Met een beetje tevreden
Onlangs moest ik voor strooi-, of dooizout zoals het ook wel genoemd wordt tegenwoordig, naar Karwei. In de bouwmarkt aangekomen constateerde ik dat er geen emmers in het filiaal aanwezig waren die ik wel op de website had gezien. De manager vertelde dat zij heel veel artikelen online hebben staan, maar dat die niet allemaal in een filiaal aanwezig kunnen zijn. Hij noemde getallen die ik niet onthouden heb maar het waren er heel veel. Ik koos voor een zak van tien kilogram. Omdat ik met de fiets was en ik niet zeker wist of de zak onderweg heel zou blijven kreeg ik een extra zak eromheen. Wat was ik blij met die zak want ik kreeg direct een ingeving waar ik deze voor kon gebruiken.
Nog niet zo lang geleden kocht ik een lamp die, gelegen in piepschuim, in een doos verpakt was. Aan deze koop zit een ietwat hilarisch verhaal vast. Deze lamp heb ik gekocht van een tegoedbon. Ik had eens stoelen gekocht bij een meubelzaak maar die bleken bij thuiskomst toch niet zo lekker te zitten als ik aanvankelijk had gedacht in de winkel. Ik kon ze ruilen. De stoelen die ik ervoor terug nam waren goedkoper dus kreeg ik voor het resterende bedrag die bon. Aangezien ik geen auto meer heb, vroeg ik een bekende of die de lamp voor mij wilde ophalen. Hij werkt in een dorpje niet ver van de winkel vandaan en was bereid dit voor mij te doen. De tegoedbon deed ik met tien euro extra daarbij, de lamp kostte iets meer dan ik tegoed had, in een envelop in de brievenbus, omdat hij en zijn vrouw die avond uit waren en hij deze de volgende dag zou meenemen. Hun hond die daar aanwezig was keek mij, naar het mij leek, aan op een manier van ze hebben mij hier alleen achter gelaten. Heel even bedacht ik me of het wel zo’n goed idee was om de envelop in de bus te hebben gedaan maar omdat er nog meer post lag dacht ik dat het wel goed zou komen.
De man kwam mijn lamp brengen dus leek het toch goed te zijn gegaan, maar wat schetste mijn verbazing, hij kwam met het volgende verhaal. De hond had de envelop in stukjes gescheurd met daarin de bon en het geld. Van de bon was gelukkigerwijze het bedrag en het nummer erop nog zichtbaar op de resterende snippers waarmee de man toch naar de winkel was gegaan. De verkoopster had er alle begrip voor en vertelde hem een soortgelijk verhaal over haar hond die ooit haar paspoort had verscheurd. Al met al een happy ending.
Terug naar de zak. De grote piepschuimblokken die nog lagen te wachten om opgeruimd te worden kon ik nu dus zelf naar de stort brengen. Ik had mij al zitten bedenken of ik iemand zou vragen maar wilde er eigenlijk niemand mee belasten. Het piepschuim kleiner maken was niet te doen en daarnaast geen goed idee want het kleeft zich overal aan vast. De blokken bleken precies te passen. Twee keer heb ik naar het afvalstation moeten fietsen maar ‘I did the job’. Dit gaf mij een reuze goed gevoel en ik bedacht mij hoe bijzonder het was dat ik zo blij en dankbaar kon zijn met zoiets als een plastic zak.
6 december 2023
hotmail.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: overig
hond
96
Geef je reactie op deze inzending: