POMPEN OF VERZUIPEN

Ik wil een verhaal delen uit mijn zenuwslopend, tragikomische leven. Alhoewel, het is eigenlijk meer tragisch dan komisch.

Ik heb deze week niet bepaald een geweldige week gehad. Het begon ermee dat ik 2000 euro won en het de volgende dag, met mijn stomme kop, allemaal weer verloor. Misschien zegt de term 'najagen' iets voor de kenners onder jullie.

Ten tweede: net als in het echte leven word ik tegenwoordig keihard genegeerd in het stamcafé, omdat ik niet bij de kliek hoor. Dat had ik ook op mijn werk of vroeger in een andere bar. Als je niet bij de vaste kliek hoort, hoor je er gewoon niet bij. Ze kwamen natuurlijk altijd wel bedelen of collecteren als er weer iemand met pensioen ging, een verjaardag had, of een baby kreeg. Ik probeerde daar altijd tactisch omheen te draaien, des te meer omdat ik zelf nooit iets terugkreeg. Op het laatst heb ik dat zelfs gewoon openlijk gezegd, in de hoop dat het kwartje eens zou vallen.

Ik had bijvoorbeeld eens een doos met gebakjes gekocht en er kwam niemand opdagen, omdat het vrijdag voor kerst was, of zoiets. Toen heb ik ze maar zelf allemaal huilend opgegeten. Jawel.

Maar goed. Gisteren ging ik met de hond eerst vloeitjes kopen, en daarna, het was al erg laat, naar het park in de buitenwijk. Het was er helemaal leeg, maar ik zat daar lekker te chillen bij het zwembadje en de bronzen zeehond. De kenners weten misschien waar het is. Maar goed, er was echt helemaal niemand in dat enorme park. Ik zag de sterren en ademde de ongelooflijke frisheid van de natuur en de bomen in na de regenperiode en storm.

Maar ik dacht: ik moet ook wat beweging hebben en de hond verveelt zich. Ze gaat altijd liggen in een bepaalde richting, waaruit ze iets verwacht, heel interessant. Ze is al 14 jaar en wordt nu erg dement. Ik wist niet dat dat bestond bij honden, maar toch.

Soms, zoals nu, schudt ze heftig met haar kop, alsof er een wesp in haar schedel zit. Ook heeft ze staar, wat zo erg is dat ze gewoon keihard pardoes tegen dingen aanloopt. Ze reageert ook heel vreemd op mijn roepen en commando's. Soms staart ze naar de deur als ik haar roep, alsof ze geen idee meer heeft uit welke richting het geluid komt. Heel vreemd.

Op een dag dat ik dat voor het eerst merkte, had ik haar losgelaten. Normaal bleef ze dan altijd rechts van mij en kon ik haar met commando's alles laten doen, zodat ze bijvoorbeeld niet plotseling door een rood stoplicht de weg op zou lopen. Maar die dag ging ze ervandoor, blijkbaar op zoek naar mij, en ze liep midden op de autoweg. Ik raakte in paniek en riep dat ze hier moest komen, wat als enige effect had dat ze juist nog harder ging rennen, maar van mij vandaan. Er kwam een auto aan, en ik hield mijn hart vast. Gelukkig is ze wit van kleur, dus de auto zag haar op tijd en reed haar niet aan. Ik moest echt heel lang rennen om haar te pakken te krijgen. Oké, dacht ik, jij gaat dus nooit meer los en blijft voortaan altijd aan de riem.

Gisteren dus, in dat park. Ik dacht: ik loop een rondje via de buitenste paden en dan komen we uiteraard weer op hetzelfde punt uit. Ik ging op pad, maar de hond ging alle kanten op behalve de goede, dus eigenlijk had ik haar niet los moeten laten. Het is triest, deze aftakeling. Ik denk dat ze hooguit nog een jaar te leven heeft. Ik heb dit al eerder meegemaakt met een andere hond, die op het laatst in huis rondjes draaide in een hoek van de kamer, waarna hij een plasje deed en er zelf in ging liggen. Dus hetzelfde verhaal.

Ik liep over een stikdonker pad, nog nooit zo donker gezien, over een houten brug over een watergang of sloot. Maar daarna bleek dat het weggetje doodliep, dus ik moest weer terug. De hond volgde mij voor geen meter, en ik was haar even kwijt. Daarna zag ik haar over het bruggetje verschijnen, en ik liep ernaartoe met de riem. Op dat moment neemt ze een stap tussen de palen van de brug en stort zo'n drie meter naar beneden in dat stroompje met een enorme plons.

Nu kunnen honden van nature goed zwemmen (op z'n hondjes, lol), dus ik hoorde het geplons van haar voorpoten waarmee ze door het water ploeterde. Maar in plaats van naar de dichtstbijzijnde kant te zwemmen, volgt ze het riviertje in een rechte lijn. Ik zoek als een gek naar de zaklamp op mijn mobiel, maar door de zenuwen kan ik die niet activeren.

Ik dacht: zal ik mijn kleren uittrekken, waar mijn spullen in zitten, en in het water springen? Maar dat leek me net iets te gortig, want ik hoorde nog steeds geplons en gehijg in de verte.

Ze zwemt naar de andere oever, dus ik als een gek die kant op. Ik baande me een weg door dik struikgewas en takken die in mijn ogen prikken en vond haar eindelijk. Ze was al half aan de kant. Gaat ze daar weer bijna vandoor, maar goed, ik was blij dat het blijkbaar meeviel. Ze proestte wat kroos uit haar neus en maag en ik hoopte maar dat er geen water in haar longen was gekomen. Maar honden kunnen veel hebben en zijn eigenlijk nooit ziek door virussen of bacteriën. Ze worden ook nooit verkouden, noch krijgen ze koorts.

Ze stonk als een rioolrat en een slijmerige pad en schudde zich droog, alsof er niets gebeurd was. Nu weet ik uit ervaring dat, net als Jezus, geen zonde aan haar blijft kleven. Ook al is ze nu vies en grijszwart van het veenwater uit de sloot, binnen geen tijd is ze weer hagelwit. Zelfreinigende haren, waaraan niets blijft kleven, net als een teflonlaag. Of Rutte, eigenlijk.

Toen ik bij mijn auto kwam, plofte ze lekker neer en begon ze zich nog eens lekker uit te schudden. Dat zullen de volgende kopers leuk vinden, spetters aan het plafond. Ik heb het nu niet over mijn slaapkamer.

Door doodstille straten ging ik terug door middernachtelijk Sleepy City. Ja, ik woon in een uitzonderlijk stukje Nederland. Geen uitschot op 's Heren wegen waar ik woon, alleen maar nette expats uit Calcutta.

Oké, ik dacht, eenmaal thuisgekomen, zal ik haar onder een lauwe douche zetten. Maar nee, dat hoeft niet. Dit stukje literatuur is van zichzelf al een lauwe douche. Dus.

Ik gaf haar nog veel traktaties, die ze, blind als ze is, niet eens meer kan vinden als je ze op de grond gooit. Maar ik denk dat alles goed is afgelopen en er zijn geen getuigen, dus eigenlijk is het niet gebeurd. Alleen jullie weten het nu.

Net zoals Django Reinhardt maar twee vingers nodig had om iets prachtigs te creëren, gebruik ik al jaren maar twee vingers om dit te typen, namelijk de langste. En dat is bij een man als ik de middelvinger.

Dag lieve kijkbuiskinderen. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Ingesproken door de aangever van André van Duin.
Maar eigenlijk kom ik uit de tijd van Pipo de Clown, wiens zoon nota bene ook clown was bij Ajax. Maar ik heb totaal niets met voetbal. Alhoewel, en nu moet ik echt ophangen, ik destijds de bedrijfs-voetbalpool won. De lieden die anders nooit met mij praatten, kwamen ook bij mij om hun pool op te krikken. Zoals bij poker: ze zijn dol op 'fresh fish' om leeg te trekken.

Maar ik koos dus de uitslagen die niemand had, en juist daardoor won ik de grote prijs. De weerzin en haat op hun gezichten toen ze me moesten uitbetalen, was mij nog meer waard dan het geld. Een knallende 348,50 euro.

Of ik ze daarmee een rondje kon geven, want dat hoort erbij. Wat denk je? Dacht het niet.
Heerlijk. Maar toch een wrange wraak, die gevaarlijk kon zijn voor mij, want nu gaan ze echt op mij loeren.

Maar goed, dat is een heel ander verhaal voor een andere keer.