Koolstof

`Vind je het mooi?' is de aan de vrouw gerichte vraag, die gefascineerd staat te luisteren naar de uit het water opstijgende klanken. `Het zijn flarden uit Metamorphosen van Richard Strauss met citaten uit de symfonie Eroïca van Beethoven. Mocht je het niet kennen, moet je het echt een keer in zijn geheel beluisteren. De creativiteit van de componist droogde helemaal op na zijn verbanning naar Zwitserland wegens nazisympathieën, maar in Vier Letzte Lieder en Metamorphosen voor strijkers vond hij zichzelf terug.’

De vrouw met de fantastische kuiten met aan haar voeten de hond met de zig-zag-zwart-witte poten weet na dit ongevraagde mini-college dat ze met een kenner van doen heeft. Niet vreemd na alle tonen die er uit de ogenschijnlijk rustige Where opborrelden. Onder het oppervlak moet het ruisen van de strijkers en schallen van het koper, terwijl de pauken nog ergens tussen de vissen roffelen; het moet daar zijn zoals ze het gewoonlijk kalme riviertje niet kent.
Het kan niet anders of de man, die naast haar staat uit te druipen met zijn kale schedel en tot tattoo-sleeve versneden arm heeft de klanken uit de Where losgemaakt.

`Wat ik ervan meegekregen heb, vond ik inderdaad mooi. Knap om zo'n stuk aan de hand van een paar fragmenten thuis te kunnen brengen. Ik zal het noteren in mijn schrijfblokje op de keukentafel: `Metamorphosen' van Richard Strauss.‘

Tja, dat schrijfblokje, denkt de man. En die keukentafel vanwaar hij haar met de kenmerkend sjokkende voorover gebogen gang in haar sjofele blauwe jas van wandelingen met de hond zag terugkomen en niet kon wachten tot ze de drempel zou overschrijden.

De vrouw met de magnifieke kuiten keert zich naar haar buurman voor een nadere beschouwing waarbij haar aandacht vooral uitgaat naar de opzichtige arm.

'Moeten we elkaar ergens van kennen of is het een bizar toeval dat je hier met mijn voornaam in je onderarm gekerfd de kant opklautert?'

De zwemmer spreidt zijn vingers over het gestolde bloedembleem …

`Je herinnert je vast nog wel het eeuwig strootje tussen mijn lippen dat je verfoeide, omdat je vond dat het voor gemakzucht stond. Toegegeven, ik heb aanvankelijk de kantjes er vanaf gelopen, maar heb dat destijds al achter me gelaten. Ik ben veel om je gaan geven en dat doe ik nog steeds. Ik heb me voor jou willen verbeteren. Ik verlangde ernaar je weer te zien en ik besloot, nu ons verhaal zo verbonden was met dit riviertje, zwemmend over te steken. Het zonnige weer leende zich voor een duik en het was fijn in muziek ondergedompeld te worden! Je moet 'de stroman' nog in mij herkennen. Stel me maar een stuk voller voor met een flinke bos haar!’

'Het is me nogal een metamorfose die je hebt ondergaan! En heb je nu een tijdschema van mijn wandelingen met de hond opgesteld om hier tegelijk met mij op te kunnen duiken? Dat vind ik niet zo'n prettig idee', stelt de vriendin van weleer, de liefdesbetuiging van haar oude vlam opzichtig negerend, terwijl ze met een vinnige ruk aan de lijn de ongeduldig wordende viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten in bedwang houdt.

Voordat hij met zijn reactie kan komen, laat de omgeving zich gelden.

De zon lijkt plots te worden afgeschermd; alsof het nabije crematorium een rooklast van honderd gesneuvelde inwoners in een keer heeft prijsgegeven.

Hoog in de lucht is er iets te zien … stukjes koolstof lijken het, afgebladderde schors naar omhoog genomen door een windhoos en nu weer op zoek naar houvast op aarde? Zwarte vlinders met lome vleugelslag? Het moet nog maar wat verder neerdalen. Het zonlicht is nog altijd fel genoeg om te kunnen beletten vast te stellen wat daar nu precies richting aarde zweeft. Of …?

Een neerdalend flard spot met de zwaartekracht. Ondanks het brede oppervlak dat zweven zou moeten dicteren boort het zich door de onderste luchtlaag en valt voor hen neer. De vrouw met de oogverblindende kuiten met onder haar hoede de meest energieke aller honden raapt het stukje op en ruikt aan het geblakerd uiterlijk en inderdaad met een geur van verkoling, maar op een of andere manier kraakhelder daterend van oude tijden, de prille bloedsomloop van de aarde. Het is een breekbaar en knisperend materiaal, dat qua aanvoelen van vlindervleugels gemaakt zou kunnen zijn maar daarvan zou in hun fragiliteit na verbranden niets resteren.

Raadselachtig.

Het zwarte vlak in haar hand laat op haar aanraking woorden oplichten alsof een geheime inkt na een bewerking met de juiste vloeistof zijn geheimen prijsgeeft.
Een tweede fragment heeft zijn reis naar aarde voltooid en geeft door haar opgepakt op dezelfde manier zijn boodschap prijs.
En nog een partje daalt neer en onthult de fluorescerende tekst,
Tot het laatste ontluikt in haar handpalm en het ontluisterende zinnetje er eenmaal herschikt volledig staat:

`Als je nog met anderen wilt flirten, doe me een lol en ga weg'.

De man herkent de tekst van het door een gebroken pols met de andere dan de schrijfhand bibberig neergekrabbelde bericht, zoals hij het destijds op haar keukentafel vond toen hij terugkwam van zijn ochtendwandeling met de bordercollie. Hij had zich voorgenomen zijn vriendin volop ter zijde te staan tijdens haar blessure en aannemend dat het een boodschappenbriefje was dat daar lag in gedachten daar onmiddellijk tijd voor ingeruimd.

`Ik zal die woorden nooit vergeten. Ze zijn in mijn ziel gegrift, zoals je naam in mijn onderarm.'

`Ach, oude koeien,’ bagatelliseert de getinte vrouw met uitdagend bij haar wegrennend in de hoop dat het balletje eindelijk gelanceerd wordt, de van de lijn bevrijde bordercollie.

`In het laatste scenario was mijn briefje volgens jou als ik het me goed herinner een uit verkeerde poriën van de goden van de onderwereld geperst epistel. Zullen we het daar maar op houden? Dit larmoyante verhaal heb ik je op zoveel verschillende manieren horen vertellen en wanneer dat boek over ons er komt, kan het er heus maar één keer in …’

Ze blaast het koolstof als verwerkt verleden achteloos van haar hand.

`Trouwens', besluit ze zonder genade, 'ik heb een nieuwe vrijer dus wil je je vergapen aan mijn Hennie-Kuiper-kuiten, ga je gang, maar boven de knieschijf kom je niet!’

En zwiept het balletje weg tot groot geluk van de pijlsnelle viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten die ervoor gemaakt lijkt door te rennen tot het einde der tijden.

... In aanvulling op mijn gedicht `De veerman (verlaten plichtsbesef)', te lezen op gedichten.nl. ...

Zie ook: http://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 1 april 2025

othello2casema.nl

Where rivier bordercollie liefde muziek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 5 stemmen 882