Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vijf minuten te laat

Elke dag, als het weer het toelaat, zit een man op een krukje voor het warenhuis. Op de grond staat een open vioolkist.
De man speelt prachtig viool, maar meestal droevige, weemoedige melodieën.
De voorbijgangers blijven regelmatig staan om te luisteren en gooien daarna wat geld in de vioolkist.

Op een dag blijft een journalist staan luisteren. Hij heeft de violist al vaker gezien en gehoord.
Hij vraagt: ‘Zou u met mij een keer wat willen gaan drinken in dat cafeetje daar verderop? Ik ben erg benieuwd naar uw levensverhaal.’
De violist stemt toe.

En dan vertelt de violist zijn verhaal.
Vroeger wilde hij maar één ding en dat was vioolspelen. Hij wilde naar het conservatorium. Maar dat mocht niet van zijn ouders, er was geen droog brood te verdienen met vioolspelen, volgens hen. En er was ook geen geld voor zo’n dure studie.
Uit koppigheid weigerde hij te leren en heeft hij zijn school niet afgemaakt.
Zodra het kon, was hij het huis uitgegaan en had van alles gedaan om in zijn levensonderhoud te voorzien. In die tijd had hij nauwelijks tijd om viool te spelen. Dat miste hij steeds meer en meer en hij besloot om op straat te gaan spelen. Gelukkig vonden de mensen zijn vioolspel mooi en waren ze vaak gul.
Hij kon een goedkope kamer huren bij een vrouw, die veel van vioolspel hield. Door elke dag een uurtje voor haar te spelen, hoefde hij maar heel weinig huur te betalen.

‘Maar waarom speelt u altijd van die weemoedige muziek?’ vraagt de journalist.
Het blijft even stil.
Dan zegt de violist: ‘Op een dag ontmoette ik een meisje, Lara. Ze was hier op vakantie. Het was liefde op het eerste gezicht. Een maand heeft het geduurd, toen moest ze terug naar huis, naar Moskou. Ik zou naar de trein komen om afscheid te nemen. En dan wilde ik haar adres vragen om haar te kunnen schrijven. Want dat wist ik nog niet.
De dag, dat de trein zou vertrekken, zal ik mijn leven lang niet meer vergeten.
Alles zat tegen en om een lang verhaal kort te maken, ik kwam vijf minuten te laat bij het station. De trein was al vertrokken…
Ik vraag me al jaren af, hoe onze levens verlopen zouden zijn, als ik op tijd bij de trein geweest was.
Daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord, hoewel ze mijn adres wel wist. Ze zal wel gedacht hebben, dat ik geen contact meer wilde. Dat het hier ophield. Maar ik ben haar nooit vergeten. Het was de mooiste maand van mijn leven.’
De journalist vraagt: ‘Weet u misschien waar ze werkte, wat ze deed?’
Nadat hij even nagedacht heeft, zegt de violist: ‘Ze had het wel eens over een kindertehuis.’
‘Wat is uw naam?’ vraagt de journalist.
‘Milo.’
‘Hoe lang is het geleden dat u Lara zag?’
’Bijna dertig jaar,’ zegt Milo.

Dan vertelt de journalist wat hij van plan is. Volgende week moet hij voor zijn werk naar Moskou. Als hij daar is, zal hij uit gaan zoeken in welk kindertehuis Lara dertig jaar geleden werkte. En proberen of hij achter haar adres kan komen.
Stomverbaasd zegt Milo:
‘Zou u dat voor mij willen doen? Ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet.’
‘Dat hoeft ook niet,’ zegt de journalist, ‘ ik doe het graag. Vergeet niet, dat er voor mij ook een pracht van een verhaal in zit. En nog wat, ik ga er ook voor zorgen, dat uw talent gehoord wordt.’
Sprakeloos kijkt Milo hem aan.
‘Tot over een paar weken,’ zegt de journalist. Hij rekent af, zwaait even en verdwijnt.
Verbijsterd blijft Milo achter.

Na een paar weken is de journalist terug. Ze gaan naar hetzelfde cafeetje en daar vertelt de journalist wat hij ontdekt heeft:
‘Na een lange zoektocht heb ik eindelijk de dochter van Lara gevonden en gesproken. Haar moeder is helaas twee jaar geleden overleden.
Maar de dochter wist van Milo. Ze vertelde, dat haar moeder vaak over die mooie maand met Milo gesproken had. Ze was het nooit vergeten, zei haar dochter. Later is ze getrouwd, maar Milo heeft altijd een apart plekje in haar hart gehouden.’
‘Zei ze ook nog iets over hoe het eindigde, onze maand?’ vraagt Milo ademloos.
‘Ja, Lara had gewacht met in de trein te stappen, tot u zou komen. Maar toen u niet kwam, is ze ingestapt. Heel verdrietig, omdat het voorbij was, maar ook dankbaar, dat ze zoiets moois mee had mogen maken. Ze begreep, dat het nooit iets zou kunnen worden, want jullie werelden lagen te ver uit elkaar.’

Milo zit doodstil, een traan loopt langzaam over zijn wang.
Na een poosje staat hij moeizaam op. En wil de journalist bedanken voor alles wat hij gedaan heeft.
Maar de journalist is nog niet klaar. Hij vertelt Milo dat hij contact heeft gezocht met het conservatorium en dat hij voor Milo een afspraak geregeld heeft.

Een paar jaar later is Milo een veelgevraagde violist. Hij treedt op in verschillende steden, waar hij juichende recensies krijgt. Hij componeert een prachtig muziekstuk dat hij ‘Voor Lara' noemt.
Ook in Moskou geeft hij concerten. En daar ontmoet hij de dochter van Lara. Ze lijkt op haar moeder, Milo kan zijn ontroering nauwelijks bedwingen.
Die avond speelt hij zo mooi en gevoelvol, zoals hij nog nooit gespeeld heeft. Zijn viool zingt een afscheidslied voor zijn grote liefde, Lara.
Het publiek luistert ademloos, alsof ze voelen, dat ze getuige zijn van iets heel bijzonders.
Als de laatste tonen zijn weggestorven, volgt er een oorverdovende stilte. Dan barst een minutenlang daverend applaus los, gevolgd door een staande ovatie.

Maar de violist heeft het podium al verlaten…

Schrijver: Ineke Dijkhuis
8 februari 2023


Geplaatst in de categorie: liefde

3.7 met 3 stemmen 108



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ineke Dijkhuis
Datum:
8 februari 2023
Han,dankjewel voor je reactie.
De film Dokter Zjivago heb ik een paar keer gezien, een prachtige film. Maar toen ik dit verhaal schreef, dacht ik daar niet aan. Pas toen ik klaar was, realiseerde ik me dat de naam Lara in die film voorkwam en ook de stad Moskou.
Onbewust heeft die film toch invloed gehad op het verhaal. Het is soms mooi om te merken hoe je onderbewustzijn invloed uitoefent op dat wat je denkt of in dit geval schrijft.
Naam:
Han Messie
Datum:
8 februari 2023
Email:
hmessielive.nl
Ineke, jouw verhaal verloopt aandoenlijk en droefgeestig. De liefdesgeschiedenis van Milo is triest en jammer dat hij geen tweede liefde vindt. Lara zelf had ook wel met Milo verder willen gaan.
Toch een gelukkig slot dat Milo tenslotte wel naar het conservatorium kan en bereikt, waar hij zijn hele leven naar heeft gestreefd.
Wat jouw verhaal met toch aan Dokter Zjivago doet denken, Ineke. Ik denk vast dat jij dat boek of die film in je gedachten had, terwijl je dit verhaal schreef.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)