Magische stenen

Het was halverwege de eerste maand van het nieuwe jaar. Een kleine winterzon verscheen met onregelmatige regelmaat vanachter grote wolken aan een lichtblauwe hemel. Het was koud. De vrouw besloot de korte weg naar huis te nemen. Eenmaal thuis, verzorgde ze de vacht van haar nieuwe kleine wolf, die zwaar in de rui was. De dikke vacht verloor al wekenlang flinke hoeveelheden haar. De plukken hingen aan de vacht en de vrouw plukte en kamde haar viervoeter om het proces van een nieuwe vachtgroei te helpen. Haar kleine wolf liet het graag toe, genietend van de aandacht.

Nog maar een paar maanden geleden had haar nieuwe metgezel haar intrede gedaan in haar door rouw omrande leven. Twee jaren was de vrouw zonder viervoeter door het leven gegaan. Het voelde als een groot gemis. En toch was er twijfel geweest. Een nieuwe metgezel, een nieuw commitment voor zovele jaren, wilde ze dat nog wel aan? Het verlies van haar vorige twee wolvenkinderen was zwaar geweest, voelde nog wat rauw. Maar deze pup had haar pad gekruist, op zoek naar een nieuw thuis. Ze was de eerste maanden van haar jonge leven niet op het juiste adres geweest. Niet begrepen door haar omgeving, had ze haar dagen eenzaam in een veel te grote tuin doorgebracht. Schuw voor de mensen die er woonde. Schuw ook voor de vrouw toen die met haar kwam kennismaken. Maar dat had maar even geduurd. Snel ontstond een verstandhouding tussen mens en dier. En hoewel nog enige twijfel over praktische zaken in het hoofd van de vrouw speelde, had de kleine wolf haar moederhart na lange tijd weer geopend.

Het was een pijnlijk en risicovol proces voor de vrouw. Wie het hart opent, weet dat men kwetsbaar is voor het verdriet van verlies. Wie ervoor kiest een wolvenkind in het hart te laten, weet dat dit verlies ooit komen zal. Een verlies vanuit de diepte van de ziel. Vanuit een zielsverbintenis van het dagelijkse zorgen voor het wolvenkind, het hele dierenleven lang. De vrouw hoopte vurig dat dit onvermijdelijke afscheid pas in een verre toekomst zou zijn. En ze realiseerde zich dat haar hart weer openen, de enige manier was om haar leven weer zin te geven. Want wie met gesloten hart leeft, leeft niet. Leven is liefde. En leven is een voortdurend proces van loslaten. Liefde is altijd weer het risico te moeten loslaten. Met verdriet als de prijs die we betalen voor de liefde. Maar zonder liefde is het leven geen leven, slechts overleven. Wie wil leven, zal het risico van verlies op de koop toe moeten nemen.

Leven is loslaten.
Liefde is loslaten.
Liefde is leven.

Met gesloten hart, kan men niet leven.

De vrouw had niet alleen dierbare dieren verloren in de voorbije jaren, maar ook dierbare mensen. Een tijd van jaren van afscheid nemen en loslaten, lag zeer recent achter haar. De dagen in de laatste maand van het jaar waren daarin extra zwaar. De dagen die men altijd met de meest dierbaren samen is. De terugkeer van het licht samen vieren. Het einde van het oude jaar en het begin van het nieuwe jaar samen vieren. De vrouw besloot deze dagen te gaan vieren in een nieuwe omgeving, niet ver van haar door draken beschermde woning waar zij met haar kleine wolf woonde. Haar reis ging naar een magische streek met grote stenen. De grootste stenen van het hele land. Historische monumenten die verhaalden van een ver verleden. Een verleden dat de vrouw vertrouwd aanvoelde, hoewel ze nog maar weinig in deze omgeving geweest was in dit leven. Het zouden ongetwijfeld vorige levens zijn die haar met deze streek verbonden. Ze leek er de weg te weten, intuïtief voelde ze aan waar ze was en welke kant ze op moest. Ook haar kleine wolf leek de weg te weten. Samen genoten ze van de mooie bossen en het prachtige water, dat verdeeld in meerdere meren en vijvers het landschap verfraaide. De grote stenen maakten met hun helende energie het magische vergezicht compleet.

Om de dagen van het terugkerend licht, en het oude en het nieuwe te vieren, nodigde zij dierbare familie en vrienden uit op haar buitenverblijf in de magische streek. Traditionele gerechten werden samen bereid en genuttigd, en gingen gepaard met rituele uitwisselingen van seizoensgebonden cadeaus. Een aantal dierbaren bleven logeren en wandelden met het wolfje en de vrouw door de magische omgeving van bossen, water en stenen. De donkere dagen brachten licht in het hart van de vrouw. De rouw werd verzacht door de aanwezigheid van de dierbaren die er wel nog waren. De vrouw besloot met open hart het nieuwe jaar in te gaan. Ze besloot dat alle liefde die het universum nog voor haar geborgen had, haar pad mocht kruisen. Ze was er klaar voor. Ze zou alle risico nemen. Ze nam de laatste stenen die als ruïneresten haar kwetsbare hart omsloten, en legde ze in de aarde van de magische streek. Daar lagen ze veilig in de eeuwige lagen van Moeder Aarde. Klaar voor transformatie van liefde en licht.

De vrouw wist zich geborgen door de magie van het leven, en trad het nieuwe jaar met open hart tegemoet.