Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

ALS BEESTEN BESTEMPELD

Het was in de tijd van de Wederopbouw. David was in tien jaar tijd fysiek redelijk hersteld nadat hij uit het kamp was teruggekeerd. Hoewel maar een klein aantal mensen de Holocaust had overleefd, was hij al vrij snel hen die ondergedoken waren tijdens de oorlog gaan helpen hun huizen en winkels terug te winnen. Dat verliep vaak stroef. De woningnood was groot en veel bezittingen waren gestolen. Dankzij financiële steun van de Joodse gemeenschap in Amerika, wist men zich staande te houden en weer een gemeenschap op te bouwen. Driekwart van de Nederlandse Joden was vernietigd. Davids vrouw, Lea, viel daar ook onder. ’s Nachts werd hij badend in het zweet wakker, want dan teisterden hem de beelden uit het verleden.

Ze waren nog jong en pas een jaar getrouwd toen het hun beurt was om op de trein te stappen. De eerste bestemming was Westerbork, een soort werkkamp en tussenstop, die voor hen niet al te lang zou duren. De tijd werd er gedood door in ploegen werkzaamheden te vervullen. Van lesgeven tot aardappels schillen. Van koken tot heide omwerken en er was sport, spel en cabaret. Het kamp werd door de eerste vluchtelingen die een veilig heenkomen zochten in Nederland gebouwd. De latere kampdirecteur, de Duitse Albert Konrad Gemmerker stond bekend als gentleman die goede voorzieningen trof, maar toch de mensen rustig op transport zette.

Het was benauwd in de wagon. De mensen stonden dicht op een gepakt. Lea hing wit en slapjes tegen David aan. Het stonk naar braaksel, uitwerpselen en urine. De mensen jammerden en kreunden. Soms zwol dat geluid aan als de trein moest remmen of juist in beweging moest komen. Rijk en arm, gestudeerd en ongeschoold, in een veewagon was iedereen gelijk. Later zouden veel intellectuelen te zwak blijken voor ongeschoold, zwaar lichamelijk werk. Lea was ruim vier maanden zwanger, maar ze was nog steeds misselijk af en toe.

David hield zijn armen beschermend om haar heen en drukte nu en dan een kus op haar voorhoofd. Als ze nu maar eindelijk eens de plaats van bestemming bereikten en frisse lucht konden inademen, een eigen bed kregen en rust voordat ze aan het werk werden gezet. Ze hadden het geluk bij een tralieraampje staan.

Er leek geen eind aan te komen. Af en toe dommelden de mensen even weg. Van slapen kon geen sprake zijn. Ze raakten een beetje het besef van tijd kwijt en kort voordat Lea bewusteloos dreigde te raken, begon de trein met oorverdovend lawaai schokkend te remmen. De kleine kinderen begonnen te huilen. Piepend en knarsend gingen de deuren open. Men struikelde of viel naar buiten. Het was nacht en het licht was schel en verblindend.

Op het perron stonden zwaar bewapende soldaten. Sommigen van hen hielden woeste, vervaarlijk blaffende honden vast. David zag in een flits dat er lotgenoten waren gestikt onderweg. Lea kon haar ogen bijna niet meer openhouden en had er geen erg in. Op het perron viel ze flauw, uitgeput en onderkoeld.

Door een harde trap in haar zij, kwam ze weer bij bewustzijn. Waar was David en waar waren alle anderen? De soldatenlaars had haar flink geraakt. Ze werd ruw overeind gehesen en zag in de verte een lange stoet mannen en vrouwen gescheiden van elkaar voortsjokken. Waar was ze in godsnaam in beland? Waarom werd er zo geschreeuwd? Dat ze de laatste was zei een soldaat tegen iemand in een witte doktersjas die niet dicht kon losjes over zijn uniform. Ze knipperde even met haar ogen. Ze kon niet op haar benen staan en werd naar de arts gesleept. Hij bekeek haar van top tot teen en het enige wat hij zei was: ‘Morgen.’

Ze smeten haar op een harde brits in een soort loods die erg donker was en weer raakte ze buiten bewustzijn. Van de vrouwen die zich over haar heen bogen, merkte ze niets.

Toen de soldaten haar de volgende dag kwamen halen, zagen ze dat haar kind nooit zou worden geboren. Samen met de foetus werd ze in een kuil gegooid. De vroeggeboorte werd haar dood.

Hij heeft het nooit geweten, David. Hij kreeg weer een baan in het bankwezen en hertrouwde met Naomi die bescherming had gevonden op een boerderij tijdens de oorlog. Hij is nooit meer vader geworden. Tot aan zijn dood bleef hij last hebben van angstdromen.

Schrijver: Anneke Haasnoot
9 april 2023


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.8 met 4 stemmen 77



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
10 april 2023
Email:
hmessielive.nl
Westerbork was nog een lustoord vergeleken bij het vervoer met de goederentrein en het latere vernietigingskamp.
Wat verschrikkelijk dat David die angstvisioenen nooit kwijt heeft kunnen raken. Dat zal wel met bijna alle joden, die het kamp overleefd hebben zo geweest zijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)