Thuis

Een zachte zomerdag begon met een aangename temperatuur, niet te warm, niet te koel. Een dag om van te genieten. Een dag om veel te willen doen. Het lichaam van de vrouw besloot anders. Het was tijd voor rust. Al jaren moest de vrouw op tijd rusten. Ze wilde zo graag zoveel dingen doen. Maar haar lijf gaf de grenzen aan. En ging ze daar overheen, dan kreeg ze geen andere keus dan extra dagen te rusten. De afgelopen week was de pijn in haar rug toegenomen. Het zou wel vanzelf overgaan, dacht ze. Het moest overgaan, want ze had immers een reis gepland, een belangrijke reis voor een familiefeest. Daar moest ze zeker heen. Maar haar rug liet weten dat dit niet door kon gaan. Pijnstillers die maar nauwelijks hielpen, onderstreepten de noodzaak voor een pauze.

Ze wist dat dit zo kon gaan. Het langzame helingsproces dat inmiddels al jaren duurde, ging immers in een spiraal omhoog. De spiraal die altijd weer even omlaag gaat, voordat hij weer verder omhoog kan. Ze zou even moeten accepteren een stapje terug te doen. Dat viel haar nog steeds moeilijk, na al die jaren van oefening. Het ging de laatste tijd zo goed. Ze had haar energiemanagement en haar stressmanagement steeds beter onder de knie. Maar ze had niet kunnen vermijden onder tijdsdruk teveel te doen, meer dan haar gesteldheid aankon. Trots was ze geweest op het resultaat. Zie je wel dat ze het nog kon? Maar nee, toch niet. Haar rug vertelde haar dat ze niet op tijd rust had genomen.

Daar kwam nog bij dat de geplande reis niet alleen fysiek veel vergen zou. Het sjouwen met bagage. De hindernissen door werkzaamheden op de spoorlijnen. Maar het was ook een reis naar haar geboortestad. De stad van haar verleden. De stad van haar jeugd. De stad van haar ouders. Die er niet meer waren. De rouw die nog te vers was om dat luchtig te kunnen dragen. De bagage zou dubbel zwaar zijn. Met een rug die iedere dag pijnlijker werd. Totdat ze niet meer vooruit kon. En alleen rust nog een optie was.

De spiraal zou wel weer omhoog gaan. Maar niet nu. Niet vandaag. Morgen ook niet. Even geduld oefenen. Nog meer geduld. Ze had al zoveel geduld gehad. Maar blijkbaar nog niet genoeg. Twee stappen vooruit. Eén stap achteruit. Zo ging de spiraal. Als de processie die jaarlijks door haar geboortestad trok. De stad van haar verleden. De stad van haar gemis. De stad van haar moeder die daar niet meer is. Te zwaar. Zonder haar. Wanneer de tranen van de vrouw gedroogd waren en haar rug geheeld, zou ze de reis weer maken. Een reis naar haar jeugd. Nostalgie. Heimwee naar het kind dat nog niet alleen was. Ze was ook nu niet alleen. Dat had ze mogen ervaren afgelopen dagen. Vrienden die goud waard zijn. Familie die er altijd is. En toch. Het gemis. Van haar die er niet meer is. Alsof dat na een paar weken of maanden over is. Nee. Na een paar jaren zelfs niet.

Het echte rouwproces zou nog komen. Het besef dat het echt zo is. Ze komen echt niet meer terug. Allemaal niet meer. En de vrouw zelf kon alleen maar vooruit. Een klein stapje terug. Rustmoment. En dan weer vooruit. Zij was er immers nog. Voor haar ging het leven verder. In een spiraal. Omhoog. Een flinke klim. Maar zodra haar rug geheeld was, zou ze er dansend doorheen gaan. Want het leven was bedoeld om te dansen. En haar tranen zouden de weg wijzen in een rivier naar haar nieuwe bestemming. Die ergens op haar wachtte. Dichtbij. Of ver weg. Niet terug. Maar vooruit. Haar hart zou de weg weten. De weg naar huis. Een nieuw thuis. Want hoe de weg ook loopt, linksom, rechtsom, rechttoe rechtaan, zolang we ons hart volgen, komen we allemaal thuis.

Zie ook: https://www.youtube.com/c...annel/UCd5OZRhw4pDCLYwNaEKoVTQ

Schrijver: Gabriëla Mommers, 18 augustus 2024