Het mysterie van de gevallen doos

Het was een zomerse zondagochtend in mei, de vijfde maand van het jaar. Voor het eerst dit jaar kon de vrouw zonder jas haar wandeling maken met haar wolfje. Het werd een lange wandeling langs water en bomen die vriendelijk wuifden door een zachte wind die trouw met de vrouw en het dier meeliep. Langzaam was de afgelopen maanden de mist opgetrokken, aan de hemel buiten en in het hoofd van de vrouw binnen. Januari was een dikke donkergrijze deken geweest. Februari werd lichter grijs maar de deken bleef zwaar. In maart nam de zwaarte af en in april werd de wereld weer licht.

Midden in die vierde maand van het jaar, april, was er iets wonderlijks gebeurd. Het was een rustige avond geweest en de vrouw las een boek met haar wolfje liggend aan haar voeten. Opeens kwam er een geluid van boven. Het wolfje sloeg aan. Wie was in hun huis? De vrouw stond op en ging kijken. Het was misschien bij de buren geweest, maar het had geklonken alsof het in haar eigen huis was. Bovenaan de trap zag ze tot haar verbazing dat er een doos op de overloop lag. Een doos die blijkbaar van de zoldertrap was afgevallen. Maar hoe kon dat?

Er was immers niemand op zolder. De dozen die daar opgestapeld stonden, stonden niet voor het trapgat. Er stond ook geen raam open waardoor wind een doos in beweging brengen kon. De vrouw maakte de doos open. Het was een verhuisdoos die vrijwel leeg was. Het enige dat erin zat was een schoenendoos die met een touwtje dichtgeknoopt was. Ze maakte de schoenendoos open en ook die was bijna leeg. Alleen een klein doosje, verpakt in een klein plastic tasje, zat erin. Ze opende het kleine doosje. De vrouw begreep dat, wat er ook in het doosje zat, een boodschap voor haar was. Een boodschap uit het universum.

Ontroerd herkende ze de twee kleinoden die ze in het doosje aantrof. Een ketting en een armband, beide met lichtblauwe doorzichtige steentjes. Ze waren van haar lieve moeder zaliger geweest. Drie jaren waren voorbij gegaan sinds zij was heengegaan. De vrouw was maandenlang bezig geweest het huis van haar moeder leeg te ruimen. Daarna had ze de deur dichtgetrokken en was er niet meer geweest. Zelfs niet in de buurt. De rouw was de afgelopen jaren te rauw geweest voor een confrontatie met het huis uit haar jeugd, waar zij was opgegroeid, waar haar moeder was blijven wonen na het heengaan van haar man, die de lieve vader zaliger van de vrouw was.

De vrouw voelde dat het tijd was naar het huis te gaan waar zij was opgegroeid. Waar zij haar oude moeder had verzorgd toen zij in het laatste jaar van haar leven zorg nodig had. Het waren zware jaren geweest en die mocht ze nu achter zich laten. De sieraden van haar moeder onderstreepten dat. De lichtblauwe steentjes gaven de vrouw de boodschap die zij nu nodig had. Het leven mocht weer licht zijn. Hemelsblauw licht.

Hemelsblauw was de kleur van de ontmoeting tussen haar ouders, toen haar moeder als jonge vrouw een lichtblauw jurkje had gedragen. Hoe vaak had ze niet het verhaal uit de mond van haar vader gehoord. Dat hij op slag verliefd was op die jonge vrouw met haar ebbenhouten zwarte haren, levendige donkerbruine ogen en een hemels lichtblauw jurkje. De zware jaren van de tweede wereldoorlog lagen net een paar maanden achter hun. Haar ouders hadden die oorlog beiden meegemaakt in hun tienerjaren. Bij hun ontmoeting waren ze twee jongvolwassenen geweest die eindelijk de vrijheid mochten ervaren. En ze zagen die vrijheid in elkaars ogen. Hun wereld zou weer licht zijn. Hemelsblauw licht. Licht als de kleur van haar jurkje. Licht als het blauw van zijn ogen.

De vrouw nam de ketting uit het doosje, deed hem om haar hals en liep naar de spiegel. Ze zag in het spiegelbeeld haar moeder naar haar glimlachen. Ze deed de armband om haar pols en herinnerde zich hoe vaak ze deze om de pols van haar moeder had gezien. En het voelde goed. De boodschap uit het universum was duidelijk. De tijd was rijp. De pijn van het gemis mocht nu gaan. De vreugde van alle liefdevolle herinneringen mocht in haar hart gevoeld worden. Het leven mocht weer licht zijn. Lichtblauw als de hemel op een zomerse zondagochtend in mei.