Stoorzenders omgekeerd.

Een vrouw met een wollen muts op zit in de afdeling voor kinderen rustig te werken op haar laptop. Er is aan deze tafel een plek vrij gemaakt voor een laptop naast vijf computers voor kinderen. Inmiddels zit ze hier al een paar weken, een uur of twee zonder klachten. De medewerkers van de bibliotheek lopen met een glimlach voorbij. Ze neemt aan dat het is toegestaan dat ze hier zit. Ooit was zij zelf moeder van een schoolgaand kind. De gezelligheid en de dilemma's van het opvoeden kent ze goed. 
Het is zaterdag en dan komen er veel ouders naar de bibliotheek met hun kinderen. Lezen met een boek op schoot is nog steeds niet uit de mode. Ze hoort allerlei onbekende maar ook bekende titels uit de monden van de kleine deskundigen. Hun geduldige moeders praten vriendelijker met hun kroost dan het doordeweekse volk. Het zijn rustige ouders en rustige kinderen. Aangenaam om naar te luisteren. Maar ze voelt ook een dreiging. Ze let er niet op. Ze is moe. Net als zij zelf ooit is geweest, zijn deze ouders ook in staat om flink te bijten als hun kroost in gevaar is. 

Opeens komt er een man naar haar toe in een uniform dat ze niet herkent als van de bibliotheek of de beveiliging. Hij vraagt haar om elders te gaan zitten. Haar vraag waarom en wie hij is, waait weg in een afstandelijke glimlach van het gezag. Iets in zijn houding is vijandig. Dat verwart haar. En het beledigt haar ook. Ze kan dit gevoel niet direct een plaats geven. Natuurlijk wil ze doen wat gevraagd wordt, maar de toon die de man aanslaat suggereert alsof ze een indringer is. Ze wil hem uitleggen waarom ze hier zit. De man luistert zonder oren en doet zijn werk kort en bondig. Ze wordt verwijderd en naar de plek geleid waar een van de stoorzenders zit. Dat zijn mensen die de klanten pesten met irritant gedrag. Daarom zit ze bij de kinderen want daar komen de treiteraars niet. Ze fluistert: "Van de man die daar zit heb ik last." 
De man blijft glimlachen. Hij heeft geleerd zijn opdrachten koel en efficiënt uit te voeren. 

Wil je een mens psychisch uit zichzelf slaan, dan moet je hem beoordelen op zijn daden en zijn verhaal compleet negeren.

In de tijd dat ze onderdook voor stoorzenders uit maar liefst drie bibliotheken, vond ze haar toevlucht in het plaatselijke universiteitsgebouw. Dikwijls werd ze vriendelijk verzocht elders plaats te nemen. De ruimtes werden zo nu en dan door de studenten zelf handig en met een geroutineerde vaart, omgebouwd voor andere functies. Ze heeft zich nooit beledigd gevoeld. Als vanzelfsprekend accepteerde ze het gezag van de jonge beveiligers in opleiding. Ze voldeed meteen aan hun wens met uitleg en hield zich aan hun regels. 

Als het respect door de achterdeur verdwijnt uit een samenleving, dan komt de barbaar binnen door de voordeur. Hij heeft niet altijd een gezicht. Als het goede is verdwenen kan hij legaal zijn werk uitvoeren. Er is heden een oudere vrouw verwijderd met een zwarte muts op, een zalmkleurige gebreide das die losjes om haar nek en schouders hangt en twee verschillende veters in wat versleten wandelschoenen. Dat valt op want de ene veter is wit en de andere zwart. Haar kleding oogt goedkoop. In haar fles met vruchtensap zitten hele stukjes fruit die er niet altijd uit gaan zoals ze binnen zijn gekomen. Er is geen klant in deze bieb die worstelt met stukjes fruit. En het is wel onze opdracht te verwijderen wat niet gewenst is. Niemand hoeft daarover na te denken. Bij voorkeur niet. Doe gewoon wat ik zeg dan zal het je goed gaan. Het komt haar bekend voor. 

Twee nachten deed ik nauwelijks een oog dicht, want dit maakte me onzeker, maar ik voel het herstel van psychisch geweld diep van binnen. Ondanks de angst van uitsluiting en miskenning blijf ik in het hier en nu. Ik ben niet uit mijn sensitief zelf te branden, al ervaar ik dit pijnlijk diep. Ik blijf bij de feiten. Ik heb niets misdaan dan een veilige plek vinden zonder de openbare orde te willen verstoren. Men had me vriendelijk met uitleg kunnen verzoeken elders te gaan zitten. Bovendien houd ik van kleine kinderen omdat ze echt zijn. Ik ben geen gevaar, eerder ben ik hun getuige. Want ik heb gemerkt dat sommige van deze peuters en kleuters met opzet overstuur gemaakt worden en vervolgens beschuldigd, omdat ze beginnen te huilen en te schreeuwen. Het ging mij door merg en been, want zo werd ik mishandeld als kind. Dan ben je veel te klein om te begrijpen waarom moeder nu verbiedt wat ze zonet nog toestond. Dat ze de rollen omdraaide om het slachtoffer van het kind te zijn. Er is geen mens die je beschermt tegen dit psychisch geweld van je moeder als je nog maar een kind bent. 

Mijn bemoeienis zal niet worden gewenst. Mijn stoorzenders worden evenmin gepakt. Integendeel. In de ogen van de medewerkers van deze bieb ben ik er zelf een geworden. 

Ik loop naar beneden en kijk in de vijandige ogen van een medewerkster. Dit soort ogen zijn overal. Ze moeten de orde handhaven. En daar hoort een strenge blik bij. Ogen die rondkijken en niet zien dat ze zelf vijandschap oproepen. Dat ze met deze benadering kwetsbare mensen op de kast jagen om hen vervolgens te kunnen beschuldigen van asociaal gedrag. Ongemerkt vergiftigen ze de atmosfeer met hun goedbedoelde agressie.

Als ik thuis ben weet ik het. Het waren de goede moeders die een melding maakten van die vreemde vrouw in de afdeling voor kinderboeken. 
Ik zou het zelf kunnen zijn. 

narcisme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 135