Ben 4.  Een igma of gewoon gek

Inderdaad, net als titels in mijn andere stukjes slaat deze als een tango op een varken. Houden zo!

Zoals u weet interviewde ik voor een hobbyblad in 2003 de prijzenwinnende kleinveefokker Leen Snikkelorem (in "Schertsverhalen", Deel 3). 

Leen attendeerde mij op een wel heel speciale  fokker: Ben, een massazaaddonor. Hij zou in de jaren 1985-1987 een spermaoffensief hebben ontketend. Niet een onderwerp dat je bij een eerste ontmoeting met iemand aansnijdt. Een omzichtige benadering van deze bijzondere persoon was zeer gewenst. Maar vind hem eerst maar eens.

Omdat Leen van beroep lobbyist bleek te zijn scheen hij de hele halve wereld te kennen of de halve hele wereld. Via zijn relaties slaagde ik erin om in contact met Ben te komen. Een rare snuiter die ik op een andere plek al eens vergeleek met de Baron von Münchhausen. Diens fictieve avonturen hadden natuurlijk karikaturale trekjes, terwijl in Bens leven onvoorstelbare, reële gebeurtenissen plaatsvonden. Die leken alleen op fictie. Hij doorstond op wonderbaarlijke wijze oorlog, moordpartijen en ongelukken. Teveel voor één mensenleven. Een ander dan Ben zou uitgeteld te vinden zijn onder een brug met een fles sterke drank aan zijn mond. Eigenlijk had hij al tig keer dood moeten zijn. Maar tot teleurstelling van zijn omgeving kwam dat er niet van.

Bekenden van Ben schetsten moeiteloos een kwaadaardig beeld van hem. Waarom was mij niet duidelijk; hij was gewoonweg niet geliefd. Niettemin ontkwam men niet aan de vaststelling dat hij een benijdenswaardige veerkracht had. Voor mij een bron van inspiratie. De door mij geïnterviewden (laat ik hen maar getuigen noemen) liepen leeg als je vroeg wat ze van Ben wisten. Zoals:

Ben leidde een teruggetrokken bestaan, zoals dat past bij een ondergedoken (oorlogs)misdadiger. Plastische chirurgie was goed aan hem besteed. Onbestemde leeftijd en zo. Men wist te vertellen, dat hij nog steeds bijkluste als huurmoordenaar. Van een regelmatig inkomen alleen moest hij het niet hebben. Hij zeulde steeds een boodschappentas van de Lidl met zich mee. Daarin zou het hoofd van zijn laatste slachtoffer zitten. Soms had hij een klein tasje extra bij zich, dat hij angstvallig tegen zich aan hield. Ik durf mij niet voor te stellen wat daar in zat. Helemaal verdacht was natuurlijk dat hij lichtschuw was. Men kon hem niet midden op de dag (en zeker niet als het zonnetje scheen) buiten betrappen. (Op mijn boodschappenlijstje genoteerd: houten staken kopen).

De schrikbarendste verhalen deden over hem de ronde. Atilla de Hun, Jeffrey Dahmer en Ted Bundy leken op pas zindelijk geworden peuters vergeleken bij Ben. Ik geef expres geen nauwkeurige karakterisering van de man. Liever bouw ik aan de hand van rondzoemende aanwijzingen een beeld van Ben op. Het is interessant hoe beeldvorming werkt. Elke lezer maakt zich een eigen voorstelling, een die het beste past in diens beleving.

Voor de arglistige lezer, die toch het naadje van de kous wil weten: ik doe een vroegere beschrijving hier niet dunnetjes over. Maar in "Boerenpsychologie (3/3)" kwam het stoethaspelige personage Guus voor. Die is voor een deel gebaseerd op Ben. Guus of Ben, elk is een enigma.

Ik wil deze aflevering nederig afsluiten met het aanbieden van mijn excuses aangaande de hierboven gebruikte vergelijking tussen personen. Atje, Jef en Ted... sorry jongens!

Zie vervolg: Ben 5. Voorlopige werktitel: “Een bizarre collectie”

beeldvorming samenzwering crimineel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 20