EEN MISMOEDIG KERSTVERHAAL VOOR AL UW DONKERE DAGEN

Shaggy en Diesel waren twee heel leuke hondjes. De één was overwegend zwart en een duidelijk vuilnisbakkenras, ze had haar vader nooit gekend, want die zat opgesloten in een kennel, de ander was van adel, en had een echte stamboom op papier.
Maar raad eens wie het alfa-teefje was?
Inderdaad, de geharde straatvechter Shaggy, zij was altijd als eerste bij de deur als het baasje thuis kwam, en plaste desnoods de pakketbezorger van zijn brommer à propos, als die weer eens een pakje kwam brengen van Zalando of Bol.com.

Want het baasje was eenzaam, en probeerde de leegte in zijn leven te vullen met het aankopen van plastic gadgets uit China, zodat hij bijna elke dag een cadeautje kreeg, ook al had hij het zelf betaald.
Had hij maar cadeautjes gekregen toen hij nog een kind was.
Of liever nog, een aai over zijn bol, of misschien iets langer borstvoeding gekregen, dan was de psychische schade misschien nog te hanteren geweest.

Maar daar was het nu te laat voor, en met de twee hondjes Shaggy en Diesel vormden ze een soort gezellig gezinnetje, op hun flat drie hoog achter in de jaren-tachtig wijk, waar iedereen betere tijden had meegemaakt, en ook niet meer de jongste was.
Rust, reinheid en regelmaat is van groot belang om een gezin te runnen, en dus werden de hondjes stipt om 07.00 uur, 12.00 uur, 16.00 uur en 22.00 uur uitgelaten, waarbij hij altijd een rondje liep om de vijver, tegen de klok in, want zo moet je ook op een rotonde rijden; het baasje was namelijk van beroep buschauffeur op lijn 300.

Diesel plaste voor de 485e keer over zijn favoriet steen, Shaggy, dominante teef als ze was, piste er nog eens een krachtige straal overheen, een poepje, een plasje, en hup weer naar binnen op de bank TV kijken, de surrogaatfamilie van SBS6, die hij beter kende dan zijn eigen familie, die hem nu ook geen kerstkaarten meer stuurde, omdat hij zelf nooit terugschreef.
Hij was daarmee gestopt om te kijken of ze écht om hem gaven, of eerst nog even wachtten tot ze zíjn kaart ontvangen hadden, en dan uit beleefdheid een kaart terugstuurden.

En zo regen de uren, de dagen, de maanden en de jaren zich aaneen.
Ook al hadden Shaggy en Diesel geen besef van tijd, hun dag telde als een week, en ongeveer een decennium hadden ze te leven.
Maar ze hadden geen besef, geen idee, en ontspanden hun ruggengraat alsof er aan het eind van de tunnel niet een dr. Mengele van een dierenarts klaar zou staan met een druipende naald vergif in zijn hypocriete handjes.

- Ignorance is bliss -, had de buschauffeur in een vlaag van huiselijke decoratiedrift aan de muur gespijkerd.
Het was een leuke poster van de Action, en hij wilde zijn huis wat opvrolijken, want hij verwachtte vrouwelijk bezoek.
Het was een negroïde vrouw van Surinaamse persuasie, die bij hem een kopje thee kwam drinken.
Hij had haar ontmoet op een datingsite voor interculturele relaties, het was een wanhopige laatste zet.
Hij stofzuigde, hij boende, hij schrobde zijn toilet met chloor om al zijn sporen uit te wissen.
Hij kocht nieuw ondergoed en een flacon Old Spice.
De oriëntaalse zoete geur zou haar misschien doen terugverlangen aan het land van oorsprong, waar de kokosnoten spontaan uit de bomen klapten en de mango's bij wijze van spreken door je badkamerraam werden aangereikt door de natuur, en dat alles gratis ook nog, gewoon omdat die mensen dichter bij de natuur leefden, en niet volgens een vast dienstrooster van A tot B leefden, zonder op of om te kijken naar de bloemen langs de weg.

Toen Laetitia aanbelde, sprongen de hondjes wild blaffend van de bank, zij voelde de nervositeit van hun baasje, het afwijken van de routine, de prikkelende nieuwe geuren van chloor en Old Spice.
Het ongebruikelijke gekokkerel in de keuken van kip en rijst.

Hondjes hebben een hele sterke bullshit-meter, wat dat betreft. Dat komt omdat zij nog dicht bij de natuur leven.

De man, laten we hem Dick noemen, drukte de elektrische deur open, en zei door de intercom: "Het is op de derde verdieping, ongeveer in het midden."
Dit gaf hem nog genoeg tijd om de twee hondjes in slaapkamer 2 op te sluiten, waar de verwarming altijd uit stond, en die nog steeds niet gemeubileerd was, vanaf de tijd dat hij deze sociale huurwoning had gekregen in 1998.
Want waarom?
Geen kracht, geen zin, geen doel, geen motivatie, nog 10, 15 jaar en hij was toch dood.
Maar hij probeerde het nog één laatste keer.
Hij had haar na jaren als forens eindelijk aangesproken, en beetje bij beetje iets leren kennen.

En nu was ze daar, de trappen bestijgend van zijn portiekflat, en misschien, wie weet wat de avond nog zou brengen?
Hij hoopte wel dat ze wijn lustte.
Wat hij had begrepen was dat zij van vrolijke muziek hield, dus hij had bij het Kruidvat de cd: - Hot Summer Tropical Fiesta Mix - gekocht, dus dat was ook geregeld.
Let this party started.
Of zo.
Maar niet te wild, want misschien kon er dan een bloedvaatje knappen of scheuren in zijn hersenen, waardoor alles weer teniet gedaan zou worden.
Laetitia was een mooie vrouw. Ze had een mooi gebit, en ook gevoel voor ritme.
Zelfs haar witte wijn drinken deed ze in de maat.

Ze praatten honderd uit, en het culturele verschil werd kleiner en kleiner, totdat ze uiteindelijk in slaapkamer 1 belandden, daar waar de magie in theorie gebeurt.
In theorie, want het bleek dat Laetitia allergisch was voor hondenharen, en ze constant aan het niezen was.
Waardoor het van een degelijk voorspel, om maar te zwijgen van een naspel, geheel niet kwam.
Het romantisch intermezzo was in de knop gebroken, en in stilte vervloekte Dick de twee kleine mormels.

Laetitia vluchtte het huis uit, ze was gewoon beter af in haar eigen omgeving.
Ze bedankte Dick voor de lekkere roti, en Dick zei: "Zie ik je nog?"
"Nee, ik ga morgen op bezoek bij mijn moeder in Paramaribo, ik moet haar verzorgen, dat is bij ons zo gebruikelijk wanneer je moeder ziek wordt, dus ik weet niet wanneer ik terugkom? Misschien wel nooit.
"Oh," zei Dick.
"Nou, de groeten aan je moeder, en zeg dat ik erg met haar mee leef. En dat ze er gauw weer bovenop komt!"
"Ik zal het doen," en weg was de tropische wervelwind.

Mismoedig trok Dick zich terug in zijn kamer, waar de fles wijn nog op tafel stond.
Hij nam een glas. En nog één. En nog één. En nog een fles. En nog één. En de fles Spaanse wijn uit zijn kerstpakket van de Connexxion uit 2009, die hij altijd bewaard had voor een speciale gelegenheid.

Het was een zielig gezicht: een oude man, zittend in zijn onderbroek, zijn chauffeurs-buikje opgebold van opgekropte rancune en boosheid, zijn hele leven een onzichtbare figurant in dienst van de mensen die er wél toe deden, zijn liefdesleven een loterij met enkel nieten.
Nooit kwam die bus met die vele lichtjes zijn straatje in rijden, altijd moest hij alles zelf maar doen.
Ik zou ook zo drinken als ik hem was.

Maar zoals gezegd, wijn en cholesterol en te weinig liefde als baby brengt het slechtste in een mens naar voren.
Hij steunde puffend en hijgend zich een weg naar het toilet, maar halverwege knapte er iets in hem.
Om precies te zijn: de kransslagader die het hart van bloed voorzag, gaf de geest.
En hij stortte op het fris gezogen tapijt ineen, happend naar adem en grijpend naar zijn borstkas, waar normaal zijn mobiele telefoon zich bevond.
Maar deze lag aan de oplader, de oude Nokia had niet zoveel elektrische spankracht meer, en hij wilde er zeker van zijn dat hij genoeg batterij had voor een oproep van Laetitia, in het geval dat.
Door deze fout moest hij nu de dood vinden, hij kon geen dokter of 112 meer bellen, en hij zeeg ineen in het midden van zijn kamer.

De twee hondjes merkten dat er iets ernstig mis was met hun baasje, en ze kwamen voorzichtig snuffelend dichter bij het nu roerloze lichaam.

Twee maanden later hoorden de twee hondjes aan de voordeur morrelen, en kwispelend en blaffend zagen ze deur opengaan, en drie verbouwereerde agenten keken met afschuw in de woonkamer, waar een perfect afgeknaagd skelet lag te glimmen in het lauwe licht van de TV, die nog steeds aan stond op SBS6, waar uitgebloeide, edoch opgedirkte matrones gezellig aan het kletsen waren over de voordelen van de menopauze over koffie met koek.

De hondjes waren iets aangekomen, maar voor de rest gezond, dorst hadden ze ook niet gehad, dankzij de eeuwig lekkende kraan in de gootsteen.

Life finds, uhm, a way...

NASCHRIFT:

[... Een 54-jarige man in Lagerende is na zijn overlijden grotendeels opgegeten door zijn eigen honden. Dat heeft de lokale politie laten weten.
Karel Johannes de Boer overleed in zijn appartement in Lagerende door nog onbekende oorzaak, maar werd pas twee maanden later gevonden nadat de buren merkten dat er een intense stank vanuit de woning kwam.

Opgeroepen politieagenten troffen het lichaam van de Zuid-Hollandse man op de vloer in zijn woning aan. De man was van zijn middel naar boven, grotendeels opgegeten door zijn huisdieren. Van de drie tropische zangvogels in de woning waren ondertussen ook al drie beesten overleden aan de honger. De twee overgebleven dieren waren er slecht aan toe en zijn naar een dierenopvang gebracht, zo meldt De Telegraaf in een bericht vanochtend...]

... Een tragi-komisch verhaal over eenzaamheid, oude mannen en huisdieren, met een kleine horror-toets. ...

oude man hondjes skelet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 7 stemmen 69