onderdrukkingssysteem van de Taliban spuugzat zijn. Sidra was enkele maanden geleden nog hooglerares aan de Kandahar University en direct nadat de Taliban-schurken na de middelbare scholen ook de universiteiten voor vrouwen verboden, was het voor Sidra klip en klaar, dat er tegen deze gewetenloze tirannen groot verzet moet worden geboden. Iedere taliban-man draagt een automatisch geweer en kunnen ze niet tegen de in hun ogen ongelovige mannen uit het buitenland vechten, dan doen ze het wel tegen de vrouwen in hun eigen land. Je begrijpt het niet hoe die fossielen nog steeds de boel kunnen terroriseren en hoe ze niet samen met de dinosaurussen zijn uitgestorven. De tijd stilzetten is in ieder geval één van hun grootste kenmerken. Hun angst voor vrouwen zetten ze om in een gedwongen isolatie voor de vrouwen. Ze willen de vrouwen zoveel mogelijk uit het straatbeeld verwijderen, zodat ze geen last van hen hebben. Lopen ze er toch, dan moeten ze hun vrouwelijke, verleidelijke vormen zoveel mogelijk bedekken, zodat de getergde stieren er niet door in de war worden gebracht. Seksualiteit en erotiek is namelijk sterk verbonden met hun gevoelswereld en die willen ze vermijden, want anders is de kans groot, dat ze uit hun schulp kruipen en misschien wel liefdesgevoelens ontwikkelen, wat zij ten zeerste bestrijden, want anders zijn zij geen stoere kerels meer, vooral niet in de ogen van hun kameraden, in wie zij zichzelf zo goed herkennen, omdat die er net zo over denken en dat schept een veilige, onderlinge band. En bovendien, wat moeten zij anders gaan doen, wanneer zij niet meer oorlogje kunnen voeren en de cipiers van de vrouwen kunnen spelen. Dan zouden hun sadistische, meedogenloze acties zich wel eens tegen zichzelf kunnen gaan keren. Dan zouden ze op een eerlijke wijze hun brood moeten gaan verdienen en verliezen zij geheid hun voorname posities. De meesten kunnen nog geen brood bakken en alleen maar teren op de kookkunsten van de door hen geknechte vrouwen. Dat zit maar te pronken op hun gestolen legervoertuigen, terwijl ze hun vrouwen dwingen om in zwarte gewaden met sluiers rond te ploeteren. Met valse trots kijken ze naar de vrouwelijke zombies en denken ze dat ze hen onder de knoet kunnen houden. Hun schijnheilige schijnveiligheid zal hen duur komen te staan, maar dat beseffen zij maar amper met hun zwaar geïndoctrineerde, hoogst beperkte islamverstand. Zij kneden de islam helemaal naar hun demonische beeld. Zij misbruiken de islam als een blauwdruk van hun eigen, innerlijke gevangenissystemen, inclusief verschrikkelijke vormen van gewelddadigheid. Zij apen elkander na, zonder dat zij ooit de innerlijke weg zijn gegaan, zonder dat zij ooit zullen beseffen, dat zij enkel en alleen hun voorvaderen nabootsen en daarmee dezelfde heilloze, destructieve, moorddadige wegen gaan. Zij zijn nooit tot een zelfbevrijdend bewustzijn gekomen. Zij hebben zich nooit losgerukt van hun traditionele misdadigheden. Eerlijk gezegd zijn zij ook te dom voor zo'n radicale ommekeer. Hun vastgeroeste domheid is ook de reden, dat zij de vrouwen niet meer geestelijke ontwikkeling gunnen, want uit angst dat zij hen dan wel eens kunnen gaan overheersen en door al die wereldse kennis verliezen zij immers ook de grip op hen. Nee zeg, stel je voor, hun vrouwen mogen op geen enkele manier vrij en autonoom worden.

Sidra heeft zich samen met haar medestrijdsters in het Park Kandahar Ghazi verschanst, ook omdat de Taliban-mannen dat nu niet verwachten. Het is al tegen middernacht en Aadab Amiri en Amina Nazir houden de omgeving in de gaten, voor als er onverwachte bezoekers op komen dagen. Zij waren studentes van Sidra en nu dragen zij beiden een bomgordel en weten zij inmiddels hoe zij met hun buitgemaakte, automatische geweren moeten omgaan. Het was de studente in Arabische letteren Isir Hezbollah, die een wapendepot van de Taliban ontdekte, die vrij gemakkelijk veroverd kon worden. De bewaker, die verzet bood, mocht eerder naar zijn hemelse maagden. Alles gaat volgens plan en Sidra telt nog even voor de zekerheid het aantal krijgers. 'Zafirah! ik mis Zafirah! Is zij er niet?', vraagt Sidra verschrikt. 'Ik ben hier!', klinkt het ergens in de verte. 'Mooi!', zegt Sidra, 'dames, vannacht gaat het gebeuren, vannacht gaan wij geschiedenis schrijven! Volgens de gegevens van onze spionne Kadyn Musa komen de topstukken van de Taliban vannacht op een geheime locatie bij elkaar en dankzij Kadyn weten wij inmiddels waar dat is! De kans dat wij dit overleven, is zeer gering, maar de kans dat wij deze missie doen slagen, is enorm! Voor de eerste acties geef ik graag het woord aan Harisa Zaafraan!'. 'Zoals jullie inmiddels weten, gaan wij voor de eindmissie eerst nog enkele belangrijke stappen ondernemen, dit gebeurt met twee afzonderlijke groepjes, zo zullen Aarifah, Mehr en Dana naar het graf van Ahmad Sjah Durrani en de Kirka Sharif gaan en Jumana, Ra'eesah en Kadyn naar de Moskee van het haar van de profeet. De rest gaat met Sidra en mij mee, naar het geheime adres van de Taliban-top!'. Hujaymah stoot Kuwaysah even aan en beiden glunderen, omdat zij mee mogen met de eindmissie. Het feit dat zij een bomvest dragen doet daar niets aan af. Aadab komt ineens vanaf haar uitkijkplaats naar de groep hollen en zij maant hen om op te schieten, want zij heeft zojuist noodgedwongen twee wandelaars onschadelijk moeten maken. 'Ik ben supertrots op jullie!', zegt Sidra nog, 'lieve zusters, weet dat we dit voor alle vrouwen van Afghanistan doen! Aan ons de zege!'. Buiten het park staan er drie auto's klaar, die de drie aanvalsgroepen naar hun bestemming brengen.

Aarifah, Mehr en Dana zijn zeer behendig en getraind. Zij weten de drie bewakers bij het graf van Ahmad Sjah Durrani, die teveel van de hasj hebben gesnoept, zeer snel en adequaat onschadelijk te maken, zeg maar in ninja-stijl. Zij bekladden het graf met vrijheidsleuzen en daarna gaan zij naar de Kirka Sharif, die zij met geweld moeten openen, wat niet ongemerkt blijft, maar zij stormen direct naar binnen om de vermeende mantel van Mohammed in de fik te steken. Dat die Taliban-kerels de mannen zo verheerlijken en de vrouwen zo onderdrukken, komt allemaal van die vrouwonvriendelijke profeet, vandaar. Om die Taliban-sukkels extra goed te treffen, moet je hun heiligverklaarde afgodsbeelden vernietigen, die idiote bron van alle ellende, die zij aanrichten. Voor hun afschuwelijke misdaden gebruiken ze altijd maar weer die maffe sprookjesprofeet Mohammed als alibi. Daar zal Mohammed zelf ook niet echt blij mee zijn. Zij willen hun vrouwen laten leven volgens een dode religie en een misdadige, inhumane godsdienst. Mohammed's mantel staat in vuur en vlam, terwijl enkele gealarmeerde Taliban-woestelingen het vuur op de drie dames openen. Aarifah wordt als eerste geraakt en zakt in elkaar, terwijl Mehr en Dana heftig verzet plegen en twee Taliban-mannen te grazen nemen. Zij zien dat het vuur de mantel verteerd heeft. Zij beginnen volop te juichen, waar de aangestormde Taliban-mannen niets van snappen, maar ook weer wel. Hun haat neemt groteske vormen aan, wanneer zij het hoopje as zien. De overmacht is inmiddels te groot geworden, maar Mehr en Dana zijn allang blij dat hun missie geslaagd is. Zij kussen elkaar en daarna stormen zij met hun machinegeweren naar de Taliban-mannen, die hen met talloze kogels doorzeven. Rond diezelfde tijd is er een vuurgevecht in de Moskee van het haar van de profeet. Jumana, Ra'eesah en Kadyn bijten als leeuwinnen van zich af en zij hebben inmiddels het vermeende haar van Mohammed te pakken. Ook dat wordt zo snel mogelijk in brand gestoken en het is in een mum van tijd verdwenen. 'Volgens mij was het gewoon een oud pruikje!', schreeuwt Kadyn door het geschiet heen. 'Maakt niet uit!', schreeuwt Jumana terug, 'zij zijn net zo maf als die katholieken met hun botjes!'. 'Honden kluiven ook op botten!', schreeuwt Ra'eesah met een laatste glimlach, want even daarna wordt zij in haar hoofd geraakt. 'Vervloekte honden!', schreeuwt Jumana en zij schiet meteen twee vijandige sujetten naar de vlakte. Er komen steeds meer Taliban-mannen op hen af en hun situatie is onhoudbaar. Jumana heeft haar geweer in haar linkerhand en Kadyn heeft haar geweer in haar rechterhand, wanneer ze hand in hand al schietend richting de overmacht lopen. Ze worden beiden akelig getroffen, maar hun handen laten elkaar niet los.

Op de geheime locatie van de Taliban-kopstukken vermoeden ze nog niets van de veldslagen in de beide islamitische gebouwen. Sidra leidt haar strijdsters naar de zaal, waar de geheime vergadering van de Taliban-top plaatsvindt. Aadab, Amina, Hujahmah en Kuwaysah volgen Sidra op de voet. Valiqa en Isir zijn erbij gekomen. Zij zaten al in de auto. Er moet razendsnel gehandeld worden, want het bericht over de twee aanslagen kan hier elk moment binnenkomen. Sidra houdt haar arm omhoog en zij zal het teken geven. Ze hebben in hun strijd naar boven zo'n twintig geheime strijders van de Taliban uitgeschakeld, maar ook dat kan ieder moment een stormvloed aan Taliban-kerels aantrekken. Sidra geeft het aanvallende teken en zij rukt de deur open. Sidra weet al schietend meteen het opperhoofd van de Taliban Mollah Mawlawi Haibatullah Akhundzada neer te schieten, tot grote schrik en verbazing van Mullah Mohammad Yaqoeb, het hoofd van de militairen. De Taliban-adjunct Abdul Ghani Baradar aarzelt geen moment en schiet meteen terug, waarbij Sidra in haar been wordt geraakt en neervalt. Amina weet Mohammad Yaqoub neer te schieten, maar liggend op de grond weet hij Amina met zijn pistool te vermoorden. Haar bomgordel gaat niet af. Ondertussen schieten de dames op meerdere hoogwaardigheidsbekleders, die zich links en rechts hebben verstopt en het vuur openen. Achter de dames komen ineens talloze schutters te voorschijn, zodat de strijd een onbegonnen zaak is geworden. Sidra overziet de hachelijke situatie en zij wist dat het zo zou eindigen, maar zij glimlacht naar haar medestrijdsters, die moedig doorvechten. 'Dames, onze missie is geslaagd!', schreeuwt Sidra opeens en zij schiet nog eens vechtlustig naar de deur, waar steeds meer Taliban-mannen doorheen schieten. Aadab is de eerste, die haar bomgordel laat ontploffen. Hujahmah en Kuwaysah volgen al snel. De al hier en daar geraakte Valiqa en Isir overleven de ontploffingen natuurlijk ook niet. Het gebouw houdt zich nog even staande om daarna met een donderend geweld in elkaar te storten. Stofwolken doemen op. De lichamen van de Afghaanse heldinnen worden met stenen bedolven, maar zij hebben ervoor gezorgd, dat er een nieuw Afghanistan kan worden opgebouwd, met onbeperkte vrijheden voor alle Afghaanse vrouwen.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
22 december 2022

Geplaatst in de categorie: vrijheid